บทที่ 17 ช่างมันเถอะ

1452 คำ

"ฝากไปคืนเขาด้วยนะคะ ฝากบอกเขาด้วยว่ารินไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว" ฉันยื่นเช็คที่เขาฝากลูกน้องมาให้ฉัน เงินมากมายของพี่แอนที่สามีเคยมอบให้ตอนที่เธอเป็นเด็กเสี่ย และเงินของพ่อแม่ฉันรวมถึงเงินของยายใหญ่สามารถเลี้ยงน้องคลีนให้เติบโตได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาเศษเงินของเขาและอีกอย่างคุณหญิงรวีไม่ได้คิดจะทอดทิ้งน้องคลีน ถึงแม้น้องคลีนจะไม่ใช่สายเลือดโดยตรงแต่ท่านก็ผูกพันทางใจ(น้องคลีนเป็นลูกสาวของอาเสี่ยกวิน ซึ่งอาคือน้องของพ่อเสี่ยกวิน) "แต่นายฝากมาให้นะครับ" นายเอกมีท่าทีหนักใจเมื่อฉันยื่นเช็คคืน "นั่นแหละค่ะ รินฝากคืน" ฉันยัดเช็คใส่มือนายเอก จากนั้นก็เดินออกมา ตอนนี้ฉันอยู่ท่าเรือและคนที่มารับก็คือแสน ฉันติดต่อแสนได้เพราะเสี่ยกวินให้ส้มแขกเอามือถือมาคืนฉันก่อนที่นายเอกจะมาปล่อยตัว เมื่อนายเอกมาปลดโซ่และบอกว่าจะพาฉันไปส่ง ฉันจึงติดต่อให้แสนมารับ "ริน!" แสนร้องเรียกและวิ่งมาโผกอดฉันทันทีที่มองเห็น "ไม่เ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม