หวานใจบอดี้การ์ด (นวนนท์-ณรรรดา)

9.แอบสังเกต

ความเดิม- "ไม่ได้ค่า หนูเป็นคนประมาททำให้พี่ต้องเจ็บที่เข้าไปช่วยหนู เพราะฉะนั้นหนูต้องเก็บไว้เพื่อพาพี่มาฉีดที่นี่ค่ะ" ณรรรดาฟันธงพร้อมกับเก็บใบนัดใส่กระเป๋าถือของตัวเองเรียบร้อย

…………………………………..

อีกด้านของคนรักน้องที่ฟังอยู่อดไม่ได้จึงเอ่ยขึ้น

"ให้ยับใบตองเก็บไว้ให้จะดีกว่าครับ ยัยนี่ช่างจดช่างจำ แล้วมันทวงยิกเลย รับรองไม่มีหลงลืมครับเชื่อผม" เขมณัฐเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มจนตาหยี

"เอางั้นก็ได้ครับ แล้วแต่เลยครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ" นวนนท์รับคำอย่างตัดรำคาญ

"ดีมากค่ะ เดือนหน้าวันที่วันนี้เราจะมาที่นี่ด้วยกันนะคะ ใบตองจะดูแลพี่นิวตลอดชีวิตเลยค่ะ/ พี่ ๆ คะ ช่วยอำนวยความสะดวกพี่เค้าด้วยนะคะ" ณรรรดาพูดคุยกับนวนนท์อย่างน่ารักแล้วหันไปสั่งงานการ์ดเสียงเข้ม แล้วหันไปมองตาพี่ชายเพื่อกดดันอะไรบางอย่าง

"เออ….รู้แล้ว ไม่ต้องจิกตาขนาดนี้ สั่งให้แล้ว รปภ. การ์ด พนักงานทุกคนจะทราบกันหมดว่าคนนี้น่ะของแก ต้องให้เกียรติและห้ามแตะ พอใจ๊" เขมณัฐเอ่ยขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ แล้วอย่าลืมล่ะเรื่องนั้นน่ะ ไปล๊ะ" หญิงสาวย้ำเรื่องเดิมกับพี่ชายอีกครั้งแล้วเดินตัวปลิวไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ก่อนแล้วเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อนเสียทีเพราะเมื่อคืนนอนดึก

ตัดมาที่นวนนท์

หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วชายหนุ่มไม่ได้ไปเปิดร้านอย่างที่ตั้งใจไว้ เขาเลือกที่จะกลับมาพักผ่อนที่คอนโดเลย เพราะรู้สึกเคล็ดขัดยอก และเริ่มปวดเมื่อยบริเวณที่ฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยักบ้างแล้ว

‘เฮ๊อ…..อยู่ดีไม่ว่าดี ไม่น่าเล๊ย….ป๋าเข่งนะป๋าเข่ง อยู่ ๆ ก็หาเรื่องมาให้ผมจนได้ เป็นเพราะไอ้ร้านขนมนั่นทีเดียวเลย เป็นบอดี้การ์ดกับโปรแกรมเมอร์ดี ๆ ไม่ชอบ สมน้ำหน้าเอ็งนัก’ นวนนท์ได้แต่สบถบ่นตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายซึ่งเป็นไปอย่างทุลักทุเล เพราะต้องระวังไม่ให้แผลเปียกน้ำ

@เช้าวันใหม่

ณรรรดาพาร์ท

วันนี้น้องใบตองมาทำงานตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อรับเวร และเรียนรู้งานไปเรื่อย ๆ โดยมีบัดดี้รุ่นพี่อย่างพี่วันพระ หรือเพ็ญสุดาคอยแนะนำ พี่แกฮารั่ว และเป็นกันเองดี ทำให้สองคนสนิทกันได้เร็วมาก น้องก็เรียนรู้งานไปเรื่อย ๆ จนได้เวลาล่วงเลยไปเกืบอบเก้าโมงเช้าก็ยังไม่เห็นพี่นิวมาเดินเตร็ดเตร่แถว ๆ หน้าฟร้อนฯ บ้างเลยชักจะเป็นห่วงแล้วเนี่ย แต่จะถามใครดีล่ะ อยู่ ๆ ก็เกิดปิ๊งขึ้นมาในหัวสมองว่าใครที่พอจะช่วยไขข้อข้องใจนี้ได้

จบพาร์ทณรรรดา

"เอ่อ..พี่วันพระคะ พอดีเมื่อวานเห็นว่าพี่บอดี้การ์ดคนนั้นที่มาส่งพี่ดูแกเป็นกันเองดีนะคะ ไม่เห็นดุเหมือนในหนังเลย" ณรรรดาทำทีเป็นชวยคุย

"อ๋อ…พี่นิวน่ะเหรอ แกนิสัยดี ขี้เล่น แต่เก่งนะเรื่องคอมพิวเตอร์โปรแกรมอะไรปรึกษาแกได้ บางทีฝ่ายไอทียังต้องไปขอคำปรึกษาจากแกเลย" เพ็ญสุดาเอ่ยยิ้ม ๆ

"วันนี้ไม่ยักเห็นพี่เค้าเลยเน๊าะ" ณรรรดาทำทีเป็นชวนคุยไปเรื่อย

"คงตามนายออกไปข้างนอกแหละ เห็นพี่เกมส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้ต้องไปที่ห้องปฏิบัติการช่วยพี่ปอนด์" เพ็ญสุดาเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดข้อความหาคนของใจ สักพักข้อความก็ปรากฎสถานะว่าปลายทางได้อ่านแล้ว

"อืม..เหรอคะ" ณรรรดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบา แอบเป็นห่วงคนพี่อยู่ลึก ๆ เพราะบาดแผลบริเวณข้อศอกนั่นก็ลึกอยู่พอประมาณเพราะครูดไปกับขอบถนนที่มีเหลี่ยมคม จึงได้กดส่งข้อความไปหาพี่ชายให้ส่งคนไปสืบว่าสุภาพบุรุษของเขาทำอะไรอยู่ที่ไหนบ้างแล้ว

ตัดมาที่นวนนท์

วันนี้ชายหนุ่มออกมาดูแลความปลอดภัยให้ท่านรอง เจ้านายที่เขารักและมีบัดดี้ของเขาที่มาด้วยกันคือโจหรือจิรายุบอดี้การ์ดหน้าคมดูมีชาติมีตระกูลแต่กะล่อนและกวนตี_ที่สุดในกลุ่ม

"เป็นไงบ้างว๊ะ ทำไมดูนายหน้าซีด ๆ นะ วันนี้" จิรายุเอ่ยขึ้นหลังจากสังเกตเพื่อนรักมาพักใหญ่

"ก็ปกตินิ่ ขับรถไปเถอะ มองถนน ไม่ใช่มามองหน้าผมครับ" นวนนท์แกล้งทำเป็นตลกโปกฮาทั้งที่ความจริงเขารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว

"นั่นซินิว นายเป็นอะไรหรือเปล่า เหมือนคนไม่สบายนะ เสร็จธุระนี่ก็กลับไปพักเถอะไม่ต้องเข้าออฟฟิศหรอก เดี๋ยวบอกเฮียเกมให้ " แดนไตรเอ่ยสำทับความเห็นของจิรายุเช่นกัน

"ครับคุณดาม" นวนนท์รับคำอย่างว่าง่าย

สักพักรถยนต์ของพวกเขาก็เข้ามาจอดที่อาคารหรูแห่งหนึ่ง และทันใดที่พวกเขาลงจากรถก็มีชายหนุ่มใส่สูทสองนายมารับพวกเขาเพื่อไปพบใครคนหนึ่ง

@ห้องผู้บริหาร

ชายหนุ่มภายใต้สูทเคาะประตูและเปิดเข้าไปแล้วผายมือเป็นการเชื้อเชิญให้ทั้งสามเข้าไปข้างใน

"สวัสดีครับคุณแดนไตร ไม่ได้เจอกันนานเลย" เขมชาติเอ่ยยิ้ม แต่แอบสังเกตเห็นบอดี้การ์ดที่มีรูปหน้าเหมือนที่น้องสาวส่งมาให้ดูจะหน้าซีดนิด ๆ แล้วตอนนี้

"สวัสดีครับเฮียชาติ ผมมีเรื่องมารบกวนหน่อยน่ะครับวันนี้"

"ได้เลยครับ ตามสบายเลย ส่วนผู้ติดตามเชิญนั่งที่โซฟาด้านนู้นก่อนได้นะครับ สักพัก เด็ก ๆ จะเอาเครื่องดื่มกับของว่างมาให้" เขมชาติหันไปยิ้มกัอย่างเป็นมิตรและแอบส่งข่าวให้ใครบางคน

"นิว โจ นั่งเถอะ คนกันเองไม่มีอะไรหรอก" แดนไตรเอ่ยยิ้ม ๆ

"ครับ/ครับ" สองหนุ่มบอดี้การ์ดรับคำพร้อมกับโค้งคำนับแล้วนั่งลงที่โซฟาอีกมุมหนึ่งของห้องอย่างว่าง่าย