“แกมานี่เร็ว” มนกับวิรีบวิ่งมาทางฉันตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาใกล้โต๊ะเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่กลุ่มเรามานั่งเป็นประจำ
“อะไร” ฉันเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนกขณะที่โดนเพื่อนทั้งสองลากให้มานั่งลงบนเก้าอี้
“ดูนี่ดิ” มนรีบยื่นหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าฉันจนใบหน้าของฉันแทบจะสิงไปที่หน้าจอ
“อึ้งเลยเหรอ” วิถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “เพื่อนเราต้องช็อกไปแล้วแน่ ๆ”
“อึ้งดิ ก็มองไม่เห็นอะ”
“โอ๊ย” มนถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดก่อนจะถอยโทรศัพท์หน้าจอออกมาให้ห่างจากใบหน้าของฉัน ฉันค่อย ๆ เพ่งมองภาพตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้ว นั่นมันภาพของฉันตอนที่กำลังวิดีโอคอลกับพี่คิณนี่นา ฉันเคลื่อนลูกตาขึ้นไปมองยังชื่อของเจ้าของโพสต์
“พี่คิณโพสต์รูปฉันทำไม”
“โธ่เอ๊ยยายซื่อบื้อ” วิว่าก่อนจะรีบเลื่อนลงมาด้านล่างให้ดูความคิดเห็นของคนที่เข้ามาว่ากล่าวฉันต่าง ๆ นานา
โดยส่วนมากจะไม่มีรูปโพรไฟล์เป็นเหมือนบุคคลนิรนามที่สร้างบัญชีขึ้นมาเพื่
