บทที่ 2 อดีตของเรา (2)
1229 คำ
หลังจากรับกระเป๋าเดินทางเรียบร้อย ชายหนุ่มอาสาไปส่งหญิงสาวที่บ้านของมารดาเธอ เพราะถ้าให้ไปกับรถสาธารณะหรือนั่งแท็กซี่เกรงว่าจะไปไม่ถึง
“บ้านแม่ของคุณอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้ค่ะ แต่แม่ส่งมาให้ดูแล้ว”
“เดี๋ยวคุณส่งมาให้ผม”
“ค่ะ ให้ส่งทางไหนคะ”
ม่านหยกถามก่อนที่สายฟ้าจะยื่นโทรศัพท์ให้สแกนช่องทางการติดต่อ จากนั้นชายหนุ่มก็ส่งต่อให้คนขับรถ
ระหว่างทางไปบ้านของมารดาเธอ เขาถามถึงเรื่องการเรียน การใช้ชีวิต รวมถึงเรื่องครอบครัวทำให้รู้อะไรมากมาย แอบสงสารเด็กสาวในใจ ถ้าเป็นเขาก็คงเลือกทำแบบเธอ
“เรื่องงานเอาไว้ผมจะดูให้ แต่ไม่รับปาก คุณก็หาเองไปด้วย”
ระดับท่านประธานถ้าจะให้ใครเข้าทำงานทำไมจะทำไม่ได้ แต่เขาพูดดักเอาไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เธอคาดหวังและลองสมัครงานด้วยตัวเองก่อน
“ค่ะ ม่านต้องหางานทำอยู่แล้ว แม่ไม่ให้อยู่ด้วยนานหรอก”
แค่คิดถึงน้ำเสียงของแม่ก็อดเหนื่อยใจไม่ได้ เธอเติบโตมากับพ่อทำให้ไม่สนิทกับแม่ มีแค่พ่อที่เลี้ยงดูมา นานทีปีหนถึงจะคุยกับแม่ ถ้าไม่ติดว่าอยากมาหางานทำ เธอไม่มาขอความช่วยเหลือจากแม่แน่นอน ไม่อยากเป็นส่วนเกินของครอบครัวใคร
“ระหว่างนี้ถ้ามีอะไรคุณติดต่อผมมาได้ตลอด นี่เบอร์ผม”
“ขอบคุณมากค่ะ ม่านโชคดีจริงๆ ที่เดินทางมากับคุณสาย”
“อยู่กรุงเทพฯ ต้องระวังตัวให้มากๆ อย่าไว้ใจใครเด็ดขาด”
“เข้าใจค่ะ ม่านจะระวังตัว”
“จำเอาไว้ ถ้ามีอะไรคุณต้องติดต่อผมทันที”
หญิงสาวพยักหน้ารับ รู้สึกกังวลเหมือนกันกับการปรับตัวครั้งนี้แต่คิดว่าตัวเองทำได้แน่นอน ก่อนเดินทางเข้ากรุงเธอทำการบ้านศึกษาหาข้อมูลมาในระดับหนึ่ง
กรุงเทพมหานครไม่เหมือนจังหวัดที่ตัวเองเคยอยู่ เป็นจังหวัดที่มีผู้คนหลากหลายทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ อย่าได้ไว้ใจใครเป็นอันขาด เพราะทุกคนมีสิทธิ์เป็นคนร้ายได้หมด
ราวๆ หนึ่งชั่วโมงรถของชายหนุ่มก็มาจอดหน้าชุมชนแห่งหนึ่งที่มีบ้านติดกันหลายหลัง มีทางเดินแคบๆ รถยนต์ขับเข้าไปไม่ได้ต้องเดินเข้าไปหรือใช้รถจักรยานยนต์เท่านั้น
สายฟ้าจึงอาสาเดินไปส่งม่านหยกถึงบ้าน ใช่ว่าจะหาเจอกันง่ายๆ อาศัยถามคนนั้นคนนี้เอากว่าจะเจอ ทว่าสภาพบ้านตรงหน้าทำให้สองหนุ่มสาวรู้สึกขนลุก
สายฟ้าไม่อยากจะเชื่อห้องแถวที่เห็นอยู่ตอนนี้ถูกเรียกว่าบ้าน ทำไมมันดูแออัด รกรุงรังไปหมด ดูยังไงก็ไม่น่าอยู่
“หลังนี้แน่นะคุณ นี่มันคือบ้านจริงเหรอ!?”
“น่าจะใช่นะคะ บ้านเลขที่อันนี้ แม่ส่งมาให้”
“แล้วตอนนี้แม่ของคุณอยู่ไหน”
“แม่บอกว่าออกไปทำงาน เย็นๆ ถึงจะกลับ”
ในขณะที่สองหนุ่มสาวกำลังกระซิบกระซาบกันประตูห้องเช่าก็ถูกเปิด มีชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดูไม่น่าไว้วางใจ เดินออกมาคล้ายมีอาการมึนเมา ก่อนจะเพ่งมองคนทั้งสองด้วยความสงสัย
จากนั้นก็ชี้หน้าถามว่ามาทำไม? มาหาใคร? พอรู้ว่าผู้หญิงหน้าตาน่ารักตรงหน้าคือลูกติดของเมียก็รีบเชิญเข้าไปในบ้าน ทว่าสายฟ้าเห็นสภาพไม่น่าไว้ใจจึงเดินตามเข้าไปด้วย
“นั่งก่อนหนู ชื่อม่านหยกใช่ไหม” พ่อเลี้ยงของหญิงสาวเชื้อเชิญแขกทั้งสองนั่งลงบนพื้น ม่านหยกทำตามอย่างว่าง่ายนั่งลงเสร็จก็รีบยิงคำถามต่อ ส่วนสายฟ้าถึงไม่อยากนั่งก็ต้องนั่ง เกิดมาเขายังไม่เคยนั่งพื้นที่ไหนแล้วรู้สึกรังเกียจขนาดนี้เลย เจ้าของห้องไม่คิดจะปัดกวาดเช็ดถูบางเลยเหรอ คนรักสะอาดและเจ้าระเบียบถามในใจหลังจากหันมองรอบตัว
“ค่ะ คุณคือสามีของแม่?”
“ใช่ๆ น้าชื่อโตมร เรียกน้าโตก็ได้”
“ค่ะ แล้วจะแม่กลับมาตอนไหน”
“เลิกงานโน่นแหละถึงกลับมา”
“อีกนานไหมคะ ปกติแม่เลิกงานกี่โมง”
“หกโมง ไม่ก็ทุ่มหนึ่ง หนูม่านนั่งๆ นอนๆ รอไปก่อนแล้วกันนะ เห็นว่าหนูจะมาอยู่ด้วยกันใช่ไหม” โตมรยิ้มเจ้าชู้ให้ลูกเลี้ยงทำให้ม่านหยกรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ตอนแรกอยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอขอถอนคำพูด ไปหาหอพักอื่นคุ้มกะลาหัวดีกว่า เห็นแววตาของโตมรแล้วไม่น่าไว้ใจ
“ไม่ค่ะ ม่านแค่มาเยี่ยมแม่เดี๋ยวก็ไปแล้ว” เธอโกหกตาใส
“เห็นแม่บอกหนูจะมาอยู่ด้วย” เรื่องนี้ภรรยาได้บอกเอาไว้แล้ว คราแรกเขาไม่เห็นด้วยเพราะกลัวลูกเลี้ยงจะมาเป็นภาระ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว มาอยู่ด้วยก็ดีบ้านจะได้มีสีสันมีคนสวยๆ ให้มอง ไม่ต้องเห็นแค่คนแก่ๆ ให้เสียอารมณ์
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เอาไว้แม่กลับมาม่านค่อยมาหา”
“อยู่ได้หนูม่าน เราครอบครัวเดียวกัน”
“ไม่รบกวนค่ะ ม่านมีที่อยู่แล้ว”
“น่าเสียดายจริงๆ น่าจะมาอยู่ด้วยกัน”
“กลับเถอะคุณ ผมขอตัวพาม่านกลับก่อนนะครับ”
สายฟ้าเห็นม่านหยกอึดอัดกับสายตาของพ่อเลี้ยงจึงยื่นมือเข้าไปช่วย เขาไม่รู้หรอกเธอจะไปไหนแต่คงดีกว่าให้อยู่บ้านหลังเดียวกับผู้ชายที่มีสายตาเจ้าชู้ มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเป็นคนนิสัยยังไง
หลังจากเดินออกมาพ้นบ้านของมารดา หญิงสาวถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เข้าใจแล้วทำไมแม่ไม่ค่อยอยากให้มาอยู่ด้วย เพราะมีผัวแบบนี้นี่เอง ผู้ชายอะไรมองผู้หญิงเหมือนจะกลืนกินไปทั้งตัว น่ากลัวมาก โชคดีเหลือเกินที่มาพร้อมกับสายฟ้า
“คุณสายพอจะมีหอแนะนำบ้างไหมคะ ม่านจะไปเช่าอยู่”
หญิงสาวเงยหน้าถามชายหนุ่ม คิ้วทั้งสองข้างขมวดติดกันเหมือนผูกโบ ระหว่างหางานทำเธอต้องหาห้องพักดีๆ อาศัยไปก่อน ยังดีที่มีเงินเก็บอยู่นิดหน่อยจึงไม่กังวลมากนัก
“ไม่มี เอาเป็นว่าคืนนี้คุณไปอยู่คอนโดผมก่อนแล้วกัน”
“จะดีเหรอคะ หรือว่าจะให้ม่านจ่ายเงินเป็นค่าเช่า”
“ไม่ต้องหรอก ได้งานแล้วค่อยย้ายออก”
“แต่ม่านเกรงใจ แค่นี้คุณสายก็ช่วยมาเยอะแล้ว”
“ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคุณยาย คุณอย่าปฏิเสธเลย”
“งั้นก็ได้ค่ะ ม่านขอรบกวนคุณสายด้วยนะคะ”
จากนั้นชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปพักคอนโดของตัวเอง ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยให้คนนอกเข้ามาเพราะมันคือพื้นที่ส่วนตัว แต่กับม่านหยกถือเป็นกรณีพิเศษ
เธออาศัยอยู่ได้ไม่กี่วันก็ย้ายออกไปอยู่หอพักหลังได้งานทำ ซึ่งเป็นงานที่สายฟ้าช่วยหาให้ แน่นอนว่าการเป็นเจ้านายที่ดี เมื่อเห็นว่าเลขาทำงานหนักมากจึงหาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระ
- ผู้เขียน
