บทที่ 6 ปฏิบัติการตามจีบเธอ พาร์ท2 (1)
1357 คำ
บทที่ 6
ปฏิบัติการตามจีบเธอ พาร์ท2 (1)
"กูกลับละ" เสียงเข้มของพีทเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ภายในห้องชมรมและเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยความนิ่งเรียบ
"เชี่ย...มันจะไปแล้วไอ้โอ๊ตทำไงดีวะ" จอมทัพสะกิดเพื่อนข้างกายด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะเดินออกจากห้องไป
ในตอนแรกทั้งจอมทัพและโอ๊ตตั้งใจว่าจะนั่งรอมีนาอยู่ที่ห้องชมรมนี้เพื่อหวังที่จะให้เธอได้กลับพร้อมกับพีทซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาได้จัดเตรียมและวางแผนไว้ทุกอย่างแล้ว ถ้าหากเพื่อนตัวดีกลับไปก่อนมีหวังสิ่งที่พวกเขาวางไว้ทั้งหมดต้องพังไม่เป็นท่าแน่
"เฮ้ยไอ้พีทจะรีบกลับไปไหนวะ อย่าเพิ่งกลับดิ"
"ท่องมาตรา" ชายหนุ่มตอบนิ่ง ๆ โดยที่ไม่ได้หันมามองเพื่อนสนิททั้งสองคนก่อนที่เขาจะเดินไปยังประตูและเปิดมันออกเพื่อที่จะเดินออกจากห้องไป
แต่ทว่า...
"แฮ่ จ๊ะเอ๋" น้ำเสียงสดใสพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างของมีนาปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าประตูห้องชมรมพอดีทำให้ชายหนุ่มชะงักและถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ
"สวรรค์! นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" จอมทัพพูดขึ้นและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นหญิงสาวอยู่ตรงหน้าแล้ว
แต่ความดีใจนั้นต้องเก็บกลับไปแทบไม่ทันเมื่อเจอสายตาคมของเพื่อนสนิทที่หันมองมาอย่างคาดโทษ เขารู้...รู้ว่าเพื่อนของเขาและยัยเด็กนี่ต้องการจะทำอะไร
แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือเหตุผลว่าทำไมต้องทำเช่นนี้...?
"โอ๊ะ จะกลับแล้วเหรอคะพี่พีท" หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างเป็นตาสระอิให้กับคนตรงหน้า เธอตั้งใจมาที่นี่ตามคำแนะนำของโอ๊ตและจอมทัพเพื่อเดินหน้าจีบรุ่นพี่จอมโหดและวันนี้เธอจะต้องทำให้คนเนี้ยบระเบียบจัดอย่างพีทโอนอ่อนกับเธอให้ได้!
พีทกดสายตามองหญิงสาวอย่างนึกไม่พอใจก่อนจะเดินผ่านมีนาไปราวกับว่าเธอเป็นเพียงอากาศหรือสิ่งที่มองไม่เห็น เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้วเขาก็ไม่คิดจะสนใจหรือหลงกลเดินไปตามเกมส์บ้า ๆ ของเพื่อนเขาเด็ดขาด
"ไอ้นี่ เย็นชาฉิบ!" จอมทัพส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนสนิทที่เดินผ่านหญิงสาวตรงหน้าไปอย่างไม่คิดจะสนใจเลยแม้แต่น้อย
"ตามไปเลยน้องมีน สู้ ๆ น้องพี่ทำได้อยู่แล้ว" โอ๊ตที่ยืนมองสถานการณ์ก็ยกมือขึ้นให้กำลังใจกับคนตัวเล็ก นี่เพิ่งเป็นวันแรกของการเริ่มจีบเจ้าคนโหดเนี้ยบอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยแต่เขาเชื่อว่าคนแสบซนและน่ารักอย่างมีนาต้องเอาชนะใจคนโหดหินอย่างพีทได้แน่นอน
"สู้ค่ะ! ขอบคุณนะคะไว้เจอกันนะคะ" มีนาพยักหน้าหงึก ๆ ตอบรับรุ่นพี่หนุ่มทั้งสองคนก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งตามพีทออกไปอย่างรวดเร็ว
ถึงเขาหนีไปไกลแค่ไหนเธอก็จะวิ่งตามให้ทันจนได้!
"พี่พีท! พี่พีทรอมีนด้วยสิ" ขาเล็กวิ่งจ้ำอ้าวตามชายหนุ่มไปยังลานจอดรถอย่างรีบร้อนเมื่อคนตัวโตไม่คิดจะสนใจหรือหันมามองเธอสักนิด จนกระทั่งมาประชิดตัวร่างสูงมีนาคว้าหมับแขนแกร่งเอาไว้พลางผ่อนลมหายใจหอบเหนื่อย
"ปล่อย" เสียงทุ้มเอ่ยทั้งที่ไม่คิดจะหันมามองคนตัวเล็ก น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความดุดันทำเอาคนที่ฟังถึงกับชะงักและเกร็งไปกับคำพูดของเขา
"คือ...คือมีนขอกลับด้วยสิคะพี่พีท" มีนากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างนึกหวาดหวั่นแต่มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ต้องทำให้ถึงที่สุด!
"น่ารำคาญ" พีทสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมก่อนจะเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองที่จอดอยู่ตรงหน้า
ทว่า...
"พีท..." เสียงเล็กของคนคุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นคนรักเก่าที่เลิกรากันไปได้ไม่กี่เดือน
"เอม" ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของหญิงสาวเบา ๆ ทั้งแปลกใจและตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่ หลังจากในวันนั้นเขาได้ประกาศออกไปอย่างชัดเจนว่าจะไม่คิดหวนกลับและให้อภัยที่ทรยศอย่างคนรักเก่าได้อีกแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้ากลับมาหาเขาเช่นตอนนี้
มีนาเม้มปากแน่นมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ในใจก็รู้สึกขุ่นเคืองที่คุณชายจอมหยิ่งไม่คิดสนใจเธอแต่กลับเรียกหาคนรักเก่าอย่างโหยหา ลึก ๆ ก็รู้ว่าเขาคงไม่คิดกลับไปคืนดีกับผู้หญิงคนนั้นแต่เธอก็ดูออกว่าเขายังรู้สึกและคิดถึงเธอคนนั้นอยู่ตลอด
"เอมขอโทษ เอมขอโทษนะพีท" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาและก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดพลันทำให้แววตาคมกระตุกวูบอ่อนไหวกับคำขอโทษนั้น
"ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะ" ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่ทว่าก็ยังไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไปได้อยู่ดี
"เอมผิดไปแล้ว เอมยอมรับผิดทุกอย่าง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะพีท"
"มันสายไปแล้วเอม" พีทตอบกลับไปทันควันถึงเธอจะคุกเข่าหรือขอโทษเขามากแค่ไหนแต่มันก็สายเกินกว่าที่จะให้อภัยและกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงจะยังคิดถึงและโหยหาแต่เขาก็ไม่คิดจะกลับไปจมกับความโง่งมและเจ็บปวดได้อีกแล้ว
"ฮึก...เอมคิดถึงพีท คิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ของเราทั้งสองคน"
"..." คนตัวโตเงียบไปและจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
"แล้วก่อนจะทำผิดทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกของคน ๆ หนึ่งบ้างล่ะคะ" เป็นฝ่ายมีนาที่โพล่งออกไปก่อนที่เธอจะเดินไปยืนอยู่ข้างกายของพีทและกอดแขนเขาเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไรเพียงแค่รู้ว่าเธอไม่อยากให้เขากลับไปคบหากับผู้หญิงคนนี้อีก
"พีท...พีทยังจำได้ไหมว่าวันแรกที่เราคบกันพีทพาเอมไปที่ไหน" คนตรงหน้าไม่คิดสนใจกับคำพูดของมีนาเธอยังคงหาคำพูดที่จะโน้มน้าวและทำให้ชายหนุ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม
"พี่พีทจะกลับไปคบกับเขาเหรอคะ" มีนาหันไปถามชายหนุ่มข้างกายอย่างเอาคำตอบและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นเพื่อเรียกสติ
"ปล่อยฉัน" พีทกดเสียงต่ำเอ่ยกับคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มล้ำเส้นชีวิตของเขามากเกินไปแล้ว
"มีนช่วยพี่อยู่นะคะ อยากกลับไปโง่เหมือนเดิมหรือไง" หญิงสาวถลึงตาใส่และมองคนตัวโตด้วยแววตาหนักแน่น ถึงเขาจะไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไรแต่อย่างน้อง ๆ เธอก็อยากจะเรียกสติของเขาไม่ให้กลับไปหาผู้คนหญิงคนนั้นอีก
"พีท เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ พีทเองก็คิดถึงเอมไม่ใช่เหรอ"
"..." สายตาคมสั่นเทาด้วยความสับสน จริงอย่างที่พูดว่าเขายังคิดถึงเธออยู่ตลอด
"เสียใจด้วยนะ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนเขาเธอไม่มีสิทธิ์!" มีนาขมวดคิ้วยุ่งมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ทั้งที่การกระทำของเธอชัดเจนขนาดนี้แล้วยังตามตื๊ออยู่อีก
"ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนพีทเหรอคะ"
"ไม่ใช่!" ชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธออกไปทันควันทำให้คนตรงหน้าหัวเราะออกมาอย่างเหนือกว่า
- ผู้เขียน
