“คุณแม่คนเก่งมาแล้ว ฮาร์ทเห็นไหมครับ” เสียงใครบางคนพูดอยู่เบื้องหน้า ในอ้อมแขนคนพูด มีเด็กชายวัย2ปีอยู่ตรงนั้น เด็กชายที่เป็นบุตรชายของอลิชา บุตรชายที่เกิดขึ้นบนความผิดพลาด แต่เธอไม่เคยคิดทำลายเขา เมื่อส่วนหนึ่งของเขา...คือเลือดเนื้อของตนเอง
“ไงตัวแสบ งอแงหรือป้าฟักเปล่าจ้ะวันนี้”
เด็กน้อยฉีกยิ้มจนน้ำลายยืด ดันตัวจนโค้ง พยามถลาไปหาบุพการี “แหมะ แหมะอับ...” เด็กชายรณฤทธิ์ สุริยะธนิน บุตรชายที่อลิชาเฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมาอย่างดี กัดฟันสู้ แม้บางครั้งเลือดตาแทบกระเด็น เมื่อจำต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน...
“ไม่เลยอลิส...หน้าเป็นมาก คงรู้ว่าแม่กำลังยุ่ง เลยไม่ค่อยกวน”
อลิชายังทำงานในหน้าที่เดิม สองสามี-ภรรยาให้ความช่วยเหลือประหนึ่งเธอเป็นญาติก็ไม่ปาน แม้แต่คนบ้านใหญ่ที่ออกโรงต่อต้าน ตอนที่รู้เรื่องใหม่ๆ ในเวลานี้ คนเฒ่าคนแก่เหล่านั้น หลงเด็กชายจนหัวปักหัวปำ ไม่มีใค
