3 พิมพ์ตะวัน
1578 คำ
(END: พิมพ์ตะวัน)
สิ่งที่ทำให้พิมพ์ตะวันตกใจไม่ใช่เพราะถูกกระชากคอเสื้อ แต่ที่เธอชะงักไปก็คือการที่ใบหน้าของเขามันใกล้กับเธอมากจนเกินไป ใกล้ในแบบที่เรียกว่าแลกเปลี่ยนลมหายใจของกันและกันเลยก็ว่าได้
พิมพ์ตะวันตั้งสติเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยตามปกติ แล้วค่อย ๆ จับมือหนาของเขาออกจากคอเสื้อของตัวเองอย่างช้า ๆ ซึ่งเพอร์ซุสเองก็ปล่อยมือจากคอเสื้อของเธอ พร้อมกับยิ้มเยาะอย่างสะใจที่ทำให้อีกฝ่ายหน้าเสียได้เล็กน้อย
พิมพ์ตะวันค่อย ๆ ก้มหน้าลงมองลำท่อนภายใต้กางเกงว่ายน้ำสีแดงของเขาแบบชัด ๆ อย่างพินิจพิจารณาอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้าอีกครั้ง
"ขอโทษนะ...พอดีว่าฉันไม่ชอบหยิบของสกปรก ๆ เข้าปากน่ะ" พิมพ์ตะวันจ้องหน้าของเขาอย่างไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง เพราะสุดจะทนกับลูกค้าไร้มารยาทและวิตถารคนนี้แล้วจริง ๆ
"หึ หึ" เพอร์ซุสไม่ได้มีท่าทีโกรธอะไรเลย กับคำตอบของสาวเสิร์ฟปากร้ายตรงหน้าของเขา
" PIM TA WAN " เพอร์ซุสหรี่ตามองและอ่านป้ายชื่อของเธอพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ขอตัวนะคะ" พิมพ์ตะวันพูดตัดบทไป เพราะเธอไม่อยากจะมีเรื่องกับเขาไปมากกว่านี้ เพราะอย่างไรเด็กเสิร์ฟพาร์ตไทม์กับลูกค้า VIP ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทางบาร์จะเลือกใคร
"..…" ร่างบางถอนหายใจออกมาและรีบหันหลังเดินกลับไปทันที แต่ทว่า...
"แล้ววันหนึ่ง...ฉันจะทำให้คนปากดีแบบเธอคลานเข่าเข้ามาอมค*ยมิดด้ามเลยล่ะ" เขากอดอกมองแผ่นหลังของเธอ พร้อมกับกระตุกยิ้มเหมือนจินตนาการเห็นภาพนั้นในหัวไปก่อนแล้ว
"เหอะ ๆ ...เก็บไว้เยี่ยวเถอะค่ะ" ร่างบางหันไปตอกกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และพูดกับเขาด้วยโทนเสียงที่สุภาพมาก ๆ เพราะหัวหน้ายืนมองดูอยู่จากไกล ๆ
….
…….
ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าเดินออกมาได้เกินสามก้าวดี...
"ฉันชอบเธอนะ...ปากดีได้ใจอะ...ฮ่า ๆ " จู่ ๆ คนเจ้าเล่ห์ก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับพูดออกมา พลางมองดูรูปร่างของหญิงสาวในชุดแจ็กเกตสีดำสนิท ที่ปิดมิดชิดในทุก ๆ ส่วน แต่ก็รัดรูปมากพอที่จะเห็นสัดส่วนของเธอที่มันน่า...ขย้ำเอามาก ๆ เลย
เขาจงใจกระโดดลงไปในน้ำและทำให้น้ำในสระกระเด็นใส่แผ่นหลังของเธอเปียกแบบเต็ม ๆ
"อด ทน ไว้...พิมพ์ตะวัน" พิมพ์ตะวันบอกกับตัวเองพร้อมกับเดินตรงกลับมาที่บาร์
เคาน์เตอร์บาร์
"ไอ้ฝรั่งโรคจิตเอ๊ย...คนอย่างนายเนี่ย น่าหยิบน้ำยาล้างห้องน้ำมาผสมให้กินมากกว่า" พิมพ์ตะวันเริ่มผสมส่วนผสมทุกอย่างเข้าด้วยกัน แล้วจึงเขย่าเต็มแรงอย่างระบายอารมณ์ไปด้วย ด้วยใบหน้าตึง ๆ
ก่อนเทลงไปในแก้วเตรียมจะนำไปเสิร์ฟ แต่ทว่า...
พอไปถึงที่โต๊ะ VIP 26 เธอก็ต้องถอนหายใจอย่างเอือมระอาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังพลอดรักกันอย่างไม่อายฟ้าดินใด ๆ ทั้งจูบทั้งนัวเนีย ทั้งบีบทั้งล้วง และป้อนค็อกเทลให้กันแบบปากประกบปาก
"ตินโตเดเบราโนค่ะ" ร่างบางเดินมาวางแก้วค็อกเทลไว้ที่ริมขอบสระว่ายน้ำ
"เธอไม่มีตารึไง...เอาวางไว้บนโต๊ะแล้วฉันจะกินยังไง" ร่างสูงที่โอบรั้งนางแบบสาวอยู่ผละจากจูบและเอ่ยต่อว่าไปที่พิมพ์ตะวัน เหมือนจงใจกลั่นแกล้งเธอจริง ๆ
(ก็ขึ้นจากน้ำมากินสิ...ไอ้ฝรั่งโง่เอ๊ย) พิมพ์ตะวันทำได้แค่ยืนด่าเขาภายในใจ
"ถือลงมา! แล้วเสิร์ฟให้ฉัน...ในน้ำ!" เขาย้ำกับเธอพร้อมกับแตะที่ผิวน้ำ
"นี่คุณคะ...ก็โต๊ะของคุณคือตรงนี้"
"ถ้าคุณอยากดื่ม...ก็ขึ้นจากสระว่ายน้ำมาดื่มสิคะ"
"นี่ยัยเด็กเสิร์ฟ...เธอกล้าดียังไงมาเถียงลูกค้าฮะ!" นางแบบสาวที่กอดรัดร่างสูงอยู่ หันมาต่อว่าพิมพ์ตะวันด้วยเช่นกัน
(คนที่มีเงินเนี่ย...มันนิสัยเสียไปหมดทุกคนเลยใช่ไหม) พิมพ์ตะวันยืนสงบสติอารมณ์เล็กน้อย
"แต่ถ้าฉันต้องลงไปเสิร์ฟในน้ำ ตัวของฉันก็จะเปียก แล้วไม่สะดวกที่จะทำงานตลอดทั้งคืนค่ะ" พิมพ์ตะวันรู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังจงใจหาเรื่องเธออยู่ เพราะเธอคือคนที่ชูนิ้วกลางให้เขา จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่พอใจ
"ฉันไม่สน...แค่เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ บาร์นี้มันบริการลูกค้า VIP อย่างฉันไม่ได้หรือไง" เพอร์ซุสเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ จนแขกหลาย ๆ โต๊ะหันมองเป็นทางเดียวกัน
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ...พนักงานพาร์ตไทม์ของผมทำอะไรให้คุณเพอร์ซุสไม่พอใจหรือเปล่า" ผู้จัดการใหญ่ของบาร์ คนที่ไม่ค่อยลงรอยกับพิมพ์ตะวันอยู่แล้ว รีบเดินตรงเข้ามาถามทั้งคู่ในทันที
"พอดีว่าไออยากดื่มค็อกเทลแก้วนั้นในสระว่ายน้ำน่ะ แต่ว่าพนักงานของคุณไม่ยอมลงมาเสิร์ฟให้ตามที่ขอไป" เพอร์ซุสมองไปที่พิมพ์ตะวันอย่างเอาเรื่อง
"แต่ที่บาร์ของเราไม่เคยมีใคร ต้องเดินลงไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าในน้ำนะคะ ผู้จัดการ" พิมพ์ตะวันพยายามหันไปอธิบายให้ผู้จัดการผู้ชายร่างท้วมฟัง
"แล้วเธอโง่หรือบ้าฮะพิมพ์ตะวัน...คุณเพอร์ซุสเนี่ยเป็นถึงลูกค้าวีไอพีต่อให้เขาสั่งให้เธอดำน้ำไปเสิร์ฟ เธอก็ต้องทำ!" ผู้จัดการใหญ่ตวัดสายตาดุมองที่พิมพ์ตะวันอีกครั้ง
"อะไรนะ" พิมพ์ตะวันขมวดคิ้วเหมือนจะไม่ยอมง่าย ๆ
"ถ้าเธอไม่ทำ...วันนี้ก็ไม่ต้องรับเงินไป แล้วก็...ไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีก"
"….." พิมพ์ตะวันกัดฟันกรอดอีกครั้ง เพราะถ้าเธอไม่ได้รับเงินค่าจ้าง เธอก็จะไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าหอพักนักศึกษาที่เช่าอยู่ในตอนนี้ แม้ว่าทางบ้านของเธอจะไม่ได้ฐานะแย่อะไร แต่เธอก็ไม่อยากจะไปรบกวนขอเงินพ่อกับแม่อีกแล้ว เพราะเธอโตมากพอที่จะดิ้นรนหาเงินเพื่อตัวเธอเองได้แล้ว แต่...
"สรุปว่าเธอจะลงมาเสิร์ฟฉันไหม" เพอร์ซุสที่นัวเนียอยู่กับนางแบบสาวก็เงยหน้ามาถามพิมพ์ตะวันอีกครั้ง
"ลงไปสิ! หรือต้องรอให้แขกคอมเพลนก่อน" ผู้จัดการกระแทกเสียงใส่พิมพ์ตะวันอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ไม่มีทางเลือกเลยจริง ๆ
"…ค่ะ" คนตัวเล็กขานตอบไปด้วยความไม่เต็มใจสักเท่าไร เธอถอดแจ็กเกตตัวนอกออก ก่อนจะค่อย ๆ ถือถาดเครื่องดื่มไว้ที่มือ และเดินลงบันไดไต่ลงไปในสระว่ายน้ำของบาร์ที่มองออกไปจะเป็นวิวทะเลในยามค่ำคืน
ร่างบางทิ้งตัวลงไปในสระว่ายน้ำ มือที่ถือถาดของเธอมันเริ่มสั่น ๆ แต่ขาของเธอก็ยังคงยืนได้สบายในระดับน้ำที่อยู่เกือบจะเท่าหัวไหล่ของเธอ
"เครื่องดื่มสเปนน่ะ รับรองว่าถ้าได้ลองแล้วยูจะติดใจแน่นอน" ขณะที่มือของเขาใต้น้ำก็ทั้งบีบทั้งล้วงหน้าอกของนางแบบอย่างไม่ละอาย ซึ่งทางด้านของนางแบบสาวเองก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาของคนรอบข้างเลย
"บิงซูเชื่อค่ะ ว่าน้ำ...สเปนเนี่ยอร่อยที่สุดแล้ว" เธอก็เอนหัวลงแนบอิงกับไหล่กว้างของเขาและปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม รวมถึงสัมผัสที่สุดจะ...น่าสะอิดสะเอียนของไอ้ตาหัวทองจอมหื่นนั่น
"..…" เพอร์ซุสจูบกับนางแบบสาวไป แต่สายตาของเขาก็จ้องมองมาที่สาวเสิร์ฟที่ค่อย ๆ ก้าวเดินไปในสระว่ายน้ำ ซึ่งเขาและเธออยู่ห่างกันเกือบ ๆ ครึ่งสระว่ายน้ำได้เลย
พิมพ์ตะวันไม่รู้เลยว่าตรงที่เพอร์ซุสยืนมันจะลึกมากแค่ไหนกัน แต่เธอก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าพื้นของสระมันเริ่มลาดเอียงลงไปทีละนิด ๆ จากแค่หัวไหล่ น้ำก็ค่อย ๆ ขึ้นมาถึงลำคอของเธอ ปลายคางของเธอ และ...
ขาขวาของเธอก้าวออกไปข้างหน้า แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าคือมันไม่สามารถเหยียบลงถึงพื้นสระว่ายน้ำได้
จ๋อม! คนตัวเล็กจมลงไปในสระว่ายน้ำ พร้อม ๆ กับถาดและเครื่องดื่มที่หกกระจายลงในสระต่อหน้าต่อตาของเพอร์ซุส และสิ่งที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ...เธอว่ายน้ำไม่เป็น
"ชะ...ช่วยด้วย อึก ๆ ๆ" พิมพ์ตะวันพูดออกมาในตอนที่ร่างของเธอกำลังจะจมลงไปใต้น้ำ และไม่สามารถที่จะดีดตัวขึ้นมาหายใจได้เลย
- ผู้เขียน
