“นั่งดี ๆ นะเพคะ องค์หญิง...กอดหม่อมฉันไว้แน่น ๆ “
มายาหันมาบอกอีกครั้งก่อนกระตุกเชือกให้ม้าตัวนั้นห้อตะบึงฝ่าผืนทรายไปในความมืดมิดเบื้องหน้าอย่างไม่คิดชีวิต ลมทะเลทรายกลางคืนนั้นเหน็บหนาวนักหากทั้งสองก็มิอาจหยุดพักที่ใดได้ สภาพภูมิประเทศด้านตะวันตกเต็มไปด้วยผาหินทรายทอดตัวเป็นแนวสูงต่ำซ้อนเหลื่อมเสียดยอดดำทะมึนราวแดนลับลี้ในราตรีโอบคลุม มายายังคงบังคับม้าให้ทะยานผ่านทุ่งทรายและแนวหินมากมายอย่างมิรู้จักเหนื่อยอ่อน หากโชคอำนวยก็จะได้พบโอเอซิสที่ไหนสักแห่งแต่จวบจนสีน้ำเงินเข้มเหนือฟากฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีสุกสว่างก็ยังมิพานพบแหล่งน้ำผุดกลางทะเลทราย ผู้บังคับม้าเงยหน้าขึ้นมองเบื้องบนแล้วก็ค่อยกระตุกเชือกให้อาชาค่อยวิ่งช้าลงจนมาหยุดตรงหน้าแนวผาซึ้งเห็นเวิ้งถ้าราง ๆ ในแสงสีเงิน
“มายา...เรามาถึงไหนกันแล้ว”
ร่างบอบบางตรัสถามอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ชิดติดไหล่ของอีกฝ่าย
“หม่อมฉันก็มิอาจบอกได้เพคะ แต
