4

1150 คำ

ร่างเล็กผงะกับคำถามของคนแปลกหน้า ก่อนจะส่ายศีรษะ ดวงตาสีดำจ้องมองผู้บุกรุก เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ รูปร่างกำยำ หน้าตาจัดว่าหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว อายุน่าจะราว ๆ สามสิบต้น ๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้ม กางเกงยีนและรองเท้าหุ้มข้อสีน้ำตาล เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่มองผ่าน ๆ ก็รู้ว่าเป็นแบรนด์ดัง เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วถามถึงอิ่มอุ่นทำไม หรือว่า... ชายหนุ่มไม่รั้งรอ สอดมือไปในกระเป๋า มันสามารถงัดสิ่งที่เขาอยากรู้ออกจากปากเด็กหนุ่มได้ เหมราชล้วงหยิบธนบัตรสีม่วงออกมาใบหนึ่ง ยื่นไปตรงหน้าเด็กหนุ่มซึ่งคงเป็นคนงานของที่นี่ “พี่ให้ห้าร้อย สปอยล์มาหน่อยสิ ยัยอิ่มอุ่นนั่นเน่าแค่ไหน ถ้ามีเรื่องไม่ดี รีบเล่าออกมา เดี๋ยวเพิ่มให้อีกห้าร้อย” เหมราชไม่เชื่อว่าผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนจะยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยคุยด้วยสักคำ มีแต่ผู้หญิงไร้ความคิด ไร้ยางอายที่ทำได้ เด็กหนุ่มตรงหน้ามีความสูงเทียบได้แค่ไหล่ของเขา ยื่นมือบางมาดึงธนบัตรสีม่วงไปอย่างรวดเร็ว เหมราชอมยิ้มพอใจ แต่แล้วสีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้า ดึงผ้าปิดคลุมใบหน้าออก “แค่สปอยล์น้อยไป ลุงอยากรู้อะไรถามมาสิคะ” ใบหน้าคมเข้มแลดูขัดเขินเพียงเล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง อายุเขาสี่สิบก็จริง แต่ใบหน้าเขาอ่อนกว่าวัยและไม่เคยมีใครเรียกเขาว่า… 'ลุง?' เมื่อหนุ่มน้อยกลับกลายเป็นสาวน้อยยืนจ้องเขาเขม็ง พ่อเลี้ยงเหมราชก็รู้ได้ว่าเธอเป็นใครจึงเปลี่ยนท่าทีทันใด เจอกันไวก็ดีจะได้จบเรื่องได้เร็ว ไม่เสียเวลาตามหาให้มากความ มุมปากของเขายกยิ้มเปิดเผยว่าร้ายเอาเรื่อง ก่อนจะหรี่ตามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า ไล่สำรวจตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า และวนขึ้นไปจดจ้องสัดส่วนที่สะดุดสายตาอย่างไม่กลัวถูกกล่าวหา “อ้อ...เธอคงเป็นยัยหนูอิ่มอุ่นของแม่ฉัน ดูทรงแล้วน่าจะชื่อ อกอิ่มมากกว่า” เขาจ้องหน้าอกที่ดันเสื้อตัวใหญ่ ตอนทักเธอ เขามองภาพรวม ๆ เลยนึกว่าเด็กผู้ชายเพราะเห็นสวมใส่เสื้อลายสก็อต ทั้งกางเกง รองเท้ายางดูผ่าน ๆ เลยไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง ดวงตาของหญิงสาวฉายประกายด่าทอแล้วกำมือแน่น “ทุเรศ! ใครจะตั้งชื่อน่าเกลียดแบบนั้น” “แล้วเธอชื่อ อกอิ่ม เอ๊ย...อิ่มอุ่นใช่ไหมล่ะ” น้ำเสียงหวานสะบัดแต่ยอมรับ “ใช่ ฉันเอง” เขาหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ยืนเก๊กหน้าเหี้ยมอย่างท้าทาย “งั้นรู้จักฉันไว้สิ ฉันชื่อเหมราช ผู้ชายที่กำลังจะมาเป็นผัวเธอ” ผัวเหรอ! หัวใจดวงน้อยเต้นแรง ไฟโทสะของเธอกระพือแรงขึ้นตามลำดับ รูปร่างหน้าตาเขาไม่ได้ดูแย่แบบที่เธอคิด คนตรงหน้าหล่อเหลาสวนทางจากที่เคยจินตนาการเอาไว้มาก แต่ปากหมา ๆ กับสายตาดูแคลนของเขา เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องให้แม่หาเมียประเคนให้ ผู้ชายแบบนี้ต่อให้มีดีแค่ไหน ผู้หญิงก็ไม่เอา “งั้นลุงก็จำชื่อฉันเอาไว้ให้ขึ้นใจ ฉันชื่ออิ่มอุ่น คนที่กำลังจะเป็นเมียแต่งของลุง และอาจเป็นแม่ของลูกลุงด้วยในอนาคต” ดวงหน้าน่ารักแต่ฝีปากกล้าไม่เบา เหมราชหน้าเสีย ไม่เคยถูกใครมาตีฝีปากกล้าใส่ เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มกัดฟันกรอด รู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าเข้าอย่างแรงจนยืนอึ้ง เมื่อหายหน้าชาก็จ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง นังเด็กบ้า กล้ามาเรียกฉันว่าลุง เหมราชจ้องกลับเขม็งคล้ายจะบดคนตัวเล็กให้แหลกละเอียด หัวใจคุกรุ่นเร่าร้อน อยากจะสั่งสอนนังเด็กนี่ให้รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ แขนกำยำจับแขนเล็กภายใต้เสื้อแขนยาวรุ่มร่ามแล้วกระชากเข้าหาตัว “งั้นไม่ต้องพูดอะไร ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ฉันมาเป็นผัว เธอก็รอจะเป็นเมีย เราข้ามช็อตไปเคลียร์กันต่อบนเตียงเลยก็แล้วกัน ไหน ๆ หนูก็เตรียมตัวจะมาเป็นเมียลุงแล้วไม่ใช่เหรอ” นัยน์ตาใสกระจ่างมองคนห่ามที่ใช้กำลังอุกอาจมาฉุดรั้งเธอด้วยความโมโห จ้องมองใบหน้าหล่อเข้ม แต่เจ้าของมันนิสัยแย่สุดกู่ไม่วาง “ไม่นะ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนโรคจิต!” ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นสัน คำก็ลุง สองคำก็โรคจิต ได้...เขาจะเป็นคนโรคจิตสนองปากสนองคำยัยเด็กนี่เอง คิดเท่านั้นก็อุ้มเธอจนตัวลอยแล้วตะคอกถาม “ห้องหอเราไปทางไหน ลุงพร้อมแล้วที่จะพาหนูอิ่มเข้าหอ รออะไร บอกทางลุงสิ” อิ่มอุ่นเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกกระทำแบบนี้ในพื้นที่ของตัวเอง ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วตอนนี้ขยายใหญ่ราวกับไข่ห่าน ไม่คิดเลยว่าลูกชายของคุณบุหงาจะหยาบคาย ร้ายกาจผิดพ่อผิดแม่ “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างเล็กตวาดแหว แล้วยกแขนเรียวฟาดเขาไม่ยั้ง คิ้วเข้มหนาพาดอยู่บนดวงตากร้าวก้มลงมองใบหน้าขาวหมดจดอย่างไม่อยากเชื่อว่าอิ่มอุ่นทำงานตากแดดตากลม “อย่ามาสะดีดสะดิ้งนักเลย แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นกลัว ทั้งที่เธอกำลังจะมีผัวหน้าตาเหมือนฉัน” “หยุดพูดได้แล้วลุง ปากไม่สร้างสรรค์ อยู่แถวนี้นาน ๆ อาจถูกยิงแล้วทิ้งศพลงบ่อได้นะ!” “อ้อ! นี่ขู่เหรอ...” เขาจ้องตาเธอแทบถลน ยิ่งอิ่มอุ่นพูดจาไม่น่ารัก เหมราชก็ไม่คิดจะอ่อนข้อให้ เขามีสีหน้ากรุ่นโกรธแล้วฉีกยิ้มโหดให้เธอ “เด็กเปรต นึกว่าอยากอุ้มนักเหรอ นมเธอหนักมากรู้ไหม ฉันปล่อยเธอลงก็ได้” สิ้นคำ แขนกำยำที่ผ่านการออกกำลังกายและทำงานในไร่ชาทุกวันก็ปล่อยร่างเล็กนุ่มนิ่มไปทั้งตัวลงกระแทกพื้นอย่างไม่แยแสว่าดินแข็งแห้งบนคันบ่อจะทำให้คนตัวเล็กเจ็บร้าวระบมแค่ไหน “โอ๊ย!” “หึ ๆ เป็นไงล่ะยัยเด็กบ้า ยังจะปากดีอีกมั้ย” หัวเราะในลำคอตบท้ายซ้ำเติม “ไปเลยนะ! ออกไปเลยนะ ลุงโรคจิต!” มองอีกฝ่ายตาขวาง น้ำเสียงไม่ลดราวาศอก “อ้อ! ยัง...ยังไม่เข็ด” เข่นเสียงลอดไรฟัน “งั้นฉันจะอยู่ที่นี่ นอนที่นี่อีกชาตินึง ดูซิ เธอจะทำยังไง!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more