หลังออกจากศีลแล้ว ภาสกรและอินถวาตรงไปที่บ้านของปู่กริช และกินข้าวกลางวันที่บ้านปู่ เขาปล่อยให้ยี่หวาคุยกับปู่ ย่า ส่วนตัวเขาแยกออกไปเดินดูกุหลาบรอบบ้าน ปล่อยให้ปู่กับย่าคุยกัน
“ย่าบอกแล้วไงลูกว่าอย่าใส่ใจ รู้เห็นอะไรมาก็เท่านั้น มันต้องเป็นแบบนั้น เราเลี่ยงไม่ได้หรอก ต้องยอมรับมันให้ได้ เราโชคดีขนาดไหนแล้ว ที่รู้ล่วงหน้า ทำให้เราเตรียมใจ และป้องกันตัว”
“ปู่รู้ว่ายี่หวาอยู่ได้ แบบไม่ต้องทนอะไร แต่แค่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ใช่ไหมลูก”
“ใช่ค่ะปู่ ยี่หวาดีใจที่ไม่ต้องโดดเดี่ยวเหมือนสมัยที่อยู่กรุงเทพฯ อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีปู่ ย่า “
“อย่าลืมภาสกรกับสร้อยสนนะลูก สองคนนี้เป็นคนดี และก็ไม่ต้องกังวล ปู่เตรียมที่ทางใหม่ไว้ให้ยี่หวากับหนูสร้อยแล้ว สบายใจได้แล้วลูก หนูเป็นคนดี ย่อมได้รับสิ่งที่ดี และปู่กับย่าสามารถปกป้องยี่หวาได้ แต่อย่าไปโกรธพ่อกับแม่เขานะลูก เขาผูกพันกัน
“ไม่โกรธหรอกค่ะปู่ ยี่หว
