หลังจากทริปทะเลจบลงพวกเราก็กลับมาใช้ชีวิตซ้ำ ๆ จำเจเหมือนเดิมคือการมาเรียนนั่นเอง กับพี่ทิวก็โทรคุยกันทุกวันค่ะแต่ไม่ได้เจอกันบ่อยนะเพราะพี่เขาก็เรียนเหมือนกัน เราจะเจอกันวันหยุดสุดสัปดาห์ซะมากกว่า
“เดือนหน้าโรงเรียนเราจัดงานครบรอบสี่สิบสองปี มึงมาไหม?” แนนเอ่ยถามขณะที่ฉันยังงงอยู่
“คืองานอะไร กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“งานครบรอบไง เขาจะจัดงานเลี้ยงและมีศิษย์เก่ารุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาร่วมกิจกรรมด้วยกูได้ยินเขาพูดกัน อีกเดี๋ยวคงประกาศให้ทุกคนได้รู้นั่นแหละ”
“อ่อ...”
หลังจากนั้นไม่กี่วันอาจารย์ก็แจ้งให้ทราบค่ะ พี่ทิวบอกเหมือนกันว่าจะมา เขารู้ก่อนที่ฉันจะรู้ซะอีก แน่นอนจริง ๆ
“ฉันคงไม่ได้มาแน่เลย” ดาเอ่ย
“ทำไมล่ะ”
“แก...บ้านฉันอยู่ไกล รถเมล์หมดยังพอว่า งานก็เลิกดึกอีกฉันจะเข้าบ้านยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวแนนไปส่งก็ได้ แนนเอามอไซม์มา”
“แก! บ้านฉันอยู่ลึกสุด เปลี่ยวด้วยขากลับแกไม่กลัวหรือไง เอาตามนี
