พันแสงใช้สายตาจ้องมองคนที่นั่งทานข้าวต้มด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก หญิงสาวไม่แม้จะเอ่ยคำขอให้เขาได้เข้าไปดูแลเธอนอกจากคำว่าเกลียดที่ด่าตอกหน้า
“อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
สองมาเฟียทรงอิทธิพลเดินเข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่ได้เห็นคือเพื่อนสนิทเอาแต่นั่งชะเง้อคอดูผู้หญิงของมันตาละห้อย ลูคัสเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปหาร่างเล็กพร้อมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ยังไม่ตาย”
“หึ ตอบแบบนี้ยิ่งโดนใจผมเข้าไปใหญ่”
ทิวาเชิดหน้ามองมาเฟียหนุ่มเจ้าของบ่อน้ำมันไปเล็กน้อยก็เลื่อนถ้วยข้าวต้มออกห่างจากตัว เธอเจ็บแผลจนไม่อยากจะขยับเขยื้อนร่างกายทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ บนเตียง
“อิ่มแล้วเหรอ”
พันแสงลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้ามาใกล้คนตัวเล็ก มองข้าวต้มในถ้วยที่เหลือมากกว่าครึ่งหนึ่งอย่างชั่งใจ เห็นใบหน้าสวยนิ่งเงียบใส่ก่อนจะหยิบยาขึ้นมาทาน
“โดนเกลียดแล้ว”
ลูคัสกระซิบข้างใบหูเพื่อนอย่างนึกสะใจ เดินหัวเราะเริงร่ามานั่งใกล้ๆ เจ้าข
