“ท่านเมมนอน...ขอโทษทีที่ข้าออกไปข้างนอกจนลืมเวลา มิได้คอยท่านอยู่ที่บ้าน ท่านต้องการสิ่งใดในการเดินทางไปอบูซิมเบล ข้าจะจัดเตรียมไว้ให้ท่านนะเจ้าคะ”
“คงไม่จำเป็นดอก มายา...ข้ามิได้มีสมบัติอันใดมากมาย ที่เดินทางไปครั้งนี้ก็ด้วยหน้าที่ตามพระประสงค์ของฟาโรห์”
“ท่านเมมนอน” มายาร้องเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะหันหลังกลับออกไปอีกครั้งก่อนจะรีบเข้าไปยืนขวางหน้า
“ท่านจะไปไหนหรือ? ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ท่านมิเคยค้างที่บ้านตัวเองเลย ห้องนอนของท่าน ท่านกลับไปนอนเถิด ส่วนข้านอนที่ใดก็ได้ในบ้านของท่าน”
เมมนอนเงียบไปชั่วครู่ แต่แล้วรอยยิ้มจางกลับผุดขึ้นบนมุมปากของชายหนุ่มและนั่นคือรอยยิ้มแรกที่มายามีโอกาสได้เห็น
“เจ้าอย่าคิดอันใดมากเลย ข้าก็เป็นเช่นนี้ โดยปกติแล้วข้าไม่ใคร่ชินกับการนอนที่พักของตัวเองสักเท่าใดเพราะต้องคอยถวายการอารักขาองค์ฟาโรห์ทั้งทิวาและราตรี คืนนี้เจ้านอนหลับให้สบายเถิด ข้าจะไปตรวจดูค
