Chapter 8
ความลับของเหวินซาน (2)
“เพราะคุณคนเดียว ดูสิฉันต้องกลับบ้านทั้งสภาพแบบนี้ เดี๋ยวคุณพ่อก็เข้าใจผิด คิดว่าฉันเมาเละ จนเสื้อผ้าเลอะเทอะอีกจนได้”
ไอรดาบ่นกระปอดกระแปดออกมา ขณะก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในสภาพเสื้อยืดกางเกงขาสั้น พร้อมรองเท้าแตะหูคีบ ในขณะที่อีกฝ่ายเองก็มีสภาพไม่ต่างไปจากกัน อันเนื่องมาจากการนึกครึ้มใจและลูกบ้า ลงไปแหวกว่ายอยู่ในเกลียวคลื่น ทั้งที่อยู่ในชุดอันไม่เหมาะสมกันทั้งสองฝ่าย
“ก็บอกไปตามตรงสิครับ ว่าคุณมาเที่ยวทะเล ทำเป็นเด็กแอบหนีพ่อแม่มาเที่ยวไปได้”
“ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหาย ข้อหาที่คุณลวนลามฉัน”
หญิงสาวยังคงบ่นเป็นหมีกินผึ้งไม่เลิก ใบหน้างอง้ำเป็นม้าหมากรุก ขณะที่เขาส่งยิ้มขำ ๆ มาให้ เพราะเมื่อสักครู่นี้เขาเองได้ตักตวงเอากำไรกับกายสาวจนชุ่มปอด อาศัยฉากกั้นเป็นผืนน้ำสีครามบดบังสายตาผู้คนเอาไว้ อันเนื่องมาจากต้องการสั่งสอนคนอวดดีและปากเก่ง ว่าอย่าริอาจมากร
