แสงแดดอุ่น ๆ ลอดผ่านริ้วผ้าม่านสีหม่น ปารวีขยับตัวตื่น ความปวดแปลบจากรอยระบมทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้ สายตากวาดไปรอบห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ห้องที่เธอมองแวบเดียวก็ทั่วทุกมุมเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เธอต้องแปลกใจ เมื่อเห็นร่างหนานอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบข้างที่นอนบาง ๆ ของเธอ
“ตื่นแล้วหรือ อาการเป็นอย่างไรบ้าง ปวดระบมตรงไหนหรือเปล่า แล้วยังปวดหัวอยู่หรือไหม ตัวเธอไม่ร้อนแล้วนะ” ชายหนุ่มเจ้าของไร่รัวคำพูดออกมาเป็นชุด แตะหลังมืออังหน้าผากหญิงสาววัดไข้ ตั้งแต่เห็นคนป่วยลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
หญิงสาวเอียงตัวหลบกระถดตัวหนีออกห่างจากเขา เลี่ยงที่จะตอบคำถาม แต่กลับเป็นคนตั้งคำถามกลับไปแทน “คุณเข้ามาได้ยังไง”
“ไขกุญแจเข้ามา” คนเฝ้าไข้ตอบยียวน
“นอกจากจะปากเสียไม่มีที่สิ้นสุด แต่ยังคงความไร้มารยาทเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” ปารวีต่อว่าเสียงเขียว
“ขอบคุณ...ฉันจะคิดว่าผู้หญิงด่า แปลว่าผู้หญิงรักก็แล้ว
