ชายหนุ่มในชุดยีนสีเข้ม นั่งคร่ำเคร่งอยู่กับเอกสารหลายแฟ้มตรงหน้า เป็นอย่างนี้ทุกวันให้เห็นจนชินตา บนโต๊ะยังมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเปิดค้างทิ้งไว้ ดวงหน้าคมขาวก้มนิดๆ ดวงตาหลุบต่ำไล่ไปตามตัวอักษรที่เรียงติดต่อกันเป็นพรืด คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ชายหนุ่มเอื้อมมืออีกข้างไปกดรับ แต่ทว่าสายตาก็ยังไม่ละไปจากเอกสารในมือ
“สวัสดีครับ...อือได้...โอเค...เจอกัน” ชายหนุ่มพูดกับปลายสายไม่กี่ประโยค เขาก็วางเครื่องมือสื่อสารลงบนแป้นเหมือนเดิมหลังจากจบบทสนทนา
ชายหนุ่มหันไปสนใจกับเอกสารในมือต่อ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟอย่างคุ้นชิน แต่พอยกแก้วขึ้น เขาก็รู้ว่ามันไม่มีน้ำหลงเหลืออยู่อีกแล้ว เขาลุกเพื่อจะไปรินกาแฟเพิ่มอีก ไม่รู้ว่าเป็นแก้วที่เท่าไรของวัน แล้วจังหวะที่รษาก็เดินเข้ามาเจอพอดี
“พอเลย!...ไม่ต้องดื่มกาแฟแล้ว ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว แล้วก็นี่ชาเ
