บทที่3.เยี่ยมเยือน
1588 คำ
“มาหาคุณซาร่าหรือคะ” หญิงสาวถามเป็นภาษาอังกฤษ
“ใช่ครับ” เขาตอบแล้วสำรวจผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง “ผมโทรนัดเธอไว้แล้ว”
“อ้อ...คุณนั้นเอง” หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วผายมือเชิญให้ไปนั่งที่โต๊ะเหล็กดัดสีขาวใต้ต้นไม้ใหญ่ “โปรดรอนั่งรอตรงนี้ก่อนค่ะ คุณซาร่าแต่งตัวอยู่ค่ะอีกสักครู่ก็จะ...”
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยจบ ร่างหญิงอวบอ้วนวัยห้าสิบแปดปีก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส เธออ้าแขนออกกว้างเพื่อรอให้ชายหนุ่มสวมกอดอย่างแนบแน่น
“ไม่ได้เจอกันหลายปีเลยนะอันโตนิโอ”
“แปดปีแล้วครับ” ชายหนุ่มยิ้มรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดคุ้นเคย “คุณยังดูสดใสเป็นสาวรุ่นอยู่เลย”
“เก็บคำหวานไว้ใช้กับสาวๆ เถอะ” ซาร่าหัวเราะอารมณ์ดีแล้วหันไปทางหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ขอน้ำเย็นให้คนพิเศษของฉันหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ” เธอเอ่ยแล้วกำลังจะเดินไปก็นึกอะไรได้หันกลับมาอีกที “น้ำใบย่านางที่เราทำไว้ดีไหมคะ มาเหนื่อยๆ จะได้สดชื่น”
“เอามาเลยจ๊ะ พ่อหนุ่มคนนี้ไม่ขัดใจฉันอยู่แล้ว”
อันโตนิโอหัวเราะแล้วนั่งลงแล้วหยิบถุงกระดาษหลายใบส่งให้เจ้าของบ้าน “ของฝากจากโรมครับ”
“แค่เธอมาให้เห็นหน้าฉันก็ดีใจแล้ว” ซาร่ารับถุงของฝากเป็นจังหวะเดียวกับน้ำสมุนไพรก็ถูกยกมาเสิร์ฟ เธอจึงหันไปส่งถุงกระดาษให้หญิงสาว “ฉันวานช่วยเอาไปเก็บข้างในที”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวรับถุงกระดาษมาแล้วเดินจากไป
“คงไม่ว่ากันนะที่ฉันไม่ได้เปิดออกดู”
“ไม่เป็นไรครับ” อันโตนิโอหัวเราะอารมณ์ดี “แค่คนรับใช้ทำไมถึงต้องพูดจาดีขนาดนั้นด้วย”
“ไหน? ใครเป็นคนรับใช้” ซาร่าทำหน้างงแล้วก็อ้าปากค้าง “เมื่อกี้นะเหรอ ไม่ใช่นะ นั่นนะเป็นผู้ช่วยสามีของฉัน เธอทำงานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยนะ พอดีสามีของฉันไปประชุมที่โตเกียว เธอก็เลยมาช่วยดูฉันแล้ววันนี้ฉันก็วานให้เธอช่วยปัดฝุ่นหนังสือที่เก็บไว้นะ”
“เอ่อ...ผมไม่คิดว่า...”
“ไม่เป็นไร ใครก็เข้าใจผิดกันได้” ซาร่ายิ้ม “ก็ได้เธอนั้นแหละช่วงดูแลทั้งฉันและสามี ตั้งแต่ผ่าตัดหัวเข่าฉันก็เดินไม่ค่อยสะดวกนัก”
“ผมได้ข่าวแต่ไม่สะดวกมาเยี่ยม”
“ไม่เป็นไร ฉันรู้และเข้าใจเธอเสมอ” ซาร่าแตะหลังมือของอันโตนิโอ “โปสการ์ดวันเกิดของฉันหรือการ์ดอวยพรวันคริ-สมาสต์ มันมีความหมายกับฉันมาก มันเป็นเหมือนของขวัญล้ำค่าทีเดียวล่ะ”
“ขอบคุณครับ” อันโตนิโอยิ้มที่มุมปาก “ถ้าไม่มีคุณ ผมก็ไม่มีวันนี้”
“ฉันแค่ช่วยเหลือเด็กหลงทางเท่านั้น แต่เธอเองต่างหากที่เลือกจะเป็น เพราะฉะนั้น ฉันดีใจทุกครั้งที่คิดถึงเธอและรับรู้ในเรื่องดีๆ ของเธอ”
พ่อแท้ๆ ของเขาติดเหล้า ส่วนแม่ก็ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟรายได้แทบไม่พอกิน พอพ่อเมาได้ที่ก็ทุบทีทำร้ายแม่และบางครั้งก็ลงไม้ลงมือที่เขา เขาอายุเพียงแค่หกขวบก็หลอกให้เขาไปส่งยาเสพติด แม่กลัวว่าเขาจะโตมาไม่พ้นคุกตะรางจึงตัดสินใจพาเขาหนีจากพ่อ แม่แทบไม่มีเงินติดตัวทั้งสองทั้งหิวและเหนื่อยล้า แม่ของเขาเป็นลมล้มพับที่ห้าหอสมุดแห่งหนึ่งเป็นจังหวะที่ซาร่าผ่านมาพอดีคนอื่นเพียงมองมองที่เขากับแม่แต่ไม่มีใครยื่นมือช่วยเหลือ แต่ซาร่ากลับรีบเข้าช่วยประคองและพาส่งโรงพยาบาล นั่นทำให้รู้ว่าแม่ของเขาเป็นเจ็บป่วยหนัก ร่างกายทรุดโทรมเพราะทำงานหนักและถูกซ้อมจากสามี แม่อยู่โรงพยาบาลไม่กี่วันก็ตายจากเขาไป เขากำลังจะถูกส่งตัวไปสถานสงเคราะห์ พ่อของเขาก็ตามหาจนเจอเพื่อจะเอาเขากลับไป แต่เขาไม่ยอมกลับไปเจอสภาพเดิมๆ และกลัวว่าตัวเองคงจะไม่พ้นถูกทุบตีเหมือนที่แม่เคยโดนทำร้าย เขาหนีและหนีอีกครั้งแต่คราวนี้ซาร่าให้ความช่วยเหลือ เธอพาเขามาพบกับริคาโด้ ซิวีลิอาโน่ ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองคงได้มาอยู่ในฐานะของเด็กรับใช้หรืออะไรสักอย่างแต่เขาอยู่ในบ้านของตระกูลซิวีลิอาโน่ราวๆ ห้าหรือหกเดือน ริคาโด้ก็รับเขาเป็นบุตรบุญธรรมพร้อมทั้งให้ชื่อและนามสกุลกับเขาและยังให้เขาเรียกว่า ‘พ่อ’ อีกด้วย และเพราะเหตุนี้ที่ทำให้เขาทำทุกอย่างเพื่อเป็นที่พอใจของริคาโด้ ซิวีลิอาโน่
“ลูกชายเธอเป็นยังไงบ้าง”
“เหมือนเดิมครับ”
ซาร่าพยักหน้ารับ “อีกไม่นาน ฉันเชื่อว่าเขาจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม แต่เธออย่าเพิ่งท้อใจไปเสียก่อนล่ะ”
“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ” อันโตนิโอยิ้มบางๆ “ผมจะเป็นพ่อที่ดีไม่ให้เขาต้องเจอชะตากรรมเลวร้ายเหมือนที่ผมเคยเจอ”
“ฉันเชื่อว่าเธอจะเป็นพ่อที่ดีของลูกแน่ๆ แต่เธอก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย เธอควรจะมีหาความสุขให้ตัวเองด้วย ถ้าเธอไม่มีความสุขแล้วเธอจะหยิบยื่นความสุขให้คนอื่นอย่างไร”
“ขอบคุณครับซาร่า คุณยังเป็นนางฟ้าของผมเสมอ”
“พอเถิดอันโตนิโอ ฉันไม่ใช่สาวๆ ที่เธอจะมาปากหวานด้วยหรอกนะ”
ชายหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดี จริงๆ ริคาโด้ไม่ได้บังคับหรือให้ปิดบังที่เขาเป็นแค่ลูกบุญธรรมแต่พ่อทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องแกร่งและยอดเยี่ยมเหมาะสมกับนามสกุลที่เขาใช้อยู่ ไปๆ มาๆ การที่ไม่เคยถูกพูดถึงการเป็นมาของเขาทำให้ทุกคนเชื่อว่าเขาเป็นในตระกูลจริงๆ เขาได้รับการเคารพนับถือและอยู่ในตำแหน่งหน้าที่การงานที่อยู่แถวหน้า และที่สำคัญเขารู้ว่า น้องทั้งสองคนของเขาเชื่อสนิทใจว่าเขาคือพี่ชายแท้ๆ
การสนทนาพูดคุยราวกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบเจอจบลงด้วยการที่ชายหนุ่มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เขาเกรงใจครอบครัวของราเฟเอลที่ดูแลอลองโซให้ และเกรงใจซาร่าดูเธอชราลงไปมาคงได้เวลาที่ต้องพักผ่อน
“ผมลากลับแล้วนะครับ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับอิตาลีแล้วถ้ามีโอกาสจะแวะมาทักทายอีกหรือถ้ากลับไปอิตาลีก็โทรหาผมได้ ผมยินดีต้อนรับเต็มที่ครับ”
“ฉันเดินทางมามากพอแล้วละอันโตนิโอ” ซาร่าหัวเราะ “อ้อ...แต่ผู้ช่วยของสามีฉันกำลังจะไปเที่ยวอิตาลี เธอจะไปหาคนรักที่นั้นถ้ายังไงฉันขอเบอร์โทรเธอไว้ได้ไหม ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินฉันจะให้ผู้ช่วยติดต่อเธอไป”
“ได้ครับผมยินดีช่วยเหลือ” อันโตนิโอหยิบนามบัตรส่งให้ “แต่เธอไปหาคนรักคงไม่ต้องพึ่งพาผมมั้งครับ”
“ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน”
หญิงสาวได้ยินเสียงรถยนต์แล่นออกจากหน้าบ้านไปแล้วเธอปลดผ้าปิดจมูกกันฝุ่นออกแล้วเดินออกมาดูเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามาพอดี
“แขกของคุณกลับแล้วเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามแล้วยิ้มให้ “หิวหรือยังคะ จะให้หนูเตรียมอาหารให้ก่อนกลับหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันยังไม่หิว”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงก็ต้องทานให้เป็นเวลา อีกอย่างหนูทำแกงจืดกับผัดผักไว้ให้แล้ว เอาออกมาอุ่นได้เลยค่ะ”
“ขอบใจมากจ๊ะ”
“ไม่ต้องขอบใจหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้หนูทำให้ได้” หญิงสาวปลดผ้ากันเปื้อนที่มีแต่ฝุ่นออก
“สามีฉันนี่โชคดีที่ได้เธอมาช่วยทำงาน”
“หนูก็โชคดีที่ได้เจอคนดีๆ อย่างศาสตราจารย์ค่ะ”
“เธอจัดกระเป๋าอะไรเรียบร้อยแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขิน “นี่เป็นการเดินทางครั้งแรกของหนูเลยค่ะแทบจะนับเวลาถอยหลังขึ้นเครื่องบินแล้วค่ะ”
“ดีแล้ว เธอควรใช้ชีวิตให้เต็มที่ ได้เดินทางได้เห็นอะไรใหม่ๆ บ้าง” ซาร่าแตะหลังมือหญิงสาวเบาๆ “จริงซิ...เธอเก็บนามบัตรนี่ไว้ เผื่อมีเหตุฉุกเฉินเขาจะให้ความช่วยเหลือกับเธอได้”
“คนเมื่อกี้เหรอคะ” หญิงสาวพลิกนามบัตรอ่านดูชื่อตำแหน่งหน้าที่การงานของเจ้าของบัตร
“ใช่จ๊ะ”
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง อีกแค่สามวันเธอก็จะเดินทางแล้ว แค่คิดหัวใจเธอก็เต้นแรง จะได้เจอคนรักที่ไม่ได้พบหน้ากันมาสองปีในสถานที่โรแมนติกสุดๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
ซาร่ายิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า เธอเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาก่อนและนั้นทำให้เธอได้พบคนรัก-สามีของเธอและได้ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยมานานกว่ายี่สิบปี
แต่ความรัก มันไม่ได้ง่ายดายที่จะได้มาครอบครอง โดยเฉพาะรักแท้.
- ผู้เขียน
