6.สะกิดใจ
1063 คำ
ความเดิม- "ก็บอกไปว่าให้เธอมาช่วยดูงานเกี่ยวกับกรุ๊ปทัวร์ที่จะเข้าไง ก็เธอจบการท่องเที่ยวและได้ใบอนุญาตมัคคุเทศก์แล้วไม่ใช่รึ๊"
………………………………..
"โหพี่นิวนี่เฉียบจริง ๆ สร้างเรื่องเก่งทั้งลูกพี่ลูกน้องเลย" เพ็ญสุดาเอ่ยชมอย่างจริงใจแต่บาดใจคนฟังยังไงชอบกล
"ในนั้นมีท่านรองร่วมขบวนการอยู่ด้วยนะ พี่จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน" นวนนท์ตอบแบบเสียมิได้ {คงเพราะอย่างงี้ละมั๊งเฮียเกมถึงได้ติงต๊องขึ้นทุกวันเพราะซึมซับจากยัยโย่งโก๊ะมานี่เอง} ชายหนุ่มได้แต่คิดและนึกขำในใจ
ติ๊ง.. เสียงเสียงลิฟท์เปิดทั้งสองก้าวออกจากลิฟท์มาไม่เท่าไรก็ถึงแผนกต้อนรับส่วนหน้า
"ผมพาพนักงานมาส่งแล้วครับผู้จัดการ"
ด้านผู้จัดการวัยกลางคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเอกสารอะไรบางอย่างหันมาเห็นทั้งสองจึงยิ้มออกมาหยั่งกับเดินในทะเลทรายแล้วเจอโอเอซิสก็ไม่ปาน
"โอ้ มาพอดีเลย ขอบคุณครับคุณนิวที่พารีเซฟชั่นของผมมาส่ง กำลังต้องการความช่วยเหลืออยู่พอดี"
"อ้าวน้องแพรกับน้องใบตองไปไหนเสียล่ะครับ" นวนนท์เผลอเรียกชื่อรีเซฟชั่นใหม่เสียคล่องปรื๋อ
"น้องแพรติดดิวกับลูกค้าเรื่องบุ๊คห้องพักอยู่น่ะครับ ส่วนน้องใบตองผู้ช่วยพาไปแนะนำกับแผนกที่เกี่ยวข้องครับ"
"อ๋อ…ครับ" นวนนท์เอ่ยยิ้ม ๆ แต่แอบผิดหวังลึก ๆ
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่นิว" เพ็ญสุดายกมือไหว้คนที่มาส่งอย่างนอบน้อม
"อืม ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว ไปทำงานเถอะ" นวนนท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นระดับใบหูแล้วถอยออกมาเพียงหนึ่งก้าวเพื่อจะหันหลังแล้วเดินออกไปแต่ทันใดนั้น
โอ้ย…พรึ่บ!!! ชายหนุ่มรู้สึกว่าที่แผ่นหลังของเขาสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นุ่ม ๆ จึงหันกลับไปมอง
"โอ๊ะ ขอโทษครับ เจ็บมั๊ย พี่ไม่ทันมอง" นวนนท์เอ่ยอย่างขอลุแก่โทษ เพราะเขาเลือกที่จะก้าวถอยหลังออกเพียงหนึ่งก้าว (แต่ก้าวยาว ๆ นะ) จึงชนกับคนที่กำลังเดินหันไปมองนี่มองนั่นไม่ทันระวังข้างหน้าเหมือนกันพอดี
"หนูก็ขอโทษพี่เหมือนกันค่ะ หนูมัวแต่มองซ้ายมองขวาจำทางอยู่ค่ะกลัวหลง ยังไม่ชินน่ะคะ แฮร่ ๆ" ใบตองหรือณรรรดาเอ่ยอย่างแสนซื่อ
"อ๋อ พี่ซิ่ต้องขอโทษเรา ไม่เป็นไรใช่มั๊ย แต่รองเท้าเราเปื้อนนิ่ พี่คงเผลอเหยียบรองเท้าเราตอนถอยหลังมาใช่มั๊ยนี่ มะพี่เช็ดให้" ไวกว่าความคิด นวนนท์หยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วย่อตัวลงนั่งแล้วเช็ดรองเท้าคัทชูให้สาวเจ้าจนสะอาดใสเป็นเงาเหมือนเดิม
"โอ๊ะ!!!!! ตายแล้ว มะ มะ ไม่ต้องค่ะ" ณรรรดาโบกมือโบกไม้เป็นพัลวันแต่ไม่ทันคนตัวโตเสียแล้ว
"ไม่เป็นไรครับพี่เป็นคนทำเราเปื้อนพี่ก็ต้องรับผิดชอบซิ่ จะให้ใครรับแทนล่ะ จริงมั๊ย" นวนนท์พูดเป็นนัยแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้ายกยิ้ม
@ออฟฟิศส่วนหลัง
นวนนท์เดินกลับมาที่ออฟฟิศของตนอย่างอารมณ์ดี (เพราะนอกจากตำแหน่งบอดี้การ์ดแล้วของนายแล้วพวกเขาและเพื่อน ๆ ยังได้รับมอบหมายให้ดูแลเรื่องระบบเครือข่ายทางอินเทอร์เน็ต และการตรวจจับการถูกรบกวนจากไวรัสและการโจมตีจากคู่แข่งอีกด้วย)
"ไง อารมณ์ดีจริง ๆ นะ ได้ข่าวว่าถึงกับควักผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดรองเท้าให้สาวเจ้าเลยเหรอ น่ารักซ๊ะด้วย อย่าให้โก๊ะเหมือนรุ่นพี่เสียล่ะ" เป็นโจ หรือจิรายุ ที่เอ่ยขึ้นเพราะเขาและเหล่าบอดี้การ์ดมีหน้าที่เฝ้าดูกล้องวงจรปิดร่วมกับฝ่ายรักษาความปลอดภัยเพื่อสังเกตสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นจากทุกมุมของโรงแรมอยู่แล้ว
"ไอ้พวกสอดรู้สอดเห็นเอ้ย เบื่อจริง ๆ" นวนนท์สบถออกมาแต่ใบหน้ายกยิ้ม
"ขอโทษก็พอมั๊ย นี่ลงทุนถึงขนาดสละผ้าเช็ดหน้าเลยนะ" จิรายุยังแซวไม่เลิก
"อย่าไปแซวมันซิว๊ะไอ้โจ มันเขินจนหูแดงไปหมดแล้วนั่น" เป็นปอนด์หรือปริวัฒน์ทที่ทักท้วง
อีกด้านของผู้มาใหม่
"มีอะไรกันเหรอ" เป็นกรวรรธที่เอ่ยถามเพราะเขาอยากจะมาคุยกับนวนนท์เรื่องที่ไปส่งคนของใจว่าเรียบร้อยดีหรือไม่นั่นเอง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีดูซีรีส์แล้วเห็นพระเอกลงทุนเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดรองเท้าให้นางเอกก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟังน่ะครับเฮียเกม" ปริวัฒน์ที่ช่วยพูดแก้สถานการณ์ให้
"พวกนายเนี่ยนะดูซีรีส์/ เออ นิว ไปส่งวันพระเป็นไงบ้าง มีใครว่าอะไรมั๊ย"
"ก็ไม่เห็นมีนี่ครับ ก็ปกติดี" นวนนท์กล่าวราบเรียบแต่ทำหน้าเลิ่กลั่กเต็มที
"เออ ไม่มีก็ไม่มีซิ ทำไมต้องทำหน้าเลิ่กลั่กด้วยล่ะ นั่นหูจะแดงไปไหน แอบดูหนังโป้หรือเปล่าไอ้พวกนี้นี่"
"เปล่า ไม่ได้ดูเลยครับเฮียเกม ผมแบ่งเวลาได้น่า" เป็นจิรายุที่เป็นตัวแทนชุมชนช่วยแก้ต่างให้ (ตัวเอง)
"เออ ไม่ได้ดูก็ไม่ได้ดูซิ ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย ฝากดูกล้องด้วยนะ ถ้าเห็นวันพระมาที่ออฟฟิศก็ฝากดูแลหน่อย ถ้าเฮียติดงานก็พาน้องเข้าไปรอที่ห้องนั่งเล่นของพวกเราไปก่อนล๊ะกัน"
"เยสเซอร์" สามหนุ่มขานรับโดยพร้อมเพรียงกัน
"หึหึ ไอ้พวกนี้นิ่ ทะลึ่งขึ้นทุกวัน"
ตัดมาที่นวนนท์
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้วชายหนุ่มขับรถจักรยานยนต์คันหรูมุ่งตรงไปที่ร้านขนมของตัวเอง แต่พอมาถึงก็ต้องเซอร์ไพรส์เพราะต้องเจอใครบางคนที่ทำให้เขินจนหูแดงอีกครั้ง แต่จะทำไงได้ล่ะ …
"สวัสดีครับ มาทานขนมเหรอครับ" นวนนท์เอ่ยยิ้ม ๆ อย่างรักษามารยาท
"ค่ะ ออ..คุณคงจะเป็นคนที่เซ้งร้านของเตี่ยไปใช่มั๊ยค่ะ คือฉั๊นจะขอเข้าไปในร้านหน่อย พอดีลืมสำคัญน่ะค่ะ" ณรรรดาเอ่ยขึ้นแต่แววตาเต็มไปด้วยคำขอร้อง
- ผู้เขียน
