ผลั่ก!
ร่างบางชะงักทรุดลงจังหวะนั้นชายแปลกหน้ารวบร่างไว้ในอ้อมแขน เธอไม่มีแรงเลยมันชาหนึบไปทั้งร่าง เซ็ทจ้องมองดวงตาเบิกกว้างปรี่เข้าหาทันที
“ทำอะไร!”ตวาดลั่นออกไป
มันหันมามองเมื่อพบว่าเป็นใครรีบปล่อยร่างบางลงทันที แพททิเซียซบลงกับพื้นไม่อาจชันกายลุกขึ้นได้
“ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ผมไม่รู้!”บอกเสียงสั่นวิ่งหนีออกไป
สองเท้าก้าวเข้าหาร่างบนพื้นอย่างรวดเร็วโอบประคองไว้ แพททิเซียนิ่วหน้า พูดอะไรไม่ออกมันจุกแน่นไปหมด หายใจไม่ทั่วท้อง
“เป็นอะไรมากไหม”สีหน้าแสดงความห่วงใย
ส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วหลับตาลง อ้อมกอดนี้อบอุ่นมากเหลือเกิน
“เจ็บตรงไหนตอบหน่อย!”
“ฉะ...ฉันจุก”ตอบเสียงแผ่ว
“เธอนี่แปลกคน เป็นผู้หญิงคนอื่นคงร้องไห้ไปแล้ว ถ้ามันเจ็บจะร้องออกมาก็ได้ไม่มีใครว่าหรอก”น่าหงุดหงิดที่เห็นแบบนี้ ไม่เคยเห็นแพททิเซียร้องเลย อย่างมากก็น้ำตาคลอเท่านั้น
“ก็มัน... ทนได้นี่นา ไม่ได้เจ็บจนต้องร้องไห้ แพทเ
