บทที่ 10
583 คำ
ด้วยความที่พ่อของเธอเป็นทหาร พอได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ยิ่งเสียงนั้นอยู่ตรงระเบียงห้องลูกสาวด้วยแล้ว กองทัพจึงรีบเปิดประตูออกไปดู
แปะ!
"ทำไมวันนี้ยุ่งเยอะจัง" เสียงตบยุงพร้อมกับเสียงพูดของคนที่ยืนอยู่หน้าระเบียง เหมือนว่ากำลังชมวิว
"??" พอเห็นว่าเป็นใครสโนไวท์หันมองไปดูจุดที่เชื่อมต่อกันระหว่างทั้งสองห้อง ..โหซุปเปอร์แมนจริงด้วย
เพราะมันไม่ใช่ทางเดินผ่านมาหากันแบบง่ายๆ ต้องปีนออกไปนอกตึกแล้วถึงเกาะระเบียงอีกห้อง ถ้ามือไม่แข็งแรงจริงคงได้ตกลงไปถึงชั้นล่างแน่
"เรามายืนทำอะไรตรงนี้"
"อ้าวคุณพ่อ สวัสดีครับ คุณพ่อมาตั้งแต่เมื่อไรครับ ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงเลย"
"เพิ่งมาเมื่อสักครู่"
"สโนว์ก็ไม่เรียกพี่"
โหการแสดงยอดเยี่ยม จาพนม หรือเฉินหลงกันแน่เนี่ย สโนไวท์ไม่ได้ตอบเธอยังคง ตกตะลึงในความพยายามของเขา
"เข้ามาคุยกันข้างใน" กองทัพพูดจบก็กลับเข้ามาในห้อง เพราะถ้ายืนคุยกันอยู่ด้านนอก ข้างห้องอาจจะได้ยิน
"อะไรคะพ่อ" สโนไวท์มองสิ่งที่พ่อล้วงออกมาจากกระเป๋า หญิงสาวรับมันมาแล้วเปิดดู เพราะห่อดีเหลือเกิน "พ่อ!!" พอเห็นว่าข้างในเป็นอะไรหญิงสาวก็รีบจับยัดเข้าไปในถุงเหมือนเดิม
"อย่าบอกว่าเราจะไม่ใช้มัน พ่อบอกเลยนะถึงแม้พ่อจะอนุญาตให้อยู่ด้วยกันได้ แต่พ่อยังไม่อนุญาตให้มีลูก เราอายุยังไม่ 20 ปีเลย"
"ขอบคุณครับคุณพ่อ" เทวินเอื้อมไปรับเอาสิ่งนั้นจากเธอ แล้วถือมันเดินไปไว้โต๊ะข้างเตียงนอน
ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดลิ้นชักของเธอเพื่อเอายาคุมกำเนิด และสิ่งป้องกันการตั้งครรภ์อีกหลายอย่างที่พ่อเธอเตรียมมาให้ เข้าไปไว้ในลิ้นชักเหมือนว่าทั้งสองอยู่ร่วมห้องเดียวกัน
"พี่วิน!!" สโนไวท์คิดว่าเขาจะวางไว้แค่บนโต๊ะ แต่ไม่คิดว่าจะเปิดลิ้นชัก ด้วยความที่เธออยู่คนเดียวก็เลยไม่ล็อกมันไว้
พอเขาเห็นว่าอะไรวางอยู่ตรงนั้น เทวินถึงกับทำอะไรไม่ถูก
"ออกไปทั้งสองคนเลยนะ!" หญิงสาวไม่รู้จะโกรธหรืออายก่อนดี
เธอผลักดันทั้งพ่อและเทวินให้ออกจากห้องไป โดยที่พ่อไม่รู้ว่ามันคืออะไรที่อยู่ในลิ้นชักนั้น
"โอ๊ยฉันต้องตายแน่เลย ไอ้เพื่อนบ้าเอ้ย! ดูของขวัญวันอำลามันให้ฉันมาสิ" เพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าเขาไม่เห็น สโนไวท์เดินไปมองลิ้นชักนั้นดู ภาวนาขออย่าให้เขาเห็นมันเลย "แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย!"
ที่จริงของขวัญนี้ได้มาหลายวันแล้ว แต่สโนไวท์เพิ่งนำมันมาเปิดตอนย้ายเข้ามาอยู่ในหอ พอเห็นว่ามันเป็นอะไร เธอก็เลยคิดว่าจะแอบเอาออกไปทิ้ง..แต่ดันลืม
"แล้วคืนนี้เราจะไปนอนไหนล่ะ" คนที่ยืนอยู่หน้าห้องมองตากัน
"ผมคงต้องรอให้เธอหายโกรธ ค่อยขอเข้าไปในห้อง คุณพ่อกลับก่อนเถอะครับ"
"ถ้างั้นพ่อไปนะ" กองทัพจะขำก็กลัวลูกเขยอาย แบบนี้เขาเคยผ่านมาหมดแล้ว..
- ผู้เขียน
