บทที่ 7 ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (2)
1432 คำ
บทที่ 7
ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (2)
"มาเป็นของมีนไหมคะ"
"ฉันบอกให้หยุดพูดไง!" พีทผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทำให้หญิงรีบวิ่งตามคนตัวโตอย่างรวดเร็ว
แต่ทว่า...
"พี่พีทรอมีนด้วย ว้ายยย!"
ตุ้บ!
ปึก!
"อ๊ะ! อึก!" ไม่ทันระวังคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งจ้ำอ้าวไปหาคนตัวเล็กก็เกิดสะดุดขาตัวเองจนทำให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรง
บริเวณหัวเข่ามีเลือดไหลออกมาพร้อมกับแผลถลอกที่มือเล็กทำให้ใบหน้าหวานแหยแกด้วยความเจ็บปวด
"เจ็บชะมัด อึก...พี่พีทรอมีนด้วย" หญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืนและก้มเก็บข้าวของตัวเองทั้งหมดเอาไว้หวังจะรีบเดินตามคนตัวโตไป ถึงจะเจ็บมากแค่ไหนแต่เธอก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหาก่อนจะจัดการช้อนวงแขนโอบอุ้มคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะเดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูของตัวเอง คนตัวโตวางมีนาลงบนเบาะอย่างเบามือและจัดการคาดเข็มขัดให้เธอเสร็จสรรพทำให้ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดกันจนรู้สึกถึงลมหายใจ
แววตาหวานสั่นระริกเสียงหัวใจเต้นดังโครมครามเมื่อใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น
"เกิดมาเพื่อสร้างปัญหาเป็นอย่างเดียวหรือไง" เสียงเข้มเอ่ยและหันมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ลึก ๆ เขาคิดที่จะไม่สนใจหรือเข้ามาช่วยเหลือเธอสักนิดแต่ในเมื่อเจ้าหล่อนดันสร้างปัญหาแบบนี้หากเดินผ่านไปเฉย ๆ ก็จะดูใจร้ายไปหน่อย
ถึงแม้ว่าจริง ๆ แล้วจะใจร้ายใจมารมากแค่ไหนก็ตาม
"ก็พี่พีทไม่รอมีน" คนตัวเล็กบ่นอุบพลางก้มหน้าลงทำหน้าง้ำงอที่อยู่ ๆ ก็ถูกคนตรงหน้าดุ
"แล้วทำไมฉันต้องรอ" คนตัวโตกอดอกมองหญิงสาวอย่างเอาคำตอบ มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องรอเธอเลยสักนิด
"ก็มีนจีบพี่อยู่"
"วันนี้เธอเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!"
"บ้ารักพี่มั้ง"
"เธอนี่มัน...!"
"ขึ้นรถค่ะ ไปส่งมีนที่คอนโดฯ เลยเห็นไหมว่ามีนเจ็บขาอยู่" มีนาหันหน้าหนีและพูดมัดมือชกคนตัวโต จีบยากนักยากหนาก็คงต้องทำแบบนี้ถึงจะยอมไปส่งเธอสักที
"เธอทำตัวเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ขึ้นรถเถอะน่า มีนอยากกลับแล้ว"
พีทถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แต่ก็ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี ถ้าไม่เห็นว่าขากำลังเจ็บและมีเลือดออกแบบนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมไปส่งเธอง่าย ๆ
ปฏิบัติการพิชิตใจนายจอมหยิ่งยังคงดำเนินต่อไปไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ๆ ก็มักจะมีหญิงสาวตัวแสบอย่างมีนาอยู่ทุกช่วงเวลากับพีทเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นตอนไปเรียนที่มีคลาสเรียนช่วงเช้าเหมือนกัน...
"พี่พีท! มีนก็ไปด้วยสิ นะ ๆ ให้มีนไปด้วยนะ"
เวลาเลิกเรียน...
"มีนกลับด้วยนะพี่พีท นะ ๆ น้าาา"
หรือแม้กระทั่งเวลาพักผ่อน...
"เลิกเรียนแล้วพี่พีทจะไปไหนคะ ให้มีนไปด้วยคนสิ"
และรวมถึงในตอนนี้ด้วย...
คนตัวเล็กรีบวิ่งตามคนตัวโตที่เดินผ่านเธอไปด้วยความเย็นชาดังเช่นทุกครั้ง ตอนนี้ก็เป็นช่วงเย็นที่เขาไม่ได้มีนัดหรือจะต้องแวะไปที่ไหนต่อมันก็เป็นโอกาสเหมาะที่เธอจะตามจีบเขาได้ง่าย ๆ
"พี่พีทจะกลับแล้วเหรอคะ มีนกลับด้วยคนสิ" หญิงสาวรีบวิ่งมาขวางคนตรงหน้าไว้ได้ทันควันก่อนจะเอ่ยขึ้นและฉีกยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า
"ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง" คนตัวโตผ่อนลมหายใจพลางเท้าเอวมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ตามตื๊อเขาไม่เลิก นี่ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ยัยตัวแสบตามติดเขาทุกวันเหมือนเป็นปลิงเกาะเช่นนี้
"อะไรเหรอคะ วิ่งน่ะเหรอไม่เหนื่อยค่ะถือว่าออกกำลังกายไปในตัว" ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นทำท่าออกกำลังกายประกอบแม้ว่าจะหอบหายใจเข้าปอดเหนื่อยหอบก็ตาม
"เธอทำแบบนี้มันเสียเวลาเปล่า เพราะฉันไม่คิดสนใจใครโดยเฉพาะคนอย่างเธอ"
มีนาชะงักไปกับคำพูดของคนตรงหน้า เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันช่างโง่เง่าแต่เธอก็อยากจะพยายามให้ถึงที่สุด หากมันถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วเขาไม่คิดสนใจเธอจริง ๆ คนอย่างเธอนี่แหละจะเป็นคนเดินจากเขาไปเองโดยไม่คิดเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น
"ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ล่ะคะ"
"แล้วฉันจะต้องรับรักคนที่มาบอกว่าชอบฉันทุกคนเลยหรือไง!"
หญิงสาวเม้มปากแน่น...มันเป็นจริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันเป็นการมัดมือชกเขาทั้งนั้น ไม่มีใครจะสมหวังกันทุกคนและรวมถึงเธอด้วย
"เฮ้ย ไอ้พีท มึงใจร้ายกับน้องเกินไปหรือเปล่าวะ" เสียงของจอมทัพแทรกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาทำให้ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าออกเพื่อสงบสติอารมณ์
เขายอมรับว่าตัวเองใจร้ายแต่สิ่งที่เขาพูดออกมามันเป็นความจริงทุกอย่าง จะบังคับให้ทุกคนตอบรับกับคนที่ชอบนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ตัวเขาเองก็ไม่คิดจะเปิดใจให้ใคร หากมามัดมือชกและทำตัววอแวกันแบบนี้เขาเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน
"กูพูดตรง ๆ เลยนะ กูว่าพวกมึงหยุดเหอะว่ะอย่าทำแบบนี้เลย" ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยความรู้สึกออกไป ที่เขาเงียบมาตลอดไม่ใช่ว่าเห็นด้วยความสิ่งที่ทำเพียงแค่เขาไม่อยากให้ความรู้สึกดี ๆ จะต้องบาดหมางเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้
"มีนขอโทษ ขอโทษที่เข้ามาวุ่นวายกับพี่มากเกินไป" หญิงสาวยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด มันทำให้เธอได้สติขึ้นมาว่าตัวเธอเองไม่ควรจะทำอะไรที่ล้ำเส้นชีวิตของเขามากแบบนี้
"กูไม่อยากให้มึงกลับไปหาเอม กูรู้ว่ามึงเจ็บแล้วจำแต่ถ้าเอมมาง้อมึงอีกกูเชื่อว่ายังไงมึงก็ต้องใจอ่อน"
เฌอเอมเป็นคนที่พีทรักมากที่สุดผ่านช่วงเวลาดี ๆ มาด้วยกันมากมาย เพื่อนที่คบกันมาหลายปีอย่างเขาทำไมจะไม่รู้นิสัยว่าเป็นยังไง ถึงจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความคิดถึงและโหยหาอยู่ดี
"กูไม่คิดกลับไป!" พีทย้ำชัดในคำตอบ เขายอมรับว่าเขาเองยังคิดถึงแต่เขาตั้งมั่นกับตัวเองแล้วว่าจะไม่กลับไปหาเธออีกแน่นอน
"เปิดใจให้มีนได้ไหมคะ" หญิงสาวเอ่ยออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง เธอหวังว่าเขาจะเปิดใจให้เธอบ้าง
"มันเสียเวลาเปล่า"
"มีนสัญญาว่าจะไม่ทำตัวน่ารำคาญ จะจีบพี่น้อย ๆ แต่นาน ๆ ไม่ทำตัววอแวตามติดพี่แบบนี้อีก มีนพูดจริง ๆ นะ" มีนาเอ่ยข้อเสนอออกไปและจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาหนักแน่น
"ฉันบอกเธอหลายรอบแล้วว่ามันเสียเวลาเปล่า"
"แปลว่าพี่ไม่ปฏิเสธใช่ไหมคะ"
"นี่เธอ!"
"เฮ้ยใจเย็นดิไอ้พีท" เป็นฝ่ายโอ๊ตที่เข้ามาห้ามไว้ เพราะตัวเขาเองก็สนับสนุนให้เธอทำแบบนี้เช่นกัน อย่างน้อย ๆ เธออาจจะทำให้เพื่อนจอมโหดของเขาอ่อนลงมาได้บ้าง
"มีนจะมาหาพี่ให้น้อยลง ไม่ตามตื๊อให้พี่รำคาญ แต่มีนจะไม่หยุดจีบพี่"
"น้องแม่งโคตรใจเด็ด นี่แหละคนที่เหมาะสมกับไอ้พีทที่สุด" จอมทัพปรบมือให้กับหญิงสาวที่ยึดมั่นในคำพูดและความคิดของตัวเองก่อนที่เขาจะชะงักไปเมื่อเห็นสายตาคมของเพื่อนสนิทที่มองด้วยความไม่พอใจ
"อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน!"
- ทฤษฎีพิชิตใจ วิธีที่ 1 : พบเจอเพ้อฝัน -
ล้มเหลว #.
- ผู้เขียน
