ลิขิตรักบูรพา

ทุกอย่างอยู่ที่ใจ

สายตาคมเหมือนเหยี่ยวล่าเนื้อมองไฟท้ายรถที่ขับไกลออกไปจนหลับตา จากที่ไม่คิดแตะต้องยาแก้ปวด ตอนนี้ยาที่หญิงสาวให้มาไม่รู้แม้แต่ชื่อ เริ่มถูกเลือกใช้บริการ แต่จะกินยาและตามด้วยน้ำอย่างเดียวคงไม่ดีเท่าไหร่

 เบนจึงลุกขึ้นเปิดไฟอีกครั้ง จัดการของที่อยู่ในปิ่นโตทันที ชั้นแรกที่เปิดฝาชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ กับข้าวง่ายๆ ผัดพริกรวมสหาย มีกุ้งตัวใหญ่ หมึกที่หั่นเป็นแว่นและเนื้อไก่ชิ้นขนาดพอเหมาะส่งกลิ่นหอมโชยน่ากินพอๆ กับหน้าตาที่ยั่วน้ำลายเหลือล้น ชายหนุ่มยกชั้นแรกออกก็เห็นชั้นที่สอง น้ำพริกที่แยกใส่ในถ้วยใบเล็กและผักสดอย่างแตงกวาและถั่วฝักยาวที่หั่นพอดีคำ ทำเอาเบนยิ้มรับ ชั้นสุดท้ายข้าวสวยที่ถูกอัดแน่นมาด้วยปริมาณ

นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงสวยๆ แบบนั้นจะทำอาหารได้ถูกปาก... เบนยิ้มกับความคิดของตัวเอง

เขาไม่เคยชื่นชมรสชาติฝีมือสาวคนไหนนอกจากแม่และผู้หญิงที่เขาเคยรักหมดใจ หากแต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำให้เขาคิดถึงอาหารรสชาติถูกปากของคนในครอบครัวอีกครั้ง

ของตรงหน้าถูกกวาดกินหมดไม่เหลือ จัดการเปิดกระปุกยา พร้อมเขย่าเบาๆ ให้เม็ดยาหล่นลงมาในฝ่ามือสองเม็ด แล้วแหงนหน้าขึ้นกรอกยาใส่ในปากทันที แล้วตามด้วยน้ำดื่มในขวดเล็กที่ชื้อไว้ก่อนหน้าที่เก็บใส่กระเป๋ามาด้วย

เมื่อจัดการทุกอย่างกับตัวเองเรียบร้อย เบนจึงกลับมานอนอีกครั้ง ก่อนจะหลับสนิทด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เจ้าของเตียงเริ่มขยับตัวและรู้สึกถึงแรงกดทับที่มาจากการนอนที่ไม่ได้เปลี่ยนท่าสักครั้งเดียว เขาจำได้ว่าเขานอนท่านี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เปลือกตาขยับเปิดก่อนจะลืมขึ้นเมื่อปรับรับกับแสงที่คุ้นชิน

“กี่โมงแล้วนี่...?” มองนาฬิกาบนข้อมือ “แปดโมงกว่าแล้วหรือตายห่าละ...” ความรีบร้อนจึงเหวี่ยงผ้าห่มออกจากตัวผลุนผลันลุกขึ้น

เบนรีบจัดการกับตัวเอง หากแต่คนอย่างเขาเป็นคนตรงเวลาและไม่ต้องการให้ใครคอยในหน้าที่ ปิดประดูเรียบร้อย มุ่งตรงไปยังรถคู่ใจ เพื่อไปยังที่ที่ตนเองต้องการ เมื่อคืนนอนสบายไปหน่อย หวังว่าคงทันเวลานะ... ในใจเป็นกังวลหากช้าถือว่างานก็ช้าลงสำหรับคนจริงอย่างเขา

“จะไปแล้วหรือคะ?” เสียงหวานแหลมเอ่ยถามอย่างเพื่อนบ้านที่ดี คนที่ได้ยินถึงกับหยุดชะงัก สีหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่หากเขาไม่มีเวลาจะหยุดทักทายใครตอนนี้

“โห...พูดด้วยไม่พูดด้วยเชียวนะ...” เสียงอ่อยเอ่ยผ่านริมฝีปากบางออกมาอย่างตั้งใจ ให้อีกฝ่ายได้ยิน เสี้ยวหน้าแค่มองผ่านตาเมื่อได้ยินคำเอ่ยกระทบไม่ใคร่ใส่ใจ

ร่างบางอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเขียวอ่อนแขนยาวธรรมดากับกางเกงยีนสีเข้มขายาวเนื้อดี เดินตรงเข้ามาโดยมีแมวตัวเมื่อคืนอุ้มมาด้วย

ร่างหนาที่เตรียมตัวจะสตาร์ทรถ เหลือบสายตาภายใต้หมวกกันน็อคหยุดมองเสี้ยวหน้าหวานเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาจากเธอ และหันมองรถคันใหญ่ที่ขับผ่านมาช้าๆ

ชลดามองตามทิศทางที่ชายหนุ่มมองไป ภาพภายในกระจกสีใสที่สะท้อนให้เห็นทำเอาหัวใจสาวหล่นวูบ ใบหน้านวลงามรีบผันหน้าหนีคว้าหมวกใบเดิมที่เหน็บอยู่กระเป๋าหลังครอบศีรษะโดยเร็วไว หากไม่ทันตั้งตัวเสียงทุ้มกร้าวก็ดังขึ้น

“ขึ้นรถ!” ร้องบอกพร้อมมือหนายื่นออกไป

เบนรับรู้ความผิดสังเกต รถคันเมื่อคืนและตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งแล้ว

              “ว้าย!” แรงกระชากทำเอาร่างบางถลากระแทกกับตัวรถ แมวที่อุ้มอยู่กระโดดหนีหาย ก่อนจะรีบปีนขึ้นรถคันใหญ่อย่างรวดเร็ว เพราะข้อมือที่กำแขนเธออยู่มันบังคับให้เธอทำตามที่เขาพูดทันที

มือหนาก็เช่นกัน ไม่คิดจะปล่อยแขนเรียวที่ตนเองจับไว้แน่นดุจคีบเหล็ก หากเธอไม่ยอมขึ้นมาแต่โดยดี

มอเตอร์ไซค์ถูกเร่งเครื่องออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคนตัวเล็กนั่งลงได้ที่ ความเร็วที่ถูกปล่อยออกไป ไม่มีใครได้หันกลับไปมองหลัง เบนแค่คิดว่าต้องออกจากจุดที่ไม่ปลอดภัยให้เร็วที่สุดเท่านั้น หากแต่คนด้านหลังจะคิดเหมืนกันหรือเปล่าเขาไม่รู้...

“นิคุณ จะพาฉันไปไหนเนี่ย?” ร่างบางเบียดชิดแผ่นหลังหนา เพื่อที่ได้ถามอีกคนให้ถนัดขึ้น แต่อีกคนยังคงเร่งเครื่อง ไม่สนใจคำถามที่ตะโกนอยู่ใกล้หูที่ถูกปิดสนิทด้วยหมวกหนา “นิคุณจอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ!” พร้อมหมัดเล็กๆ ยันลงมา

กรามหนาขบเข้าหากัน ไม่พอใจที่หล่อนกำลังทำให้เขา... เจ็บ!

“จะไปกับผม..หรือจะให้คนพวกนั้นลากไปล่ะ...?” เมื่อรถถูกจอดสนิทคำตอบที่ได้ทำเอาชลิดาอ้าปากหวอ

“หมายความว่าไง?” สวนคำถามกลับไป พร้อมปีนลงจากรถคันงามที่บัดนี้ข้างหนึ่งมีรอยตำหนิอย่างเห็นได้ชัด แต่ทำเป็นมองผ่านๆ

“ก็หมายความตามที่เห็น... รึคุณว่าไง เป็นญาติกับคนพวกนั้นหรือเปล่า?” ใบหน้าจริงจังยังเอ่ยถามโดยไม่คิดล้อเล่น

“อะ ปะ เปล่า ฉัน...” ยืดอกใบหน้าเชิดขึ้น เหมือนอยากให้อีกคนเห็นว่า เธอหน้าตาดีจะไปเป็นญาติกับคนหน้าตาเถื่อนๆ หุ่นล่ำๆ ได้ยังไง “ไม่เห็นจะเหมือน” เสียงหวานเอ่ยเถียงออกไปแผ่วๆ ให้อีกคนได้ยิน หากแต่เธอไม่ได้หนักใจอะไร รู้ๆ มาบ้างว่าจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้กับเธอเป็นแน่ แต่ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วจนตั้งตัวแทบไม่ทันแบบนี้

เบนตะแคงหน้ามองพร้อมส่ายหน้าช้าๆ ไม่ใช่ว่าจะสรุปว่าหน้าไม่เหมือน แต่การกระทำของสาวสวยตรงหน้าต่างหากเหมือนกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องขำๆ