บทที่ 1 ลูกอยากเจอพ่อ (2)

785 คำ
วันต่อมาหลังจากแต่งตัวเสร็จเด็กน้อยก็เอาแต่ยิ้มแฉ่ง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหรือกางเกงเจ้าหมูอ้วนเป็นคนเลือกเองทุกอย่างแม่ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู เชื้อพ่อแรงจริงๆ ต้องหล่อทุกมุมทุกองศา ม่านหยกใช้โอกาสนี้ลาพักร้อนสามวันติดเพื่อพาลูกไปเที่ยวก่อนจะเข้าเรียนชั้นอนุบาลหนึ่ง สองแม่ลูกนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาถึงปากซอย ประจวบเหมาะกับรถเมล์มาถึงป้ายพอดี จึงรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ด้วยความรวดเร็ว เวลาเร่งด่วนแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนใช้บริการ อัดแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋องเจ้าดัง ยังดีที่มีคนลุกให้นั่งทำให้เด็กน้อยไม่ต้องยืนขาแข็ง สุขนำพายกมือขึ้นมาไหว้พี่สาวใจดี ก่อนจะเอาขนมในกระเป๋ามอบให้เป็นการตอบแทนอย่างที่มารดาคอยสอน เราต้องมีน้ำใจให้กับคนอื่น ใครดีด้วยเราต้องดีตอบ “เก่งมากครับลูก” “พี่หมูอ้วนมีน้ำใจใช่ไหมคับ” “ใช่เลยครับ เป็นเด็กมีน้ำใจผู้ใหญ่ถึงรัก” “อีกนานไหมคับหม่าม้า” “อีกสักพัก เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วหม่าม้าบอก” คนอยากเจอพ่อสุดหัวใจพยักหน้าหงึกๆ แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น อยากรู้เหลือเกินป๊ะป๋าของตัวเองจะมีหน้าตาเหมือนในรูปไหม จะหล่อเหมือนตัวเองหรือเปล่า เด็กน้อยแกว่งเท้าอย่างอารมณ์ดีถึงแม้อากาศจะร้อน คนจะเยอะ ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการเดินทางไปหาพ่อ แต่แม่บอกว่าห้ามให้พ่อเห็นพวกเรา เพราะพ่อกำลังทำงาน ห้ามรบกวนเด็ดขาด “หนูจำคำสัญญาได้ใช่ไหมครับ” “คับ พี่หมูอ้วนจะไม่ลืม” “เก่งมากครับ อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว” ม่านหยกยีหัวลูกชายเบาๆ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่าง เธอบอกลูกให้แอบดูพ่ออย่างเงียบๆ ห้ามทำให้พ่อรู้ว่าเราแอบดู ไม่รู้เจ้าหมูอ้วนจะทำตามสัญญาได้ไหม แอบกังวลใจเหมือนกันกลัวลูกจะงอแงอยากวิ่งไปหาพ่อ กระทั่งรถมาจอดตรงป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับตึกที่ม่านหยกเคยทำงาน หญิงสาวแหงนมองตึกสูงด้วยความรู้สึกคิดถึง นานมากเหลือเกินที่ไม่ได้มาบริษัทเก่า น่าจะนานพอๆ กับอายุของลูกชาย สองแม่ลูกจูงมือกันข้ามสะพานลอยเดินมาถึงข้างหน้าตึกสูง ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าไปในอาคารกลับมีรถคันหรูมาจอดตรงประตู ไม่นานคนในรถก็เดินลงมา เหมือนสวรรค์อยากให้พ่อแม่ลูกได้เจอหน้ากัน เด็กชายสุขนำพาเห็นใบหน้าของคนที่เพิ่งก้าวเท้าลงจากรถก็จำหน้าได้ทันที จึงสะบัดมือแม่ออกแล้ววิ่งไปหาคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว หลงลืมคำสัญญาที่ให้มารดาไปหมดสิ้น “ป๊ะป๋าคับพี่หมูอ้วนมาหาแล้ว” “เดี๋ยวหนู ลุงไม่ใช่ป๊ะป๋าของหนู จำผิดคนแล้วครับ” “ไม่ผิดๆ พี่หมูอ้วนจำได้ ใช่ไหมคับหม่าม้า” ตาหนูหันไปถามแม่ที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าซีดเซียว สายฟ้าถึงกับตกใจไม่คิดว่าแม่ของเด็ก คืออดีตพนักงานของตัวเอง อีกทั้งยังเคยมีสัมพันธ์กันก่อนเธอจะลาออก “คุณม่านหยก!” “สะ...สวัสดีค่ะคุณสายฟ้า” “หม่าม้าคับใช่ไหม ป๊ะป๋าของพี่หมูอ้วน” “ครับ คุณสายฟ้าคือป๊ะป๋าของลูก” “หมายความว่ายังไงคุณม่านหยก!?” “ม่านท้องค่ะ เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณสายกับม่าน” “เย่ พี่หมูอ้วนได้เจอป๊ะป๋าแล้ว” “ลูกครับ เราเจอป๊ะป๋าแล้ว เรากลับกันเถอะ” “ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผมต้องการรู้ความจริงทั้งหมด” ม่านหยกคอหดเหมือนเต่าผลุบหัวเข้าไปในกระดอง หลังจากเห็นสายตาของสายฟ้าที่มองมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนเด็กชายสุขนำพา หรือที่แม่ชอบเรียกว่าพี่หมูอ้วน กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการได้เจอพ่อครั้งแรก แถมยังไม่ยอมปล่อยมือพ่ออีก สายฟ้าไม่ใช่คนเกลียดเด็ก ถึงจะไม่แน่ใจว่าเด็กอ้วนตาแป๋วที่กำลังยิ้มแป้นเป็นลูกของตัวเองไหม แต่ก็ไม่ใจร้ายพอที่จะทำร้ายความรู้สึกของพ่อหนูน้อยด้วยการสะบัดมือออก จากนั้นก็ออกคำสั่งให้ม่านหยกเดินตามขึ้นไปบนชั้นทำงาน เขาต้องรู้ให้ได้ว่า เธอโกหกหรือพูดความจริง เด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันแน่!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม