บทที่ 1 ลูกอยากเจอพ่อ (2)
785 คำ
วันต่อมาหลังจากแต่งตัวเสร็จเด็กน้อยก็เอาแต่ยิ้มแฉ่ง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหรือกางเกงเจ้าหมูอ้วนเป็นคนเลือกเองทุกอย่างแม่ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู เชื้อพ่อแรงจริงๆ ต้องหล่อทุกมุมทุกองศา
ม่านหยกใช้โอกาสนี้ลาพักร้อนสามวันติดเพื่อพาลูกไปเที่ยวก่อนจะเข้าเรียนชั้นอนุบาลหนึ่ง
สองแม่ลูกนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาถึงปากซอย ประจวบเหมาะกับรถเมล์มาถึงป้ายพอดี จึงรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ด้วยความรวดเร็ว
เวลาเร่งด่วนแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนใช้บริการ อัดแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋องเจ้าดัง ยังดีที่มีคนลุกให้นั่งทำให้เด็กน้อยไม่ต้องยืนขาแข็ง
สุขนำพายกมือขึ้นมาไหว้พี่สาวใจดี ก่อนจะเอาขนมในกระเป๋ามอบให้เป็นการตอบแทนอย่างที่มารดาคอยสอน เราต้องมีน้ำใจให้กับคนอื่น ใครดีด้วยเราต้องดีตอบ
“เก่งมากครับลูก”
“พี่หมูอ้วนมีน้ำใจใช่ไหมคับ”
“ใช่เลยครับ เป็นเด็กมีน้ำใจผู้ใหญ่ถึงรัก”
“อีกนานไหมคับหม่าม้า”
“อีกสักพัก เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วหม่าม้าบอก”
คนอยากเจอพ่อสุดหัวใจพยักหน้าหงึกๆ แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น อยากรู้เหลือเกินป๊ะป๋าของตัวเองจะมีหน้าตาเหมือนในรูปไหม จะหล่อเหมือนตัวเองหรือเปล่า
เด็กน้อยแกว่งเท้าอย่างอารมณ์ดีถึงแม้อากาศจะร้อน คนจะเยอะ ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการเดินทางไปหาพ่อ แต่แม่บอกว่าห้ามให้พ่อเห็นพวกเรา เพราะพ่อกำลังทำงาน ห้ามรบกวนเด็ดขาด
“หนูจำคำสัญญาได้ใช่ไหมครับ”
“คับ พี่หมูอ้วนจะไม่ลืม”
“เก่งมากครับ อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว”
ม่านหยกยีหัวลูกชายเบาๆ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่าง เธอบอกลูกให้แอบดูพ่ออย่างเงียบๆ ห้ามทำให้พ่อรู้ว่าเราแอบดู ไม่รู้เจ้าหมูอ้วนจะทำตามสัญญาได้ไหม แอบกังวลใจเหมือนกันกลัวลูกจะงอแงอยากวิ่งไปหาพ่อ
กระทั่งรถมาจอดตรงป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับตึกที่ม่านหยกเคยทำงาน
หญิงสาวแหงนมองตึกสูงด้วยความรู้สึกคิดถึง นานมากเหลือเกินที่ไม่ได้มาบริษัทเก่า น่าจะนานพอๆ กับอายุของลูกชาย
สองแม่ลูกจูงมือกันข้ามสะพานลอยเดินมาถึงข้างหน้าตึกสูง ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าไปในอาคารกลับมีรถคันหรูมาจอดตรงประตู ไม่นานคนในรถก็เดินลงมา เหมือนสวรรค์อยากให้พ่อแม่ลูกได้เจอหน้ากัน
เด็กชายสุขนำพาเห็นใบหน้าของคนที่เพิ่งก้าวเท้าลงจากรถก็จำหน้าได้ทันที จึงสะบัดมือแม่ออกแล้ววิ่งไปหาคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว หลงลืมคำสัญญาที่ให้มารดาไปหมดสิ้น
“ป๊ะป๋าคับพี่หมูอ้วนมาหาแล้ว”
“เดี๋ยวหนู ลุงไม่ใช่ป๊ะป๋าของหนู จำผิดคนแล้วครับ”
“ไม่ผิดๆ พี่หมูอ้วนจำได้ ใช่ไหมคับหม่าม้า”
ตาหนูหันไปถามแม่ที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าซีดเซียว สายฟ้าถึงกับตกใจไม่คิดว่าแม่ของเด็ก คืออดีตพนักงานของตัวเอง อีกทั้งยังเคยมีสัมพันธ์กันก่อนเธอจะลาออก
“คุณม่านหยก!”
“สะ...สวัสดีค่ะคุณสายฟ้า”
“หม่าม้าคับใช่ไหม ป๊ะป๋าของพี่หมูอ้วน”
“ครับ คุณสายฟ้าคือป๊ะป๋าของลูก”
“หมายความว่ายังไงคุณม่านหยก!?”
“ม่านท้องค่ะ เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณสายกับม่าน”
“เย่ พี่หมูอ้วนได้เจอป๊ะป๋าแล้ว”
“ลูกครับ เราเจอป๊ะป๋าแล้ว เรากลับกันเถอะ”
“ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผมต้องการรู้ความจริงทั้งหมด”
ม่านหยกคอหดเหมือนเต่าผลุบหัวเข้าไปในกระดอง หลังจากเห็นสายตาของสายฟ้าที่มองมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนเด็กชายสุขนำพา หรือที่แม่ชอบเรียกว่าพี่หมูอ้วน กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการได้เจอพ่อครั้งแรก แถมยังไม่ยอมปล่อยมือพ่ออีก
สายฟ้าไม่ใช่คนเกลียดเด็ก ถึงจะไม่แน่ใจว่าเด็กอ้วนตาแป๋วที่กำลังยิ้มแป้นเป็นลูกของตัวเองไหม แต่ก็ไม่ใจร้ายพอที่จะทำร้ายความรู้สึกของพ่อหนูน้อยด้วยการสะบัดมือออก
จากนั้นก็ออกคำสั่งให้ม่านหยกเดินตามขึ้นไปบนชั้นทำงาน เขาต้องรู้ให้ได้ว่า เธอโกหกหรือพูดความจริง
เด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันแน่!
- ผู้เขียน
