“แวะพักรถสักที เมื่อยจะตายอยู่แล้ว” มนกระโดดลงจากประตูรถบัสก่อนจะเหยียดเส้นเหยียดสายด้วยความเมื่อยล้า
“นั่งมาเป็นชั่วโมงแล้ว อีกนานไหมกว่าจะถึงอยุธยาอะ” วิถามด้วยน้ำเสียงที่ติดงอแง
“ฉันไปถามพี่คิณให้นะ” ฉันยกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะนี่เป็นโอกาสที่จะได้เข้าไปคุยกับพี่คิณหลังจากที่พี่เขามัวแต่ขับรถมาไกลจากกรุงเทพฯ อย่างไรล่ะ
“แหม หาโอกาสไปหาพี่คิณน่ะสิ ฉันรู้ทันหรอกนะ” มนว่าอย่างรู้ทัน “ไปวิ ไปเข้าห้องน้ำกัน แกไปซื้อของกินมาทีนะฉันหิวอะ”
“ได้” ฉันว่าปนขำเล็กน้อยยามที่มนลูบท้องของตัวเองด้วยสีหน้าทรมานก่อนจะลากตัวมนไปทางห้องน้ำของปั๊มน้ำมันใหญ่แห่งหนึ่ง
ฉันเลยรีบบึ่งเดินไปทางรถของพี่คิณที่จอดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ
“เอ๊อะ” เสียงอุทานหลุดออกมาจากปากฉันด้วยความตกใจเพราะเกือบจะหน้าคว่ำจากแรงกระแทกที่ลาดไหล่ ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินมาชนไหล่ฉันโดนซึ่งไร้คำขอโทษอะไรออกจา
