พันแสงมาถึงโรงพยาบาลก็ถูกพาเข้าห้องผ่าตัดด่วน โชคดีที่กระสุนไม่ได้ฝังลึกลงไปจนได้รับอันตราย แต่บาดแผลค่อนข้างน่าเป็นห่วงพอสมควร หมอประจำตัวเลยเล็งเห็นให้มาเฟียหนุ่มนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล
“หมอให้มึงนอนพักที่นี่ไอ้พันแสง”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
ร่างสูงนั่งติดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างยากลำบากอยู่บนเตียงคนไข้ หันสายตามองเพื่อนสนิทก็เห็นมันยืนกอดอกด้วยความไม่สบอารมณ์ที่เขาเร่งเร้าจะไปทำงานให้เสร็จโดยไว
“มึงแม่ง!”
“ก็แค่กระสุนถางแขนมึงจะอะไรมาก กูไม่ได้อ่อนขนาดนั้น”
“ตามใจมึง”
ลูคัสพ่นลมหายใจเอือมระอาออกมาหลังเห็นไอ้มาเฟียเจ้าของสนามแข่งเดินผิวปากสบายใจออกจากห้องพักฟื้น ผ่านหมอที่กำลังเดินมาตรวจแต่ทว่าก็ต้องตกใจเมื่อไม่พบคนไข้ที่ตนดูแลรักษาอยู่ในห้อง
“เอ่อ...คนไข้ไปไหนครับ”
“ขอไม่นอนพักรักษาตัวที่นี่นะหมอ เอาแค่ยาก็พอ”
เหนือฟ้าตอบกลับหมอที่ยืนชะงักค้างกอดแฟ้มข้อมูลคนไข้แน่น ก่อนจะเดิน
