บทที่ 10 คู่นอน
1717 คำ
"ไปไหน ช้าจัง ดีนะที่อาจารย์ยังไม่เข้ามา" เกรซเอ่ยถามเธอเมื่อร่างบางหย่อนตูดนั่งลงข้างๆ เธอ โดยที่ไม่ได้สังเกตใบหนน้าอีกคนที่พึ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ
"เคลียร์กับพัด" ร่างบางตอบออกไปแล้วหยิบชีทมาตั้งรออาจารย์ไว้บนโต๊ะเรียน
"เป็นไงบ้าง มึงโอเคไหม" เสียงเอื้อนเอ่ยของเธอส่งผลให้เกรซต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
"โอเคดิ กูเป็นคนบอกเลิกเขานะ" เธอไหวไหล่พูดออกไปราวกับไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"แต่หน้ามึงไม่ใช่แบบนั้นเลยนะอีขวัญ" เกรซกล่าวออกไปอย่างรู้ทัน ใบหน้าเศร้าหมองกับน้ำเสียงสั่นนั้นแทบจะปิดเพื่อนของเธอไม่ได้เลย ทั้งที่เธอพยายามให้มันปกติที่สุดแล้ว
"..." ร่างบางเงียบไป
เธอหันไปมองรอบๆ คลาสมีคนนั่งอยู่ไม่เยอะมากเพราะว่าเป็นเซคที่เปิดใหม่ให้เฉพาะนักศึกษาปีสี่ที่กำลังเก็บหน่วยกิตที่เหลือก่อนจบออกมา
"เกรซ ฮึก" เธอกอดเพื่อนแน่นแล้วปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาเป็นทางหลังจากที่อดกลั้นไว้แต่ต้องจบลงเพราะเกรซเป็นคนสะกิดมัน
"อยากร้องก็ร้อง แต่อย่าลืมด้วยว่านี่ห้องเรียน" เกรซกอดปลอบเธอแล้วเอ่ยออกไปทีเล่นทีจริงให้เธอผ่อนคลาย
"กูไม่มีทางเลือกวะเกรซ" ร่างบางพูดอู้อี้ในอ้อมกอดของเพื่อน อีกคนก็ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีไม่ได้ถามหรือเซ้าซี้อะไร
"กูอยู่ข้างมึงเสมอนะ"
"ขอบใจนะมึงที่ไม่ถามอะไรกู" เธอปล่อยน้ำตาสักพักแล้วผละจากอ้อมกอดของเพื่อนสาวเช็ดใบหน้าที่เต็มด้วยคราบน้ำตา
"ไว้มึงสบายใจ ค่อยเล่าให้ฟังก็ได้"
"อือ" ไม่นานอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามา
ระหว่างที่นั่งเธอเรียนไม่เข้าหัวสักนิดเพราะมัวแต่นึกถึงปัญหา คิดจะหนีไปให้พ้นจากเขาก็คงไม่ได้ เธอไม่อยากทิ้งการเรียนของเธอที่อีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะคว้าใบปริญญามาครอบครองแล้ว อีกอย่างคลิปเจ้ากรรมที่อยู่ในโทรศัพท์ของเขาทำให้เธอไม่กล้ากระดิกตัวทำอะไรเลย
ร่างบางคิดไม่ตกจึงปล่อยให้มันเลยตามเลย สักวันเธอคงหลุดพ้นจากปัญหานี้ ขอแค่ภาวนาให้ตัวเองอย่าไปหลงรักคนใจร้ายแบบเขาเท่านั้นพอ
"อ่ะ! ชีทเรียน กูรู้ว่ามึงไม่ได้เรียน" เกรซหยิบยื่นเอกสารที่พึ่งจะซีร็อกส์มาให้เธอเมื่อเรียนเสร็จมาหมาดๆ
"ขอบใจนะมึง" เธอรับเอกสารมาในมือแล้วยิ้มหวานให้เพื่อน
"วันนี้มึงขอบใจกูไม่รู้กี่รอบแล้ว เปลี่ยนเป็นเลี้ยงชาบูได้ปะ" สายตาเป็นประกายของเกรซส่งมาถึงเธอ
"เออ ไปดิ แค่นี้สบายมาก ฟ้าไปไหมขวัญเลี้ยงเอง" เธอหันเหไปถามเพื่อนอีกคนที่นั่งฟังแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
"ไปก็ได้ วันนี้ฟ้าหยุดงานพอดี"
"แปปนึงนะ เดี๋ยวกูมา" เพียงขวัญบอกเพื่อนแล้วแยกตัวทางห้องน้ำกดโทรศัพท์โทรหานพเพื่อบอกว่าเธอจะกลับเอง
"พี่กลับไปได้เลยนะคะ ฉันจะไปทานข้าวต่อกับเพื่อน" เมื่อปลายสายรับร่างบางจัดการพูดออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ
"คุณขวัญไปรถคันไหนครับ ผมจะตามไป"
"ฉันไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ไม่ต้องตามก็ได้" เธอบอกออกไปเสียงเบื่อหน่าย ราวกับเป็นคนดังที่ต้องมีการ์ดตามตัวอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ไม่ใช่เขาแค่กลัวว่าเธอจะหนีไป
"ไม่ได้ครับ เป็นคำสั่งของนาย"
"เบนซ์สีดำ ป้ายทะเบียน xxx" ร่างบางบอกจุดเด่นของรถเกรซเพื่อนของเธอ
"ไม่ต้องห่วงครับ ผมตามห่างๆ เพื่อนคุณขวัญไม่รู้หรอกครับ" ปลายสายเมื่อเห็นว่าเธอตอบออกไปแบบไม่เต็มใจก็เอ่ยขึ้น
"ค่ะ" ในเมื่อเลือกอะไรไม่ได้ เธอเลยจำใจต้องตอบเขาไปแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนรอเธออยู่แล้ว
"ไปรถมึงนะ" ร่างบางบอกเกรซแล้วพากันเดินไปที่รถทั้งสามคน
"แล้ววันนี้มึงมากับอะไรวะ กูไม่เห็นรถมึงเลย" เกรซมองซ้ายขวาเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถของคณะ
"เสีย พึ่งเอาเข้าศูนย์ ไปเถอะกูร้อน" เธอรีบร้อนเปิดประตูรถเพื่อนเข้ามานั่งทันทีเพื่อหนีคำถามที่ตามมากลัวว่าจะจับพิรุธได้
@ห้างสรรพสินค้า
"มึงมองอะไรวะ" เกรซถามเธอเมื่อเห็นว่ามองไปทางนั้นอยู่นาน
"นั้นพี่วินหนิ" น้ำฟ้าเอ่ยออกไปเมื่อมองตามเพียงขวัญ เห็นหญิงสาวคู่หนึ่งพากันเดินช็อปปิ้งราวกับคู่รัก หญิงสาวสวย หุ่นดี หน้าอกใหญ่เท่ากับหัวเด็กกำลังออดอ้อนชายหนุ่มภายในร้านรองเท้าชื่อดังของห้าง
'ไม่อายพนักงานหน่อยหรือไง...'
"แทบจะสิงร่างกันอยู่แล้ว รายนั้นก็เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่นเลย" เกรซมองตามทั้งสองคนแล้วพูดขึ้น
"เกรซเจอพี่วินบ่อยเหรอ" น้ำฟ้าถามออกไปเสียงใส
"ไปกันเถอะ กูหิวแล้ว" เพียงขวัญเดินนำหน้าเพื่อนของเธอไปที่ร้านชาบูตามที่คุยกันไว้ตอนแรก เท้าเรียวรีบสาวเดินเข้าไปนั่งในร้านโดนที่ไม่ได้รอให้เพื่อนตอบอะไร
"อีขวัญรอด้วย" เกรซกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเธอไป
เธอเดินตามพนักงานของร้านมานั่งโต๊ะริมกระจกบานใหญ่ เปิดเมนูสั่งพนักงานไปทันที
"ก็ไม่เชิงว่าบ่อยหรอก ได้ยินมาจากเขาสะมากกว่า" เกรซเอ่ยตอบคำถามที่ค้างไว้ก่อนหน้า
"เพื่อนนางแบบกูพร้อมจะถวายตัวให้เขาทุกคนนั้นแหละ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่พี่วินเขาไม่เคยคบใครจริงจังเลย ครั้งเดียวจบ" เกรซหันซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าปลอดภัยจากชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเม้าท์มอยตามประสาผู้หญิง
"วันไนท์แสตนด์เหรอ" น้ำฟ้าถามต่อเพราะตวามไม่เข้าใจ
เพียงขวัญนั่งฟังที่เพื่อนคุยถึงเรื่องเขาเงียบๆ ไม่ได้ออกความเห็นอะไร
"อืม ประมาณนั้นแหละ"
วันไนท์แสตนด์ก็ยังคงดีกว่าคู่นอนที่ไม่ได้เต็มใจแบบเธอ...
"เขาไม่เคยเลี้ยงเด็กไว้บ้างเหรอ เอ่อ...ประมาณว่าเด็กเสี่ยหน่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่เกรซว่าต้องมีแน่ๆ" คำตอบของเกรซทำให้เพียงขวัญต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเธอแล้วหลบสายตาภายในไม่ถึงหนึ่งนาที ซึ่งเธอคงไม่ต่างไปจากคำนี้สักเท่าไหร่
"ถ้าไม่กิน กูกินหมดนะ" เธอถามเพื่อนที่มัวแต่นั่งเม้าท์กันอย่างสนุกปากไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าที่เสิร์ฟมาไม่ต่ำกว่าห้านาที
"กินจ้ากิน" ทั้งสองคนละจากประเด็นนั้นแล้วลงมือทานกันทันที
"มึงไม่ให้กูไปส่งเหรอ ไหนว่ารถเข้าศูนย์" หลังจากที่ทานกันเสร็จพวกเธอก็ช็อปปิ้งกันนิดหน่อยจนเวลาล่วงเลยถึงค่ำมืด แล้วตกลงว่าจะพากันกลับ
"ไม่เป็นไร กูมีธุระต้องไปทำก่อน" ร่างบางเอ่ยบอกเพื่อนเธอ
"เออๆ งั้นกูสองคนไปก่อนนะ" เกรซกับน้ำฟ้าเดินออกไปจากห้าง ผ่านไปไม่ถึงนาทีนพก็ปรากฏออกมายืนตรงหน้าเธอ
"เชิญครับ" เธอเเดินตามนพออกไปขึ้นรถ ถ้าให้เพื่อนไปส่งแน่นอนว่าต้องเป็นคอนโดของเธอแต่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วจึงทำได้แค่โกหกเพื่อนออกไป
"ไม่ทานข้าว?" เธอเดินผ่านเขาที่นั่งโต๊ะอาหารราวกับรอเธออยู่แต่ต้องชะงักเพราะเสียงของเขาดังขึ้นเสียก่อน
"ทานมาแล้ว ขอตัว" เธอตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองชายหนุ่มแล้วเดินขึ้นห้องมาทันที
แกร็ก เสียงเปิดประตูเหมือนทุกคืน เวลาตีหนึ่งตีสองเขามักจะเข้าห้องทุกครั้งได้กลิ่นแอลกอฮอลล์อ่อนๆ จากตัวเขาราวกับคนที่พึ่งกลับมาจากผับบาร์
ร่างบางนอนหันหลังไม่ได้หันไปมองคนที่มาใหม่ เธอเป็นคนรู้สึกตัวง่ายมักจะได้ยินทุกครั้งที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามา
เขาล้มตัวมานอนข้างเธอแล้วกอดมาจากข้างหลัง แล้วเริ่มซุกซนเข้ามาในชุดนอนตัวบางของเธอ
"เมื่อไหร่ขวัญจะเป็นอิสระ" เสียงใสของร่างบางถามออกไปท่ามกลางความมืดของห้องนอนจนเขาต้องหยุดชะงัก
"เมื่อฉันพอใจ" คำพูดเห็นแก่ตัวเล็ดรอดออกมาจากปากของร่างหนา
"ทำไมพี่ต้องบังคับขวัญ ทั้งที่มีผู้หญิงเป็นร้อยเต็มใจที่จะอยู่กับพี่" คำพูดแสนเรียบนิ่งถามเขาต่อแล้วรอคำตอบของคนตัวสูง
"..." ไม่มีคำพูดใดเล็ดรอดออกมาจากปากเขา ความเงียบปกคลุมขึ้นมีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ได้ยินเบาๆ เท่านั้น
"ขอร้องเถอะค่ะ ปล่อยขวัญไปสักที" เสียงแผ่วบางเอ่ยขึ้นอย่างขอร้อง เธอจะไม่คิดมากเลยถ้าหากว่าไม่มีคลิปวิดีโอเธออยู่ในมือ คงหนีไปตั้งแต่วันแรกที่มาเสียแล้ว
"ฉันไม่เด็ดเท่าไอพัดแฟนเก่าเธอหรือไง" ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงปล่อยมือออกจากเอวบางแล้วหันมานอนหงาย
"มันไม่เกี่ยวกันเลย ในเมื่อคนไม่รักกันจะอยู่กันไปทำไม" เธอพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขาในมุมมืดนึกไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดทั้งที่เขาน่าจะรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนแรกของเธอจะเอาไปเทียบกับชายหนุ่มอีกคนได้อย่างไหร่
'ช่างเถอะ เขาคงไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น'
แต่ในแง่ของความรู้สึกแน่นอนว่าพัดดีกว่าเขาจบเทียบไม่ติดเลย
"ฉันยังไม่พอใจในตัวเธอเลย ทำให้ฉันพอใจก่อนสิ"
"..."
- ผู้เขียน
