บทที่ 14
1459 คำ
ตัดมาที่สองหนุ่มที่พากันไล่เก็บกับดักลงมาเรื่อยๆและเก็บผักป่าผลไม้ป่าที่เจอเพิ่ม พวกเขาได้ไก่ป่าลงมาด้วยหลายตัวที่ยังไม่ตาย กระต่ายป่ามัดขารวมกันแบ่งไปคนละสิบตัว รวมไก่กับกระต่ายที่หาได้ในวันนี้นับว่าไม่เลวยังมีหลุมดักหมูป่าที่ขุดเอาไว้เมื่อวานตอนที่ไปขายของที่ล่าได้ทางจะลงเขา ชายหนุ่มทั้งสองจึงพากันเดินลงมาตามทางที่ทำรอยเอาไว้จนไปถึงหลุมดักหมูป่าและก็ไม่ทำให้ผิดหวังเสียด้วยสิหึทั้งสองหัวเราะอย่างพอใจ
"เย่หรงวันนี้โชคดีได้หมูป่าตัวไม่ใหญ่มากแต่คงจะแปดสิบกว่าชั่งเห็นจะได้พวกเรามาแบกลงเขากลับบ้านกันเถอะ" สองหนุ่มนำหมูขึ้นจากหลุมมัดขาไม้สอดพากันหามลงเขากลับมาบ้าน แต่เหมือนวันนี้สองหนุ่มจะโชคร้ายที่อยู่มีหมูป่าอีกตัวเดินผ่านมาเห็นทั้งสองหามเพื่อนร่วมฝูงผ่านหน้ามันพอดี จึงพุ่งชนชายหนุ่มทั้งสองจนเต็มแรงจนกลิ้งตกลงร่องเขาไปด้วยกันทั้งหมูทั้งคนรวมสี่ตกลงมานอนแอ่มแม่งด้านล่าง เฉิงเย่หรงนั้นอยู่ด้านหลังจึงโดนกู้จางเหว่ยกลิ้งทับเต็มๆเขารู้สึกเจ็บที่ขากับแขนดีที่หัวไม่กระแทกหินเข้าส่วน กู้จางเหว่ยนั้นเจ็บน้อยกว่าเฉิงเย่หรงเขารีบมาพยุงเพื่อนขึ้นนั่งก่อนจะเรียก
"เย่หรงเจ้าเจ็บตรงไหนบ้างข้าขอโทษนะมัวแต่ดีใจลืมระวังหลังจนโดนหมูป่าวิ่งชนตกเขาเลยดีนะที่มันไม่ลึกไม่เช่นนั้นข้ากับเจ้าคงจะสิ้นชื่อแน่ๆเลยละ"
เฉิงเย่หรงรูสึกเจ็บที่ขาเป็นอย่างมากตรงข้าเท้าจึงบอกเพื่อนให้ให้พยุงขึ้นนั่งดีๆก่อนข้ารู้สึกเจ็บที่ขามากกว่าแขนเสียอีก
"ก็เจ้าเล่นกลิ้งทับข้ามาทั้งตัวเลยดูสิข้าวของเสียหายหมดเลยไปเก็บให้เข้าที่ทุกอย่างเลยนะ" เย่หรงบอกเพื่อนสนิท
"อือข้าขอโทษเจ้านั่งอยู่นิ่งๆละอย่าพึ่งขยับให้ข้าดูก่อนว่ามันหักตรงไหนบ้างไหม"
"สงสัยมันจะเท้าพลิกข้าเจ็บเป็นครั้งคราถึงกระดูกเลยแขนข้าก็เจ็บมากเหมือนกันมันไม่หักหรอกแต่มันเจ็บมากกว่า" เขาตอบเพื่อนไปตามความจริง
"ข้าขอโทษเจ้าจริงๆเลยเย่หรงที่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้" ชายหนุ่มพูดด้วยความเสียใจที่ทำเพื่อนเจ็บตัวเพราะตัวเองส่วนหนึ่ง
"มันเป็นเหตุสุดวิสัยไม่มีใครคาดคิดจะให้มันเกิดข้าไม่โทษเจ้าหรอกจางเหว่ย ไปเก็บของที่หล่นใส่ตระกร้าเถอะให้ข้านั่งพักสักพักคงจะดีขึ้นแล้วเราค่อยกลับบ้านกันป่านนี้เจ้าสองแฝดคงจะชะเง้อจนคอยาวแล้วกระมัง" เฉิงเย่หรงบอกเพื่อนก่อนจะลองขยับขาดูแต่ก็ยังเจ็บอยู่มาก
หลังจากเดินเก็บของที่หล่นกระจัดกระจายอยู่หมดแล้วกู้จางเหว่ยถึงกับตกใจกับหมูตัวที่มันวิ่งชนเขากับเพื่อนนั้นก็ร่วงตกลงมานอนตาย เพราะมันตัวใหญ่มากน้ำหนักคงจะสองร้อยกว่าเกือบสามร้อยชั่งเห็นจะได้เขาคิดในใจและหัวเราะออกมาเสียงดัง
"ฮ้าๆเย่หรงไอ้หมูบ้าพลังมันก็ตกลงมาตายเหมือนกันในความโชคร้ายของพวกเราคือได้อาหารมาเพิ่มแต่ก็แลกกับที่เจ้าเจ็บตัวไปไม่น้อยเหมือนกัน ถือว่าฟาดเคราะไปก็แล้วกันนะแต่ว่าข้าจะพยุงเจ้ากลับบ้านไปก่อนจะไปพาท่านพ่อขึ้นมาช่วยกันหามหมูสองตัวลงไปทีหลัง" เขาสะพายตระกร้าขึ้นหลังทั้งสองอันของเย่หรงด้วย ด้านหน้าหนึ่งด้านหลังหนึ่งก่อนจะพยุงเย่หรงลงเขามาอย่างทุลักทุเลพอสมควร พาเพื่อนนั่งพักถึงสามรอบเลยทีเดียวกว่าจะมาถึงบ้านของเฉิงเย่หรงเกือบยามอู๋
เฉิงเย่ซิงที่กำลังนั่งพักที่ประตูหลังบ้านพูดกับพี่ชายคนรองว่า
"ป่านพี่ใหญ่ยังไม่ลงจากเขาเลยไม่รู้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะพี่รอง" ซือเหม่ยหลันที่นั่งอยูด้วยจึงเอ่ยปลอบใจสาวน้อยไป
"ซิงเอ๋อร์อย่าคิดมากไปถึงสิ่งมันยังไม่เกิดขึ้นพี่ชายของพวกเจ้าอาจจะกำลังเดินทางมาใกล้ถึงบ้านแล้วก็เป็นได้นะ พักให้หายเหนื่อยแล้วเราค่อยไปกินมื้อเที่ยงกันนะ" นางบอกกับเด็กทั้งสองคนที่เป็นห่วงพี่ชายที่ยังกลับลงเขามาไม่ถึงบ้านนี้จะได้เวลากินมื้อเที่ยงกันแล้วครั้งหนึ่งแล้ว
เสียงเคาะประตูด้านหลังเด็กสองคนมองหน้ากันแล้ววิ่งไปที่ประตูอย่างเร็ว
"พี่ใหญ่มาแล้วขอรับพี่เหม่ยหลัน" เฉิงเย่ตงรีบวิ่งตามหลังน้องสาวที่วิ่งนำหน้าไปก่อนแล้วซือเหม่ยหลันจึงรีบลุกเดินตามหลังเด็กทั้งสองคนไปติดๆ
"มาแล้วๆเจ้าค่ะพี่ใหญ่ซิงเอ๋อร์กำลังเปิดประตูอยู่เจ้าค่ะ" เสียงสาวน้องร้องบอกพี่ชายจากด้านในและรีบเปิดประตูออกทันทีเพราะคิดถึงพี่ชายที่ขึ้นเขาไปหลายวันแล้ว
และพอเห็นพี่ชายโดนพี่ชายจางเหว่ยประคองมาอีกทั้งเนื้อตัวถลอกปอกเปิกสาวน้อยตกใจร้องให้เสียงดังที่เห็นพี่ชายบาดเจ็บกลับมาบ้าน
"พี่ใหญ่เป็นไรทำไมถึงเป็นแบบนี้" นางรีบวิ่งถลาไปช่วยพี่ชายจางเหว่ยอีกข้างหนึ่ง เฉิงเย่ตงรีบเข้าวิ่งเข้าไปช่วยอีกคนหนึ่ง เฉิงเย่หรงที่เดินมาถึงบ้านด้วยสภาพยับเยินไม่น้อยทั้งเหนื่อยทั้งเหงื่อออกเต็มหน้าเพราะเขาปวดขาข้างที่กระแทกต้นไม้จนมันแพลง ดีนะที่มันด้านซ้ายทั้งสองข้างเลยคนพยุงมาก็มีสภาพไม่ต่างกัน ซือเหม่ยหลันรีบวิ่งมาช่วยอีกคน
"เอ่อตงเอ๋อร์ซิงเอ๋อร์ใจเย็นๆก่อนไม่ต้องร้องให้พี่ใหญ่ของเจ้ามาถึงบ้านแล้วเขาปลอดภัยแล้วละ มาช่วยพี่ชายจางเหว่ยถือตระกร้าก่อนเดี๋ยวพี่จะช่วยพยุงพี่ใหญ่ของเจ้าเอง" นางก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของสามีที่เพื่อนของเขาพยุงมาถึงบ้านด้วยสภาพขนาถนี้
"เจ้าค่ะ/ขอรับพี่" เด็กสองคนทั้งที่น้ำตาไหลเพราะกลัวพี่ชายจะบาดเจ็บหนักฟังพี่สะใภ้บอกรีบเข้าช่วยพี่ชายจางเหว่ยที่พอซือเหม่ยหลันมาถึงเข้าประคองสามีอย่างไม่รังเกียจ เฉิงเย่หรงเองมองสบตากับภรรยาแล้วอึ้งไปที่นางรีบเข้าประคองเขาทันทีนางคงไม่กลัวเขาแล้วกระมัง
"ท่านพี่ข้าช่วยเจ้าค่ะไหวไหมนั่งพักก่อนก็ได้นะเจ้าคะ" นางถามสามีแขนหนึ่งนางกอดเอวแล้วยกแขนอีกข้างของเขามาพาดบ่าของนางเพื่อพยุงตัวเขาเอาไว้ เมื่อเพื่อนเขาเอาตระกร้าปลดออกจากบ่าสองอันจึงทำให้นางกอดสามีประคองเอาไว้ทั้งตัว และร่างกายของนางบอบบางมากสูงแค่คางของสามีมีเห็นจะได้ทั้งคนสองสบตากัน เย่หรงนั้นใบหูแดงไปหมดต่างกับอีกคนที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่านางแนบทั้งตัวเพื่อรับน้ำหนักของสามีเพราะกลัวว่าเขาจะล้มนั้นเองเท่ากับว่านางนั้นกอดสามีจมอกแกร่ง
"ข้ายังไหว" ชายหนุ่มตอบนางที่เงยหน้ามองเขาด้วยความเป็นห่วงกลิ่นหอมจากร่างของนางลอยเข้าจมูกของเขาจนสูดดมเอาจนเต็มปอด จึงทำให้เขาหน้าแดงหูแดงไปหมดถ้าไม่ติดว่าหนวดเคราที่รุงรังนางคงจะมองเห็นว่าเขาเขินอายนาง
"อือภรรยาเย่หรงให้ข้าแบกเขาไปที่บ้านของเจ้าเลยดีกว่านะเพราะข้าสองคนโดนหมูป่าวิ่งชนจึงกลิ้งตกเขาเมื่อเช้าตอนจะกลับมาบ้านนี้เอง" เขาบอกภรรยาของเพื่อนสนิทที่ยืนกอดกันสนิทแนบแน่นจนเขายังอายเลยนับประสาอะไรกับเย่หรงที่ยืนหูแดงหน้าแดงพวกเจ้าค่อยไปหวานกันในบ้านเถอะเขาคิดในใจหลังจากพูดจบ
- ผู้เขียน
