“นิดา นิดารอพี่ก่อน” พี่คิณเดินมาคว้าข้อมือของฉันไว้จนฉันต้องหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามอง
“หนูอยากอยู่คนเดียวสักพักค่ะ”
“เมื่อกี้พี่ไม่ได้ไม่เชื่อเราเลยนะ พี่อยากได้ยินจากปากเราว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พี่ไม่มีทางเชื่อหรอกว่าเราทำร้ายเมนิล”
“หนูไม่ได้โกรธพี่จริง ๆ นะคะ” ฉันรีบหันมาแก้ต่าง “หนูแค่ไม่อยากโมโหต่อหน้าพี่ก็เท่านั้น”
พี่คิณหลุดหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ
“เมื่อกี้กระซิบอะไรกับเมนิลอะ พี่ได้ยินหมดเลยนะ” ฉันเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก
“จริงเหรอคะ”
“อะไรนะ ที่ว่าแค่นี้พี่คิณก็...” ฉันรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของคนเป็นพี่ที่กำลังจะกล่าวประโยคที่ฉันเพิ่งพูดไปเพื่อเยาะเย้ยพี่เมนิล แต่ไม่คิดว่าพี่เขาจะได้ยินนี่นา
“หนูขอโทษค่ะ” ฉันพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะปล่อยมือออกจากริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วก้มใบหน้าลงด้วยความเขินอาย
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย พี่แค่จะบอกว่าที่เราพูดอะ”
“พ
