ตึก
ตึก
"หวัดดีจอร์แดน" เจ้าของใบหน้าใสยิ้มแห้ง ๆ ทักทายร่างสูงที่ยืนแสดงสีหน้าราบเรียบอยู่ขึ้น นักศึกษาแพทย์หนุ่มก็นิ่งจ้องมองใบหน้าเรียวใสที่จงใจหลบเลี่ยงเขา
"ขึ้นรถ"
"ฮ...ฮะ?"
"ขึ้นรถ จะไปส่ง"
"อ๋อ! ไม่เป็นไรหรอก..." ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ
"ขึ้น" ปากหนาเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มนิ่งกว่าเดิม ซัมมายด์ที่ได้ยินจึงได้แต่ยืนเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้าตอบกลับ
"อื้ม" แล้วคนตัวเล็กก็จำต้องเดินขึ้นไปนั่งยังภายในรถสปอร์ตราคาแพง โดยตลอดทางกลับบ้านหญิงสาว ภายในรถนั้นมีแต่เพียงความเงียบงันไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ กระทั่ง...
"จะ...จอดตรงนี้ก็ได้นะจอร์แดน เดี๋ยวเรา..."
เอี๊ยด!
คนตัวสูงเหยียบคันเร่งขับเข้าไปจอดยังบริเวณหน้าบ้านร่างบางอย่างไม่คิดสนใจในคำพูดจากเรียวปากเล็กแม้แต่น้อย ซึ่งทันทีที่ถึง รถสปอร์ตก็ถูกดับเครื่องในทันที ท่ามกลางสีหน้างุนงงของเจ้าของใบหน้าใส
"ดับเครื่องทำไมเหรอ"
