บทที่ 19 อย่าสงสาร

1799 คำ

ร่างสูงของแดเนียล ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วย ที่ภายในห้องนั้นมีคนที่เขา..เป็นห่วง กำลังหลับไหลไปด้วยฤทธิ์ของยาที่หมอจ่ายให้ "เสื้อผ้าครับนาย" เสียงเรียบนิ่งของลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับเจ้านายหนุ่ม "...." แดเนียลหันกลับมามองนิ่งๆ ก่อนจะรับเอาถุงเสื้อผ้าจากมือของลูกน้องคนสนิทไป แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที เพราะตั้งแต่ที่พาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล เขาก็ยังคงอยู่ในสภาพที่ใช้แค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบไว้อย่างเดิม และได้เสื้อสูทของลูกน้องมาใส่ทับไว้อีกที เพื่อไม่ให้ดูวาบหวิวเกินไป และยังดีที่โรงพยาบาลในเวลานี้ไม่มีผู้คน เพราะนี่ก็แทบจะล่วงเลยเข้าไปสู่เช้าวันใหม่แล้ว "สั่งคนตามหาเพื่อนเธอ.. ถ้าตายแล้วต้องรู้ว่าหลุมศพอยู่ที่ไหน" ก่อนที่ประตูจะปิดลง แดเนียลก็หันกลับมาเอ่ยบอกกับลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดุดัน "ครับนาย!" วันต่อมา "อื้อ~" เสียงคร

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม