ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เพื่อน ๆ ผมก็ยกฝูงกันเข้ามา ผมก็แปลกใจนะว่าทำไมมันรีบเข้ามา แต่พอเห็นฟองเดินหน้าบึ้งเข้ามาก็หายแปลกใจ
“ไม่ได้คิดจะช่วยกูเลย กูเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ให้กูแบกหนัก ๆ ไอ้เพื่อนเวร” ฟองวางของกองที่พื้นแล้วเอ่ยออกมา ที่แท้ก็คือเพื่อน ๆ ผมมันแกล้งเดินหนีฟอง ให้ฟองมันหิ้วเข้ามาเอง
“มึงมันกวนส้นตีนไงฟอง ก็เลยไม่มีใครช่วยมึง” ไอ้กราฟเอ่ยขึ้นมา
ฟองยกนิ้วขึ้นชี้เข้าหาตัวเอง คิ้วเรียวของเธอยกขึ้นสูง “คือกูเพิ่งมา กูไปกวนตีนตอนไหน”
“อดีตไง มึงมันกวนคนอื่นไว้เยอะ” ไอ้มาร์ชผลักหัวฟองแล้วเดินหนีมานั่งที่โซฟา
“กูแบกเข้ามาถึงตรงนี้แล้ว มึงจะช่วยกันเอาเข้าครัวไม่ได้เลยหรือไง” ฟองหน้างอต่อว่าพวกผม
“ไม่ได้!” เพื่อนผมทั้ง 4คน ตอบกลับพร้อมกัน ฟองก็กลอกตาไปมา
“แล้วนี่อีกสี่คนมันหายหัวไปไหน” ไอ้กราฟเอ่ยถามขึ้นมา
“กลอยเพิ่งตื่น”
“เพิ่งตื่น? กูว่ามันมาเลยสามทุ่มว่ะ” ไอ้มาร์ชเอ่ยออกมา
