บทที่ 7 ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (1)
1023 คำ
บทที่ 7
ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (1)
'ทฤษฎีพิชิตใจ วิธีที่ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน : คือการไปเจอหน้าเขาบ่อย ๆ เขาจะได้เก็บใบหน้าเราไปเพ้อฝัน เพราะมนุษย์มักจะคุ้นชินและเก็บความทรงจำของคน ๆ หนึ่งได้จากความเคยชินหรือการพบเจอกันทุกวัน'
มีนาจดจำประโยคที่ท่องจำจากหนังสือ '*ทฤษฎีไหนถึงได้ใจเธอ ตามแบบฉบับทิงเกอร์เบล' ที่ได้อ่านเมื่อคืนหลังจากที่ได้ไปค้นหาในร้านหนังสือเล็ก ๆ ใกล้บ้าน เมื่อคิดว่าจะเริ่มปฏิบัติการตามจีบรุ่นพี่หนุ่มจอมโหดคนอย่างเธอก็ไม่คิดจะเล่น ๆ อยู่แล้ว
เพราะไม่ว่าจะใช้ทฤษฎีไหนเธอก็ต้องเอาชนะใจเขาให้ได้!
'มีนไม่ชอบอ่านหนังสือแต่ยอมอ่านทฤษฎีพิชิตใจเพื่อตามจีบพี่เลยนะ!'
มีนาผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในคณะนิติศาตร์หลังจากที่ได้สอบถามจากรุ่นพี่ทั้งสองคนอย่างโอ๊ตและจอมทัพก็พบว่าเป้าหมายที่ต้องการตามจีบนั้นอยู่ที่ตึกคณะและเลิกเรียนเวลาบ่ายสองซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างเธอย่อมมารอเขาก่อนเวลานัดอยู่แล้ว
คนตัวเล็กก้าวฉับ ๆ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกคณะก่อนจะชะเง้อมองหาเป้าหมายและได้แต่หวังว่าเจ้าตัวคงจะยังไม่เลิกเรียนหรือกลับไปก่อนไม่อย่างนั้นคงได้นั่งรอเก้อเป็นหมาหงอยแน่
มีนาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาพลางกดเล่นโซเชี่ยลในระหว่างที่รอคุณชายจอมหยิ่งโดยไม่ทันสังเกตเลยว่ากำลังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ
"สวัสดีครับ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ
"เอ่อ...ค่ะ สวัสดีค่ะ"
"ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ" มีนาหันมองไปยังโต๊ะม้าหินรอบ ๆ ก็พบว่าโต๊ะทุกตัวนั้นว่างเกือบแทบทั้งหมดแต่ทำไมคนตรงหน้าถึงเลือกที่จะมานั่งกับเธอด้วย
"คะ?"
"เอ่อ...ผมเห็นว่าคุณนั่งอยู่คนเดียวก็เลย..."
"อ้อ ฉันมารอแฟนค่ะ แฟนฉันเรียนอยู่คณะนี้" หญิงสาวโพล่งขึ้นด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ทันว่าคนตรงหน้าตั้งใจที่จะจีบเธอเพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่คิดสนใจใครอยู่แล้วนอกจากคุณชายจอมโหดอย่างพีทเท่านั้น
"เอ่อ...ขะ ขอโทษครับ"
มีนาส่งยิ้มกว้างไปก่อนจะหันมองไปยังตึกคณะก็พบว่าร่างสูงที่กำลังรอคอยนั้นกำลังเดินออกมา ไม่รอช้าคนตัวเล็กรีบเก็บก้าวของและวิ่งไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว
"พี่พีท! เลิกเรียนแล้วเหรอคะ" มีนาเอ่ยถามพลางเกาะแขนแกร่งเอาไว้เมื่อเห็นเขาเดินออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งกับเพื่อนผู้ชายอีกสองคน
"ใครวะไอ้พีท" ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยถามพลางมองเพื่อนสนิทและหญิงสาวตรงหน้าสลับกันไปมา
"ใช่น้องมีนาคณะบริหารธุรกิจหรือเปล่า" เสียงเข้มของอีกคนแทรกขึ้นทำเอามีนามองด้วยความแปลกใจ
"รู้จักมีนด้วยเหรอคะ"
"โห้ น้องน่ะดังจะตาย มีแต่คนเขาบอกว่าน้องเฟรชชี่คณะบริหารมีแต่สวย ๆ ทั้งนั้น"
"จริงเหรอคะ หน้าอย่างมีนก็เป็นคนดังได้ด้วยเหรอเนี่ย" มีนาพูดปนหัวเราะ ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนดังอย่างที่ใคร ๆ พูดกัน แต่ถ้าเรื่องความแสบซนแก่นเซี้ยวก็พอจะยอมรับได้เพราะตัวเองเป็นแบบนั้นจริง ๆ
"แล้วน้องมาหาไอ้พีทมันทำไมเหรอ"
"มีนกำลังจีบพี่พีทอยู่ค่ะ พี่พีทคะมีนขอกลับด้วยนะ" ว่าแล้วก็หันไปหาคนตัวโตพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนเผื่อว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจเธอบ้าง
"น่ารำคาญ" สิ้นประโยคร่างสูงก็เดินผ่านคนตัวเล็กไปโดยไม่คิดสนใจเธอสักนิด มีนาชะงักไปกับการกระทำของคนตัวโตเนื่องจากทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อจากนี้
"เอ่อ...เพื่อนพี่มันก็เย็นชาแบบนี้แหละน้อง อย่าถือสามันเลยนะ"
"แหะ ๆ เย็นชาที่สุดเลยล่ะค่ะ" มีนาส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้คนตรงหน้า เธอรู้ว่าเขาเย็นชาแต่ก็ไม่คิดว่าจะไร้มารยาทได้แบบนี้
'คนอะไรขี้เก๊กชะมัดเลยโว้ย!'
"รีบตามไปเถอะน้อง สู้ ๆ นะพี่เป็นกำลังใจให้"
"ไม่รู้ว่าเพื่อนพี่เกลียดมีนไปแล้วหรือยัง" เธอตามเขาแบบนี้ไม่รู้ว่าจะจงเกลียดจงชังเธอไปแล้วหรือเปล่า
"เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะน้อง พี่เห็นมาเยอะละมีลูกหัวปีท้ายปีตลอด"
"จริงเหรอคะ" มีนาเก็บคำพูดของชายหนุ่มมาคิดในหัวสมองพลางจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปโดยไม่คิดสนใจเธอสักนิด
"จริงดิน้อง เชื่อพี่ สักวันไอ้พีทมันต้องชอบน้องแน่"
"ฉันเกลียดพี่โว้ย! เกลียดมาก ๆ" มีนาตัดสินใจตะโกนออกไปสุดเสียงทำให้คนตัวโตหยุดชะงักทันควันและหันกลับมามองเธออย่างเอาเรื่อง
"นี่เธอทำบ้าอะไร!"
"มาเป็นของฉันเถอะ! มาเป็นของฉันเถอะนะพี่พีท!"
"ยัยบ้า! นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง!" พีทรีบเดินดุ่ม ๆ ตรงมาหามีนาพร้อมกับปิดปากเธอเอาไว้แน่นเมื่อตอนนี้คนอื่น ๆ เริ่มสนใจเธอเป็นสายตาเดียว
"เชี่ย...น้องแม่งโคตรเจ๋งเลย"
"หยุดพูดเลยนะ ถ้าเธอพูดออกมาอีกคำฉันฆ่าเธอแน่!" พีทคาดโทษและชี้หน้าคนตัวเล็กเอาไว้แค่นี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นอยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงมาตะโกนบอกชอบหน้าตึกคณะแบบนี้
"มาเป็นของมีนไหมคะ"
- ผู้เขียน
