หลังจากนั้นราวสี่ห้าวันผู้นำตระกูลหวังได้เรียกสองสามีภรรยามาพบที่เรือนใหญ่ หีบใบเล็กที่พวกเขาเคยเห็นวางอยู่บนโต๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในมีอะไร ทั้งคู่ลอบสบตากันโดยไม่พูดทว่าใจกลับเต้นแรงแทบกระเด็นหลุดออกจากอก
เวลาแห่งโชคชะตาวนมาถึงอีกครั้งแล้ว...
“ท่านอาเรียกข้าสองคนมามีอะไรหรือเจ้าคะ” หญิงสาวยังคงแสร้งว่าเป็นหลานผู้หัวอ่อนต่อไป ในขณะที่คนตัวโตยืนเงียบเพราะเห็นสายตาไม่ไว้วางใจที่หวังซ่านซูมองมา
“ข้าจะให้พวกเจ้าเอาหีบสมบัติไปส่งที่บ้านญาติเราในต่างแคว้น” เสียงทุ้มเข้มออกคำสั่งพลางเดินไปเปิดหีบให้ดู ข้างในบรรจุเครื่องประดับ อัญมณีและเครื่องทองอยู่ราวครึ่งหีบ
“ท่านอาจะให้พวกข้าขนหีบนี้ไปกันสองคนหรือเจ้าคะ” ร่างบางถามไถ่ด้วยท่าทางปกติ
“ใช่ ยิ่งน้อยคนเท่าไรยิ่งดี หากไปกันเยอะจนสะดุดตาจะถูกพวกโจรมันปล้นชิงเอา” คำอ้างของท่านอาทำเอาทั้งสองยิ้มเยาะในใจโดยเฉพาะกุ้ยฉิน นางโทษตนเองที่ชาติก่อนไม
