7 พูดคุย
1778 คำ
หลังจากเดินออกมาจากห้องตรวจแพทย์ ซัมมายด์ก็ยังคงเดินตรงกลับไปยังห้องพักผู้ป่วยของพ่อตัวเองด้วยท่าทีเหม่อลอย ทว่าทันทีที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้อง เจ้าของใบหน้าเรียวใสก็ต้องชะงัก
"ขนม...พี่แนน..." ริมฝีปากบางอมชมพูพึมพำกับชื่อของสองคนสนิทที่กำลังนั่งเล่นพูดคุยกับพ่อของเธออย่างเป็นกันเอง
"อ้าวมาแล้วเหรอ ไปไหนมา" ขนมมองหน้าถามเพื่อนสนิท
"อะ...อ๋อ พอดีเราลงไปซื้อของมาน่ะ" ซัมมายด์เลือกที่จะโกหกออกไปพลางเบือนสายตาหนีไปอีกทาง ขนมที่รู้จักเพื่อนตัวเล็กเป็นอย่างดีก็นั่งนิ่งไม่เซ้าซี้ถามต่อ
"มานั่งก่อนสิ" แนนนายิ้มบอกรุ่นน้อง ร่างบางก็พยักหน้าเดินเข้าไปนั่งพูดคุยกับทั้งสาม ซึ่งพ่อเธอเองก็สนิทสนมกับขนมและแนนนาอยู่ไม่น้อย เพราะทั้งสองมักจะแวะมาเยี่ยมอภิชาติบ่อยครั้ง
"ใกล้ได้เวลาไปทำงานกันหรือยังลูก" ชายวัยกลางคนถามขึ้น ทำให้แนนนาก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือ
"โอ๊ะจริงด้วย เราไปกันเลยไหม..."
"...ซัมจะไปด้วยไหม หรือว่าจะลาหยุดอยู่กับพ่อก่อน"
"ไม่เป็นไรหรอกลูก อาอยู่ได้ ให้น้องไปทำงานเถอะ" อภิชาติยิ้มตอบรุ่นพี่คนสวยของลูกสาว แนนนาที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกยิ้มเอ่ย
"โอเคค่ะ..." ก่อนจะหันไปมองหน้ารุ่นน้องทั้งสอง
"...เราไปกันเลยไหม ไปรถพี่เลย วันนี้พี่ขับรถมา" เรียวปากสวยถาม ทำให้สองคนที่นั่งอยู่พยักหน้าตอบ
"งั้นเดี๋ยวซัมไปทำงานก่อนนะคะพ่อ"
"อื้ม ดูแลตัวเองด้วยนะ"
"ค่ะ ^^"
"งั้นขนมขอตัวก่อนนะคะคุณอา เดี๋ยวว่าง ๆ จะมาหาใหม่นะคะ"
"อื้ม ฝากดูแลซัมมายด์ด้วยนะขนม"
"ได้เลยค่ะ! หนูสัญญาว่าจะดูแลซัมมายด์ให้ดี! คุณอาไม่ต้องห่วงเลยนะคะ พักผ่อนเยอะ ๆ” ขนมยิ้มหวานบอกพ่อเพื่อนด้วยท่าทีหมายมั่นตั้งใจตามประสา อภิชาติที่เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูเพื่อนลูก รวมถึงรู้สึกเบาใจที่ซัมมายด์มีเพื่อนและรุ่นพี่ร่วมงานที่ดีแบบขนมและแนนนา หลังจากทั้งสามเอ่ยลาชายวัยกลางคนที่นอนอยู่ก็พากันเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
"ตกลงเมื่อกี้ไปไหนมา" ขนมไม่รอช้าที่จะเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กขณะที่กำลังเดินไปยังรถของรุ่นพี่สาว ซัมมายด์ก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบปัด
"ไม่มีอะไรหรอก"
"แน่นะ"
"อืม ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่"
"เฮ้อ ก็แล้วไป นึกว่าเธอไปโดนใครแกล้งมาแล้วไม่ยอมบอกฉัน"
"ฮ่า ๆ ไม่มีหรอกน่า ที่นี่โรงพยาบาลนะ"
"ก็เผื่อนางพยาบาลคนไหนเห็นเธอนิ่มนุ่มแล้วคิดจะตะคอกหรืออะไรใส่เธอไง"
"โรงพยาบาลนี้ไม่มีหรอก ไม่ใช่ที่เดิมนะ" ซัมมายด์ยิ้มตอบกลับเพื่อน
"เออ ก็จริง ฉันก็ลืมไปเลยว่าที่มีมาตรฐานการบริการสูง..." ขนมพึมพำ ขณะที่ซัมมายด์ก็ยังคงยิ้มออกมากับความเป็นห่วงที่แสนจริงใจของเพื่อนสนิท ทว่าขณะที่เดินกันอยู่
"เอ่อ พี่แนนคะ"
"..." แนนนาที่ถูกเรียกก็หันมองรุ่นน้องตัวเล็ก
"ถ้าพรุ่งนี้ซัมจะขอลางานวันหนึ่งได้ไหมคะ"
"พรุ่งนี้เหรอ?"
"ค่ะ พอดีซัมมีธุระในช่วงเช้า เสร็จแล้วก็ว่าจะมาหาพ่อต่อเลย เลยไม่รู้ว่าจะไปทำงานทันไหม"
"หยุดไปเลย เดี๋ยวฉันมาทำแทนเอง" ขนมบอก
"พรุ่งนี้ขนมหยุดเหรอ"
"อืม แต่เดี๋ยวมาแทนเธอก็ได้ แล้วเธอก็ค่อยมาแทนฉันในวันที่ฉันจะหยุด"
"เอาแบบนั้นก็ได้นะ พี่ไม่ซีเรียส สรุปพรุ่งนี้ซัมหยุด แล้วขนมมาแทนนะ?" แนนนายิ้มถามรุ่นน้อง
"ขนมไม่ได้มีธุระไปไหนใช่ไหม" ซัมมายด์ถามเพื่อนด้วยความเกรงใจ
"ไม่มี เธอก็รู้ ตั้งแต่ฉันเรียนจบ ชีวิตฉันว่างจะตาย" ขนมหัวเราะตอบกลับท่าทีชิล ๆ ไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็กต้องคิดมาก
"งั้นเราขอสลับวันหนึ่งนะ"
"อื้ม! ได้เลย" หลังจากที่ตกลงกันได้ ทั้งสามก็ขึ้นรถตรงไปยังร้านเหล้าชื่อดังในทันที โดยใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังบริเวณด้านใน
"วันนี้มีคอนเสิร์ตเหรอพี่" ขนมหันถามผู้จัดการร้าน
"ขนม! นี่แกไปอยู่ไหนมาเนี่ย วันนี้มีทรีแมนเชสเตอร์ วงดังเลยนะ" แนนนาตอบ
"กรี๊ดดดด วงโปรด! ทำไมหนูเพิ่งรู้"
"หัดสนใจร้านซะบ้าง ไม่ใช่มัวแต่ตามวงบอยแบนด์เกาหลี"
"นั่นคือแรงบันดาลใจในการทำงานและหาเงินของหนูเลยนะพี่แนน!"
"หึ" แนนนาทำเสียงแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะเดินตรงเข้าไปภายในร้านเพื่อดูแลจัดการความเรียบร้อยตามหน้าที่ ด้านขนมก็ยังคงยืนยิ้มบิดไปมาด้วยความปลาบปลื้มที่จะได้เจอนักร้องวงโปรดที่เธอชอบฟังเพลงวงเขา
"ขนม เลิกบิดได้แล้ว ไปทำงานกันเร็ว" ซัมมายด์ยิ้มหวานบอก ขนมที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบพยักหน้าตอบกลับพลางเดินไปช่วยเพื่อนจัดโต๊ะในทันที ทว่าขณะที่กำลังจัดโต๊ะทำความสะอาดกันอยู่
ครืดดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของซัมมายด์ก็ดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าใสชะงักหยิบขึ้นมามอง
ข้อความ
อิงฟ้า : ซัม
อิงฟ้า : พรุ่งนี้ว่างไหม
อิงฟ้า : ไปช่วยฉันเดินดูเสื้อผ้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ
ซัมมายด์ : วันอื่นได้ไหมอิงฟ้า
ซัมมายด์ : พอดีพรุ่งนี้เรามีธุระน่ะ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ใครไลน์มา" ขนมที่เห็นสีหน้าท่าทีของเพื่อนตัวเล็กถามขึ้น
"อิงฟ้าน่ะ"
"เฮ้อ! ยัยนี่อีกแล้ว" ขนมกลอกตาพลางหันกลับไปทำงานต่อ
อิงฟ้า : ฉันอยากไปพรุ่งนี้
อิงฟ้า : ติดธุระอะไร
"..." ซัมมายด์ก็นิ่งเม้มปากแน่น ในตอนนั้นเอง อิงฟ้าก็โทรเข้ามา
ติ้ด
(ติดธุระอะไร เลื่อนไปก่อนไม่ได้เหรอ)
"พอดีเราเลื่อนไม่ได้จริง ๆ”
(...) ปลายสายก็เงียบตั้งใจสร้างความกดดันให้กับเพื่อนตัวเล็ก
"ขอโทษจริง ๆ นะอิงฟ้า เลื่อนวันแทนได้ไหม"
(ฉันจะไปพรุ่งนี้เท่านั้น ของมันเข้ามาใหม่วันพรุ่งนี้)
"ตะ...แต่..."
(ก็ได้ ถ้าเธอไม่ว่างก็ช่างเถอะ) แม้จะเป็นคำพูดที่ฟังดูเหมือนธรรมดา แต่ทว่าน้ำเสียงกลับทำให้ซัมมายด์คิดหนัก
"ถ้าอย่างนั้นเป็นช่วงเย็น ๆ ได้ไหม พอดีช่วงเช้าเราต้องไปจัดการธุระก่อน น่าจะเสร็จช่วงบ่าย ๆ” ในที่สุดคนตัวเล็กก็จำต้องเอ่ย ปลายสายที่ได้ยินก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเริ่มพอใจ
(ได้สิ งั้นห้าโมงเย็นเจอกันนะ)
"อื้ม"
(แค่นี้แหละ) พูดจบ อิงฟ้าก็กดตัดสายไปในทันที โดยซัมมายด์ก็ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง
"หวังว่าจอร์แดนจะคุยไม่นานนะ" เรียวปากเล็กเอ่ย แล้วก็ต้องชะงักไปหลังจากที่เห็นขนมยืนกอดอกมองหน้าตัวเองอยู่
"ยอมยัยนั่นอีกแล้วสินะ"
"..."
"จริง ๆ เล้ย! ให้ตายเถอะ เธอเป็นทาสยัยนั่นหรือไง ถึงจะต้องให้เธอไปซื้อของเป็นเพื่อน แถมถือของให้อยู่ตลอด เพื่อนคนอื่น ๆ มันไม่มีแล้วหรือไง" ขนมถามเพื่อนอย่างเอาเรื่อง รู้สึกไม่ชอบใจกับนิสัยอิงฟ้ามาก ๆ ที่มักจะเอาเปรียบและข่มใส่ซัมมายด์อยู่ตลอด
"อิงฟ้าคงสบายใจที่ไปกับเราน่ะ"
"เฮ้อ! อยากจะบ้า!" ขนมเอ่ยพลางกลอกตามองบน ซัมมายด์ที่เห็นแบบนั้นจึงรีบเข้าไปกอดแขนเพื่อนด้วยท่าทีอ้อน ๆ อยากให้ขนมใจเย็นลง
"อย่าหงุดหงิดสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ"
"หึ ไม่ต้องเลย"
"..." ซัมมายด์ก็ยิ้มหวานตาหยีให้กับคนเป็นเพื่อน ขนมที่เห็นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูคนตรงหน้า
"ชิ! ฉันแพ้ตลอดเลย!" สุดท้ายแล้ว หญิงสาวก็จำต้องหยุดแสดงท่าทีหัวเสียไปหลังจากที่เห็นท่าทีออดอ้อนของเพื่อนตัวเล็ก ก่อนที่ทั้งสองจะพากันตั้งใจกลับไปทำงานอีกครั้ง
วันต่อมา...
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าเล็กเดินตรงเข้าไปหยุดอยู่บริเวณหน้าคอนโดหรูที่คุ้นเคย เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันแน่นพลางจ้องมองไปยังที่กดรหัสที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่นิ้วเล็กจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไป
1909
ทันทีที่กดรหัสเสร็จ ประตูก็ปลดล็อกในทันที โดยที่ซัมมายด์ยังคงยืนตัวแข็งอยู่บริเวณหน้าห้อง
"ยังเป็นรหัสเดิมอยู่จริง ๆ ..." รหัสที่มาจากวันที่ตกลงเป็นแฟนกันของทั้งสองในตอนนั้น วันที่ 19 เดือน 9
"...ต้องเข้าไปแล้วสินะ" พูดจบ ร่างบางก็ตัดสินใจเปิดประตูเดินตรงเข้าไปภายใน ซึ่งตลอดการเดินเข้าไปนั้น ดวงตาสวยก็คอยเหลือบมองมุมต่าง ๆ ภายในห้องอยู่อย่างนั้น โดยมันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน และไม่ได้ดูเก่าลงไปเลยเหมือนถูกเจ้าของห้องดูแลเป็นอย่างดีอยู่ตลอดเวลา ทว่าขณะที่กำลังเผลอจ้องมองสิ่งต่าง ๆ ด้วยความเหม่อลอย
"มาแล้วเหรอ" เสียงทุ้มนิ่งของเจ้าของห้องดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าใสได้สติ หันมองตามเสียง ก่อนจะเห็นจอร์แดนที่ยืนอยู่ในชุดลำลอง
"..." ซัมมายด์ก็ยิ่งก้มหน้างุด นักศึกษาแพทย์ที่เห็นก็นิ่งพลางเอ่ยเสียงเรียบ
"ตามมา" พูดจบ สองเท้าหนักก็เดินตรงไปทางห้องนอนของตัวเองด้วยสีหน้าราบเรียบ ทว่าซัมมายด์ที่เห็นก็รีบเอ่ย
"ทะ...ทำไมไม่คุยตรงนี้เหรอ" เจ้าของใบหน้าเรียวใสถามพลางชี้ไปยังโซฟาห้องรับแขก จอร์แดนที่ได้ยินก็หันจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กทันที
"ฉันจะคุยข้างใน"
"ตะ...แต่ว่า..."
"ถ้าไม่คุยก็กลับไป" สิ้นเสียงทุ้มนิ่งเอ่ย นักศึกษาแพทย์หนุ่มก็สาวเท้าเดินเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเองทันที ซัมมายด์ก็ยืนนิ่งเม้มปากแน่นอย่างตัดสินใจ แล้วในที่สุดคนตัวเล็กก็จำต้องเดินตามคนตัวสูงเข้าไปยังด้านในอย่างไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงหรือตัดใจกลับไปในตอนนี้ได้
ตึกตึก...
ซึ่งทันทีที่เดินเข้าไปภายในห้องนอนสีโทนเทาอ่อน ร่างบางก็ต้องชะงักนิ่งไปกับร่างสูงคุ้นเคยที่กำลังนั่งไขว่ห้างกอดอกมองหน้าเธออยู่
"นั่งสิ"
- ผู้เขียน
