ตอนที่ 18
ขณะที่เพชรพักพิงกำลังจะขับรถกลับไปที่ผับ ระหว่างทางเห็นมีกลุ่มวัยรุ่นฉุดกระชากผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจึงรีบจอดรถและตั้งใจจะลงไปช่วย
ถนนเส้นนี้ค่อนข้างเปลี่ยว นาน ๆ จะมีรถเมลผ่านมาสักคัน ฝนที่กำลังตกลงมาทำให้บ้านบริเวณใกล้เคียงไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย
ร่างผอมสูงของวัยรุ่นชายสวมเสื้อเหมือนจะเป็นเด็กช่างจำนวนสองคน กำลังฉุดกระชากลากถูหญิงสาวคนหนึ่ง เสียงแหบแห้งของเธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงนั้นถูกกลบไปด้วยเสียงของห่าฝนและฟ้าร้องที่กำลังหนักขึ้นเรื่อย ๆ
“มึงจะยอมไปกูดี ๆ หรือว่าอยากให้พวกกูเอามึงตรงนี้..ห๊า!” พูดจบพวกมันก็หัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจ เสียงหัวเราะที่บาดลึกลงไปในหัวใจร่างบางที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ที่พื้น ใบหน้าสวยที่เปรอะเปื้อนดินโคลนยามที่วิ่งหนีแบบล้มลุกคลุกคลาน แต่ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดน้อยลงไปเลย ผมเปียกเสื้อสีขาวเต็มไปด้วยเศษ
