นางถามเสียงเครือและได้ยินเสียงทอดถอนพระทัยหนักหน่วงดังตามมา
“จะให้เราทำเช่นไรเล่า…..คูอิต ในเมื่อมันเป็นพระประสงค์ของเสด็จพ่อ และเหนืออื่นใดเราก็ไม่มีอะไรหลงเหลือไว้ที่นี่อีกแล้ว การไปอยู่ฮิตไทต์แม้ในฐานะชายาคนหนึ่งของกษัตริย์ฮัตตูซิลลิสต์ดูจะเป็นทางเลือกอันเหมาะควร เจ้าคิดเช่นข้าหรือไม่ ว่าอมุน-ราได้ขีดโชคชะตาของคนทุกคนไว้แล้ว ไม่เว้นแม้แต่พระธิดาแห่งฟาโรห์”
“จริงหรือเพคะ ที่องค์หญิงทูลขอองค์เหนือหัวเดินทางไปฮิตไทต์ให้เร็วที่สุด หม่อมฉันรู้มาจากพระมเหสีว่าพระองค์จะทรงเสด็จไปในอีกทิวาถัดจากวันพรุ่ง”
คำถามนั้นทำให้เนเฟอร์ติตีกลั้นก้อนสะอื้นก่อนตอบ
“เป็นความจริง คูอิต…ยิ่งข้าไปจากที่นี่เร็วเท่าใด หัวใจข้าก็จะเจ็บปวดน้อยลงเท่านั้น”
“พระองค์ทรงแน่พระทัยหรือเพคะ… ” คูอิตพลางจูบซับบนหลังพระหัตถ์เย็นเยียบด้วยความรัก “ไม่มีทุกข์ใดจักมากเท่ากับการที่เราต้องอยู่กับคนที่เรามิได้รัก บางครั้งการห
