พันแสงขยับตัวเลื่อนออกจากเตียงที่มีคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยล้า เปิดประตูออกมาก็เห็นมือขวาคนสนิทยืนก้มหน้าอยู่ภายในห้อง
ชายหนุ่มทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่พร้อมก้มหน้าลอบมองลำแขนกำยำที่ในตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมา เพราะเล่นท่ายากนิดหน่อยแต่ทำเอามาเฟียหนุ่มเจ็บแผลไม่ใช่น้อย
ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างสูงของหมอประจำตัวที่หอบหิ้วกระเป๋าปฐมพยาบาลเข้ามาด้วยความร้อนใจ เห็นเลือดไหลอาบท่อนแขนก็รีบนั่งลงเพื่อเร่งทำแผลให้มาเฟียหนุ่ม
“เอ่อ อยู่ๆ ทำไมแผลถึงมีเลือดไหลแบบนี้ได้ครับคุณพันแสง”
“ออกกำลังกายนิดหน่อย”
เอดีสเลิกคิ้วขึ้นทันทีหลังได้ยินคำตอบของเจ้านายแบบนั้น ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลเขายังไม่เห็นคนตรงหน้าเดินออกมาจากในห้อง แล้วเอาเวลาไหนไปออกกำลังกาย
“ออกกำลังกายอะไรเหรอครับ”
“ถามมากจังวะ! รีบๆ ทำแผลสิเจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว”
“ครับๆ”
คุณหมอรีบก้มหน้าก้มตาทำแผลให้มาเฟ
