เจ้าฟ้าหญิงตวาดออกไปด้วยพระสุรเสียงอันสั่นเครือและทำให้เมมนอนที่กำลังยื่นมือข้างหนึ่งมาจับพระหัตถ์ต้องชะงัก เนเฟอร์ติตีเชิดพระพักตร์และถอยห่าง ความปวดร้าวแม้ถั่งสายออกมาทางดวงพระนัยนะหม่นหมอง หากนางก็ยังถือทิฐิในบรรดาศักดิ์ของตนมากพอ ในขณะที่อีกฝ่ายดึงมือขอตัวเองกลับและก้มหน้าราวรับรู้ถึงฐานะและความเหมาะสม
“ข้ารู้แล้ว ท่านราชองครักษ์หลวงเมมนอน…ข้าซึ้งใจแล้วว่าท่านก็หาได้แตกต่างจากชายทั่วไปที่มิได้มีหัวใจไว้เพื่อหญิงเพียงคนเดียว ข้าเกลียดท่าน! เมมนอน….ท่านได้ยินหรือยังว่าข้าเกลียดท่าน! ข้าชิงชังที่ท่านตระบัตรสัตย์ ไม่รักษาสัญญา ท่านเลือดเย็นนักที่ฉีกหัวหัวใจของข้าจนแหลกสลาย อมุน-ราได้ดลบันดาลให้ข้ารู้ว่าหัวใจของท่านนั้นก็เหมือนต้นปาปิรัส โอนเอนอ่อนไหวตามสายลมมิเคยเชื่อถือได้เลย และข้าเองที่ผิด…หลงเชื่อให้ท่านเอาหัวใจของข้าไปทำลาย นับแต่นี้ไปข้าควรอยู่ในที่ที่ข้าอยู่ เป็นเจ้าหญิงเนเฟอร์ติต
