ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 16

ซือเหม่ยหลันจึงถามสามี

"ท่านพี่เข้าไปนอนพักในห้องก่อนนะเจ้าคะข้าจะได้เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ท่านจะได้สบายตัวไปเถอะเจ้าค่ะข้าจะช่วยประคองท่านไปเอง" นางลุกขึ้นโอบเอวสามีย่อตัวเอาแขนอีกข้างของเขาพาดบ่า นางมีสองแฝดที่ระวังอีกข้างหนึ่งเฉิงเย่ซิงวิ่งไปเปิดประตูให้อย่างกระตือรือร้นที่จะมีส่วนร่วมในการช่วยพี่ชาย

เฉิงเย่หรงลุกขึ้นทิ้งน้ำหนักมาฝั่งขวาเพระขาเจ็บด้านซ้ายโอบกอดบ่าฝั่งขวาของภรรยาเพื่อพยุงให้เขาเดินได้สะดวก สองผัวเมียกอดประคองกันเดินจนถึงห้องก่อนที่เฉิงเย่ตงจะรีบออกไปยกน้ำมาให้พี่เหม่ยหลันเช็ดตัวให้พี่ชายด้วยความเต็มใจ

"พี่เหม่ยหลันน้ำมาแล้วขอรับ" เขาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเพื่อนางจะได้ใช้สะดวก

"ขอบใจมากจ๊ะตงเอ๋อร์พวกเจ้าจะช่วยพี่เปลี่ยนชุดให้พี่ใหญ่ด้วยหรือไม่" นางถามเด็กสองคนยิ้มๆว่าเขาจะพากันทำหน้าอย่างไร

"พวกข้าช่วยพี่เหม่ยหลันได้นะขอรับถ้าพี่เหม่ยหลันทำคนเดียวไม่ไหวข้ากับน้องเล็กจะช่วยเองขอรับ" เฉิงเย่ตงตอบอย่างไร้เดียงสาเพราะถ้าเขาเจ็บป่วยพี่ใหญ่ก็จะทำให้ตลอดจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะช่วยพี่สะใภ้เช็ดตัวให้พี่ชาย

"ไม่เป็นไรจ๊ะพี่เองทำได้เจ้าสองคนยังเด็กออกไปรอพี่ด้านนอกก่อนก็ได้ ถ้าเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้พี่ใหญ่ของเจ้าเสร็จจะได้ดื่มยาที่พี่ต้มเอาไว้ในครัว ถ้าเช่นพวกเจ้าช่วยไปดูหม้อยาต้มแทนได้ไหมพี่เก็บสะหมุนไพรลดไข้แก้ปวดลงมาตากเอาไว้ที่พวกเราขึ้นเขายังไงละ พอน้ำงวดลงจะได้ตัวยาหนึ่งถ้วยพอดี จะได้ให้พี่ใหญ่ของพวกเจ้าดื่มกันเอาไว้คืนนี้จะได้ไม่ปวดขากับแขนมากบางทีอาจจะมีไข้ด้วยพี่จึงต้มยาลดไข้แก้ปวดไปด้วยเลย" นางบอกกับสองแฝด

"ขอรับข้ากับน้องเล็กจะไปดูหม้อยาให้พี่เหม่ยหลันเองไปกันเถอะน้องเล็กพี่ใหญ่จะได้ดื่มยานอนพักผ่อนให้พี่เหม่ยหลันดูแลพี่ใหญ่ในห้องไปก่อน" เขาชวนน้องสาวก่อนจะพากันเดินออกจากห้องพี่ชายไปที่ห้องครัวแต่ไม่ลืมปิดประตูห้องให้พี่สะใภ้

พอเด็กออกจากห้องไปแล้วนางก็จะถอดเสื้อให้สามี

"ท่านพี่ถอดเสื้อออกเจ้าค่ะข้าจะเช็ดตัวให้ท่านจะได้เปลี่ยนชุดใหม่กางเกงด้วยนะเจ้าคะ มาข้าช่วยถอดจะได้เร็วขึ้นท่านยิ่งเจ็บแขนข้างซ้ายอยู่"

"เอ่อข้าถอดเองก็ได้นะน้องหญิง" ชายหนุ่มตอบอายๆพร้อมกับจับมือนางเอาไว้

"เอ้าก็ข้าจะช่วยถอดท่านจะอายข้าทำไมเจ้าคะข้าเป็นภรรยาของท่านพี่นะตอนที่ข้าเป็นไข้ท่านยังเช็ดตัวให้ข้าเลยนะเจ้าคะ" นางตอบเขาเพราะไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มทำเหมือนนางจะปล้ำเขาอย่างนั้นละ

เฉิงเย่หรงหมดคำจะพูดนี้นางไม่อายที่จะมองร่างกายเขาเลยสักนิดเลยหรือ เขาเองก็อยากจะรู้ว่านางจะทำเช่นไรต่อไปจึงยอมให้นางถอดเสื้อให้จนหมดพอเห็นร่างกายของสามีที่เหมือนคนที่ออกกำลังกายเสม่ำเสมอนางถึงกับกลืนน้ำลายที่เห็นร่างกายของชายหนุ่มเต็มตา ในตอนนี้มันแน่นมากหน้าท้องที่เป็นลอนที่นางใช้ผ้าเช็ดตั้งแต่ใบหน้าลงไปยันเอวด้วยในสั่นระรัวที่แอบอ่านกินสามีของตัวเอง

เฉิงเย่หรงแม้ว่าจะอายภรรยาตัวน้อยที่หาญกล้าอยากทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเขาก็ปล่อยให้นางทำด้วยดีแอบมองนางกลืนน้ำลายลงคอมือที่สั่นแต่ยังทำต่อจนเสร็จเขายกยิ้มที่มุมปากแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

"เอ่อท่านพี่เหลือด้านล่างท่านถอดออกนอนลงก่อนนะเจ้าคะข้าจะเอาผ้าห่มมาปิดให้ก่อน" นางบอกเขาเสียงสั่นนิดหน่อยถึงจะกินนอนเรียนร่วมกันมากับผู้ชาย แต่นางยังไม่เคยเช็ดตัวให้ใครนะนี่ผู้ตัวเป็นๆอกล้ำๆเลยนะอย่าพึ่งไหลนะเลือดกำเดาของข้านางคิดในใจ

"อืมได้สิ" ชายหนุ่มรับคำอย่างว่าง่ายและให้ความร่วมมือกับนางเปนอย่างดีนางก็เช็ดตัวให้เขาจนเหลือที่เดียวคือน้องชายของเขา ที่นางยังไม่กล้าเช็ดแต่ยื่นผ้าให้ชายหนุ่มเช็ดเองนางก็เตรียมกางเกงตัวใหม่มาให้เขาเอาไว้เปลี่ยนกว่าจะเสร็จเล่นเอานางเหงื่อออกเต็มหลังเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ร้อนมากหรือหลันเอ๋อร์เหงื่อเจ้าออกที่หน้า" เขายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดให้นางเพื่อตอบแทนที่นางเช็ดตัวให้เขาซือเหม่ยหลันยังตกใจกับคำเรียกขานที่เปลี่ยนไปนางมองหน้าสามีอึ้งๆงงๆ

"ข้าพูดผิดหรือเจ้าชื่อนี้นาตอนที่ข้าไปรับเจ้ามาจากบ้านมารดาเลี้ยงของเจ้าเรียกเจ้าชื่อนี้ไม่ผิด" ชายหนุ่มถามนางกับแบบไร้พิรุจ

"อ้อเจ้าค่ะข้าเพียงแต่แปลกใจที่ท่านเรียกชื่อเล่นข้าแทนว่าน้องหญิงเหมือนก่อนหน้านี้เท่านั้นเองเอาตามที่ท่านพี่สะดวกเลยว่าจะเรียกชื่อไหนข้าไม่ถือ" นางบอกสามียิ้มๆ

"เจ้าไม่กลัวพี่แล้วหรือวันแรกข้าเห็นเจ้าหลบหน้าหลบตาพี่พูดเสียงสั่นแม้หน้าพี่เจ้ายังไม่กล้ามองเลย" เขาถามนางด้วยความสงสัย

"ข้าหายกลัวแล้วเจ้าค่ะตอนที่ข้าไม่สบายกับเป็นท่านช่วยดูแลข้าที่มีไข้ปางตาย ตื่นมาจึงคิดได้ว่าในเมื่อท่านช่วยข้าออกมาจากขุมนรกจากแม่เลี้ยงมาแล้ว ข้าจึงยอมรับและไม่ได้รังเกียจท่านกับน้องๆทั้งสองคนของท่านพี่เลยสักนิดเจ้าค่ะ เพียงแต่ที่ข้ากลัวมากเพราะเราทั้งสองแต่งงานกันทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าและรู้จักกันมาก่อนข้าจึงกลัวว่าจะพบเจอคนใจร้ายตบตีหรือทำร้ายข้าเหมือนแม่เลี้ยงเจ้าค่ะ"

นางตอบตามความจริงก็นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมนี้นาที่กลัวสามีจนหัวใจวายตายไป รวมถึงนางมีไข้ด้วยละในตอนนั้นที่ทำงานตากฝนที่บ้านเก่าของแม่เลี้ยงตามความทรงจำเดิม

"ขอบใจเจ้ามากที่ดูแลน้องของพี่อย่างดีและยังไม่ได้รังเกียจพี่อีก"

เฉิงเย่หรงบอกนาง

"พวกเจ้าปลูกอะไรบ้างละที่หลังบ้าน" เขาถามเพื่อให้นางผ่อนคลายจะได้ไม่เกร็งเวลาอยู่สองคนผัวเมียในห้องหับมิดชิด เขาเองก็ยังไม่เคยนอนกับสตรีที่ไหนจึงไม่ชินเช่นเดียวกันกับการมีคนมาร่วมห้องนอนแนบชิดกันต่อไปในทุกๆวัน

"ข้าพาสองแฝดปลูกผักหลายอย่างเลยเจ้าค่ะที่สามารถนำมาปรุงอาหารได้ทั้งผักป่า ผักบ้านที่ข้ารู้จักมาจากท่านพ่อท่านแม่ตอนที่พวกท่านยังมีชีวิตอยู่" นางตอบเขาด้วยรอยยิ้มและไม่ปิดบังเขาที่เป็นเจ้าบ้านตัวจริงที่นางต้องพึ่งพิงต่อไปในภพนี้

"เอาไว้ถ้าพี่หายดีแล้วจะช่วยดูแลกับพวกเจ้านะเอาเสื้อมาให้พี่หน่อยสิตัวที่ถอดออกนั้นละ" ชายหนุ่มบอกนาง

"เจ้าค่ะ " นางนำเสื้อมายื่นให้ชายหนุ่มตามที่เขาบอกเฉิงเย่หรงล้วงมือเข้าไปในช่องลับแล้วนำถุงใส่ตำลึงมายื่นให้นางแล้วบอกว่า

"นี้คือตำลึงที่พี่ไปล่าสัตว์และขายได้เจ้าเก็บเอาไว้ใช้จ่ายในครอบครัวของเรานะ" ชายหนุ่มบอกนางตอนยื่นให้หมดทั้งถุง

โอ้แม่เจ้า!!!

สามีข้าป๋ามากเปย์เมียทันทีที่ลงจากเขาเลยนะนี้ช่างแสนดีเหลือเกินพ่อคุณนางคิดในใจตอนรับถุงตำลึงที่หนักอึ้งมาถือเอาไว้นี้เขาให้นางหมดเลยนะไม่เหลือติดตัวเลยหรือเชื่อใจนางขนาดนั้นเลยหรือนี้พ่อหนุ่มน้อยหึๆลาภปากแม่มาก

"ท่านพี่ให้ข้าหมดเลยหรือเจ้าคะ " นางถามแล้วจึงหยิบตำลึงเงินออกมาใส่ถุงผ้าที่นางมีเข้าไปให้เขาถือเอาไว้ใช้เองด้วยเวลาเจอของถูกใจจะซื้อหาจะได้ไม่ต้องมาขอนางเหมือนคนอื่น

"ท่านพี่เก็บไว้ติดตัวด้วยเจ้าค่ะเผื่อมีสิ่งไหนที่อยากได้เวลาเข้าเมืองหรือหมู่บ้าน" นางบอกก่อนจะจับมือสามีวางถุงตำลึงเงินที่ใส่เข้าไปห้าสิบตำลึงเงิน ส่วนตำลึงทองนางเก็บเข้าแขนเสื้อแต่ที่จริงเข้ามิติไม่มีหายสบายใจได้

"ขอบใจเจ้ามากหลันเอ๋อร์" ชายหนุ่มมองมือเรียวเล็กที่จับมือเขายังอุ่นๆอยู่เลยและมองนางด้วยแววตาล้ำลึกขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า