ตอนที่ 7
1897 คำ
7
วันนี้ทั้งวันฉันใช้ชีวิตอยู่ในห้องนอนโดยไม่ออกไปไหนเลย เพราะจู่ๆ ตอนเช้าก็ไข้ขึ้นกะทันหัน นมหยาดเลยขอให้ฉันหยุดเรียนและนอนพักที่บ้าน โดยที่ทั้งวันมีข้อความจากบีเอส่งมาเป็นสิบๆ ข้อความ แต่ฉันไม่ตอบกลับ เขาโทรมาฉันก็ไม่รับ เพราะยังเคืองเรื่องที่เขาไม่ยอมมารับฉันกลับบ้าน แต่ส่งอีตาบีวายมาแทน T^T
“สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย อยู่ได้ยังไงทั้งวันนะ -*-” ฉันขมวดคิ้วอย่างงงในตัวเองว่าใช้เวลาอยู่ในห้องทั้งวันโดยไม่ก้าวออกจากประตูสักครั้งเดียวได้ยังไง
กึกกึก กึกกึก
“O_O!” ฉันเบิกตากว้างก่อนจะมองไปทางประตูระเบียงซึ่งเป็นที่มาของเสียงอย่างตกใจ สะ...เสียงอะไรน่ะ?
กึกกึก กึกกึก
ฉันกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างเตรียมใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแจกันที่โต๊ะหัวเตียงมาถือไว้ ถ้าเป็นโจรล่ะก็แม่จะฟาดให้ความจำเสื่อมเลย! แต่ถ้าเป็นผี...
แม่จะวิ่งให้ติดทีมชาติเลยคอยดูสิ =_=;;;
กึกกึก กึกกึก
โชคดีที่ฉันปิดผ้าม่านที่ประตูระเบียงไว้ เลยใช้อำพรางตัวในการหลบได้ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ก่อนจะเงื้อแจกันขึ้นเหนือหัวเตรียมฟาดไม่ยั้ง
ครืด...
ปะ...ประตูระเบียงเปิดออกแล้ว ผ้าม่านค่อยๆ ขยับเหมือนกับมีคนจับมันเปิดเพื่อจะเดินเข้ามา!
ตึก...ตึก...
“ย้ากกกกก!” ฉันหลับตาแล้วฟาดแจกันลงไปไม่ยั้ง แต่มือของฉันกลับถูก ‘มัน’ จับเอาไว้ ฉันดีดดิ้นอย่างเต็มที่ในขณะที่ยังไม่กล้าลืมตาแม้แต่นิดเดียว
“คุณหนู! คุณหนู นี่ผมเอง! เฮ้!”
“ย้ากๆๆๆ” ขอสู้สุดใจโว้ยยยย! จะคนหรือจะผีราพันเซลก็ขอสู้ตายยยย >OOOเช้าวันต่อมา
“ปากแกโดนสิบล้อชนมาเหรอยะ ทำไมเจ่อๆ พิกล” ริต้าถามด้วยน้ำเสียงสงสัยสุดฤทธิ์ พร้อมกับมองสำรวจไปทั่วปากและใบหน้าของฉัน
“ฉันเดินชนประตูน่ะ ไม่มีอะไรหรอกน่า!” ฉันบอกปัดพร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง ใครจะไปยอมบอกล่ะว่าเจอบอดี้การ์ดวัดไข้ด้วยการจูบน่ะ T///T
“มีบางอย่างน่าสงสัยจริงๆ ด้วย แกต้องไม่ได้เดินชนประตูแน่ๆ ฉันฟันทิ้ง!”
ฟันแล้วทิ้งน่ะสิแกน่ะ =_= อุ๊ย! ลืมตัว เพื่อนฉันเป็นผู้หญิงนี่นา ฟันแล้วทิ้งไม่ได้ >_3‘ชอบรสกาแฟมั้ยครับ’
“=*=” ฉันขมวดคิ้วทันทีที่อ่านข้อความจบในมือถือจบ อะไรของอีตานั่นนะ รสกาแฟอะไรกัน!
...รสกาแฟอ่อนๆ ของเขายังติดอยู่ที่ปลายลิ้นของฉันอยู่เลย...
เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ =__=;;;
“กรี๊ด!!!!”
ด้านบีเอ
“ถามจริงเหอะ เมื่อคืนนี้แกทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือตั้งใจทำ” บีวายที่มายืมน้ำหอมของบีเอที่ห้องถามขึ้น พวกเขากำลังเตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่โรงแรมของพ่อบีวาย ซึ่งเป็นการโดนบังคับให้ไป ไม่ใช่เต็มใจไปแต่อย่างใด
“แกคิดว่าไงล่ะ“
“ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง ผู้หญิงคนนี้...ถูกใจแกใช่มั้ย”
“นั่นสิ ถูกใจหรือเปล่า“
“แกนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“เหรอ“
“เออๆ ไม่อยากรู้แล้วเว้ย ว่าแต่...แกบอกยัยฉิ่งหรือยังว่าวันนี้เราจะไปงานเลี้ยงกันน่ะ”
“.....” บีเอเงียบไม่ตอบ ความจริงการเงียบนั่นแหละคือคำตอบของเขา
“ยังสินะ ไอ้บ้าเอ๊ย!” บีวายตบหัวบีเออย่างหมั่นไส้เป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้บีเอยืนคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้คนเดียว...
ครืด...ครืด...
บีเอจ้องมองไปที่มือถือของตัวเองด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเปิดดู เมื่อเห็นว่าข้อความเป็นจากราพันเซลเขาก็รีบกดอ่านทันที
‘เจอกันคราวหน้าฉันเอานายตายแน่!’
“หึ...” เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าเวลาโมโหของราพันเซลจะแทรกเข้ามาในห้วงความคิด คุณหนูตัวร้ายที่เขาอยากจะปราบให้อยู่หมัด...
‘จะ ‘เอา’ ถึงตายเลยเหรอ ไม่รู้ว่าผมหรือคุณหนูจะตายก่อนกันนะครับ’
ทันทีที่ราพันเซลได้รับข้อความนี้ เขาเชื่อว่าเธอจะต้องกรี๊ดอย่างโมโห ก่อนจะปาข้าวของจนเสียหายเพื่อระบายความแค้นที่มีต่อเขาแน่ๆ
เขามั่นใจ...
ด้านราพันเซล
‘จะ ‘เอา’ ถึงตายเลยเหรอ ไม่รู้ว่าผมหรือคุณหนูจะตายก่อนกันนะครับ’
“กรี๊ด!!!!!!” ฉันกรี๊ดลั่นทันทีที่อ่านข้อความสองแง่สองง่ามของเขาจบ อีตาผีทะเลหน้าตายนั่น อ๊ากกกกกกกก! ไม่คิดเลยว่าหน้านิ่งๆ แบบนั้นจะทะลึ่งสุดติ่งขนาดนี้!
โครม! ปัง! ตึง!
ฉันเขวี้ยงข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือลงบนพื้นอย่างระบายอารมณ์ ทำไมชีวิตฉันจ้องมาเจอผู้ชายประหลาดๆ อย่างอีตานี่ด้วยนะ! ไม่สิ! ไม่ใช่แค่เขา เพื่อนๆ อีกสี่คนของเขาก็เหมือนกัน ทำไมฉันต้องมาเจอไอ้ห้าคนนี่ด้วยนะ >O<!
ไอ้พวกบุคคลประหลาดแห่งศตวรรษ T^T
- ผู้เขียน
