เส้นทางและความรู้สึก 2
1082 คำ
ตกลงคนที่โวยวายไม่ใช่หญิงสาวที่เขาพามา แต่เป็นลูกชาย เจ้าบ้าน ที่บ่นเหมือนหมีกินผึ้ง อย่างนาย เกรียงศักดิ์ เดชาพล หนุ่มหล่อวัย 28 ปี หน้าตาขาวตี๋ ขี้เล่นรูปร่างสูง 180 เจ้าเนื้อกว่าเพื่อนร่วมงานอย่างเบน เป็นที่รู้กันดีว่าเจ้านี่ไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาวุ่นวายรู้จักพื้นที่ที่อยู่อาศัยจริงของเขา นอกจากเพื่อนร่วมงาน
“ได้ไงวะ เดี๋ยวก็เสียเรื่องหมด แล้วรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” อารมณ์ไม่ไว้ใจโพล่งถามเพื่อนชาย
สายตามองผ่านหน้าต่างลงไปด้านล่าง อันที่จริงไม่ได้กลัวอะไรมากแต่ก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เขารู้สึกชอบด้วยซ้ำที่มีผู้หญิงสวยๆ แวะเวียนเข้ามาให้เชยชมถึงบ้าน หากแต่จะมาในรูปแบบไหนยังไงนั้นคือสิ่งที่เขาหนักใจ การทำงานที่มีศัตรูรอบด้าน ระแวดระวังจนบางครั้งใกล้มีภาพหลอนเต็มทน งานที่ไม่มีใครน่าไว้ใจเท่ากับตัวเองอีกแล้ว
“เฮ้อ...” ถอนหายใจ ละจากภาพภายนอก หันกลับมาสนใจหน้าจอ “เฮ้ย!” ร้องเสียงหลง ทำเอาคนที่เผลออยู่ในโลกส่วนตัวข้างๆ สะดุ้งหันมอง
แม้จะดูว่าเป็นบ้านที่ไกลความเจริญมามากพอสมควร แต่การทำงานที่เต็มไปด้วยเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ การตรวจสอบข้อมูลตามทะเบียนราช ของบุคคลที่ต้องการมันไม่ยากอย่างที่คิด
“เป็นอะไรของแกอีกวะไอ้เกรียง...?” คิ้วหนาขมวดนูนเด่นขึ้น มือเรียวหนามั่นคงที่กำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลและทำความสะอาดบาดแผลหยุดชะงัก มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
ความสนิทคุ้นเคย คำที่พูดออกมาจึงเป็นกันเองและง่ายสนิทปากที่สุด แต่คำถามที่ให้ไป ดูเหมือนจะไม่ได้เข้าโสตประสาทของเพื่อนเท่าไหร่นัก เพราะนอกจากเกรียงศักดิ์ไม่ตอบคำถามแล้ว สีหน้าเหมือนอึ้ง หน้าผากเป็นหยักจนดูเหมือนคนกำลังไม่เข้าใจอะไรบางอย่างบนหน้าจอ
“อะไรของแกวะ ไอ้เกรียง?” งงกับอาการเพื่อนรัก จึงมองดูในจอสี่เหลี่ยมเสียเอง หากแต่เขาเสียอีกที่เป็นมากกว่าเพื่อนรัก
“ได้ไงวะ ไม่อยากจะเชื่อ...” เอ่ยออกมาเบาๆ เหมือนกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองไปด้วย
เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน... เบนสรุปในใจ ม่านตาขยายมองไปยังภาพบนจอเหมือนจะดูให้แน่ใจมากกว่านี้
ข้อมูลที่ต้องการหา กลับมีสิ่งที่คิดว่าเป็นประโยชน์เพิ่มขึ้นมาอีก แม้มันจะได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่กระนั้นสิ่งที่เห็นทำเอาเบนถึงกับ เบิกตากว้าง
“แล้วตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ไหนแกบอกว่าที่เอาหล่อนมาเพราะกลัวถูกฆ่า แล้วที่แกเห็นคนพวกนั้น มันเป็นคนของพ่อหล่อนไม่ใช่หรือ...?”
“อืม...หากใช่คนคนเดียวกัน” เบนส่งเสียงตอบผ่านลำคอที่เริ่มตีบตัน เพราะเขาเองก็ไม่สามารถหาคำตอบอะไรได้ในตอนนี้ ทุกอย่างมันดูเป็นเรื่องตลก แต่เขาเองไม่กล้าคิดไปเอง แต่สิ่งที่เห็นมันคือคำตอบแน่ชัด นอกเสียจากว่าทำเป็นไม่เห็นเท่านั้น
จัดการทำแผลเรียบร้อย และหันกลับมาคิดเรื่องที่กำลังรู้มาใหม่
... หรือว่าสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าใจ บางทีคนพวกนั้น อาจแค่แวะมาดูลูกเจ้านาย และเขาเสียอีกที่เป็นคนเข้าใจผิด แต่หากเขาเข้าใจผิดเหตุใดหล่อนไม่ปฏิเสธตอนขึ้นรถ ตอนที่เขาบอกว่ามีคนจะฆ่าหล่อน...? โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว... เบนส่ายหน้าแรงๆ รู้สึกไม่เข้าใจอะไรขึ้นมาดื้อๆ
“ไม่เอาน่า... ยังไงเราก็ดูๆหล่อนไว้ แต่ยังไงสองสามวันนี้ นายต้องทำงานใหม่ที่นายสั่งมาให้เสร็จก่อน แล้วจะพาหล่อนกลับไป ฉันก็ไม่ว่า” คนกลัวว่าจะทำงานคนเดียวพลาดเอ่ยดักเพื่อนรักไว้ เพราะงานที่ทำขาดคนใดคนหนึ่งไม่ได้...
เบนได้แต่มองตอบเพราะมันคงเป็นอย่างนั้น หากทุกอย่างยังไม่คลี่คลาย
หากแต่การร่วมงานกันมาไม่มีครั้งไหนที่ไม่สำเร็จ คนอย่างนายเบนบูรพา เอาตัวและหัวใจเข้าแลกเสมอ และคนอย่างนายเกรียงศักดิ์ จึงไม่คิดจะถอยและจะดึงเพื่อนรักมาร่วมด้วยทุกครั้ง แม้รู้อยู่แล้ว ว่าเพื่อนกำลังทำงานอะไรอยู่ แต่เพราะความที่อยากให้อีกคนมาร่วมในงานตรงนี้ด้วย จึงขอนายเอาไว้ และนายก็เห็นชอบทุกอย่างเลยเข้าทาง
“เบน...” เพื่อนชายเรียกเสียงไม่เบานัก อีกคนหันมาด้วยความสนใจ ว่าเพื่อนจะเรียกเสียงดังทำไมในเมื่อนั่งอยู่ใกล้แค่นี้ “แล้วนายรู้จักเธอดีหรือเปล่า?” ถามในสิ่งที่กำลังข้องใจอยู่ และหันมองออกไปนอกหน้าต่าง และหันมองเพื่อนรักอีกครั้ง เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างให้รู้และเห็นมากกว่านี้
“รู้จักดี...” เอ่ยทวนเหมือนย้ำคำถาม “บ้าสิ ชื่อก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เพิ่งมารู้จักตอนที่กินข้าวร่วมโต๊ะ พร้อมกับแกนั้นแหละ” บอกออกไปตามความจริง
นี่หากไม่ได้พามาที่นี่ หล่อนกับเขาคงไม่ได้รู้ชื่อของอีกฝ่ายเป็นแน่ เขาอยากขอบคุณบุคคลที่สามที่ทำให้เขได้รู้ชื่อของเธอและเธอก็รู้ชื่อของเขา...
สำหรับเขา แม้จะไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ไม่ว่าจะเป็นใครที่ไหน หากอยู่ในสถานการณ์ที่มันคล้องต้องกัน เขาสั่งใจได้อย่างเดียวว่าต้องช่วยเหลือไว้ก่อน
แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้เขาหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ว่าทุกสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้มันเพราะอะไรกัน...
สายตาหรี่แคบเพ่งมองไปทางหน้าต่าง เมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังมองอยู่อย่างสนใจมาก่อนแล้ว ประกายตาที่เขารู้ว่าเพื่อนรักสนใจหญิงสาวแน่ๆ ผู้ชายด้วยกันอ่านออกและเข้าใจดี
“มองตาเป็นมันเลยนะไอ้เกรียง” เบนอดแหย่ไม่ได้ ทั้งที่จริงเวลาเพื่อนเหล่สาวไหนเขาไม่เคยเอ่ยล้อ
“หะ หืออะไร... ข้าก็มองคนสวยหน่อยไม่ได้หรือไง หรือว่าเอ็งหวงวะ?”
“ทำงาน ภาพด้านนอกไม่ใช่งานนะเว้ย” ว่าแก้ต่าง หัวใจเต้นสูบฉีดส่งโลหิตขึ้นไปหล่อเลี้ยงบนใบหน้าเกือบหมด
- ผู้เขียน
