“ไม่เป็นไรค่ะวันหลังถ้าอยากให้พริกช่วยก็บอกนะคะ”
“โทรมาได้เลย ไม่ต้องนั่งดูรูปให้เสียเวลาหรอกค่ะ พริกว่าพริกช่วยพี่ขุนทัพได้นะคะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อพี่ขุนทัพไม่ตอบอะไรกลับมา
“พี่ดูเป็นคนโรคจิตไหมครับ” จริงๆก็นิดนึงนะ
“ปกติของผู้ชายไม่ใช่หรอคะ” แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบแบบนั้นกลับไป เพราะพี่ขุนทัพเองก็ดูกังวลมากๆ
“พี่ไม่ได้ไปทำกับใครเลยต้องพึ่งตัวเองอย่าถือสาเลยนะครับ” พี่ขุนทัพพูดขึ้นอีกครั้ง
“เข้าใจแล้วแต่วันหลังอยากให้ช่วยก็โทรมานะคะ” เพราะการที่พี่ขุนทัพทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันดีใจเพราะเขาไม่ไปทำอะไรกับใคร
“พี่อยากให้น้องพริกช่วยมานอนใต้ร่างพี่มากกว่า”
“ไม่นานเกินรอค่ะพี่ขุนทัพ” เพราะหลายวันมานี้พี่ขุนทัพเองก็แทบจะไม่มีผู้หญิงมาวุ่นวายเลย
“จะรอนะครับ น้องพริกนอนเถอะครับพรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่หรอ”
“ฝันดีค่ะ”
เวลาผ่านไปนับเดือนฉันกับพี่ขุนทัพไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากขึ้น เขามักจะมารับฉันไป
