ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที 9

"พวกเจ้าเข้ามานั่งในบ้านก่อนนี้ภรรยาข้าชื่อกู้จางฉี" ท่านลุงกู้แนะนำให้ซือเหม่ยหลันรู้จักกันเอาไว้

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านป้ากู้ข้าเป็นภรรยาของท่านพี่เฉิงเย่หรงที่ท้ายหมู่บ้าน พอดีข้ากับน้องของสามีจับปลามาได้หลายตัวจึงนำมาฝากพวกท่านและอยากจะฝากท่านลุงกู้ซื้อใหมาใส่ผักดองที่ข้าอยากทำเอาไว้กินไว้ขาย ไม่รู้ว่าราคาใหจะขายราคาเท่าไรข้าจดสิ่งที่ต้องการที่อยากได้มาให้ท่านลุงกู้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะตอนแรกว่าจะซื้อข้าวสารด้วยท่างลุงบอว่าท่านพี่ฝากตำลึงให้ซื้อมาแล้วข้าจะตัดข้าวสารออก"

ซือเหม่ยหลันหยิบกระดาษที่นางจดออกมาขีดลบออกง่ายๆ

"ขอบใจเจ้ามากนังหนูนับว่าเฉิงเย่หรงได้ภรรยาที่ดีมีอะไรก็มาหาข้ากับสามีได้ทุกเวลานะเพราะเฉิงเย่หรงเคยช่วยตาแก่กับลูกชายจากคนร้ายเมื่อสองปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะย้ายมาอาศัยในหมู่บ้านป่าท้อนี้ละนังหนูอย่าได้สนใจชาวบ้านที่ปากไม่ดีที่ว่าร้ายสามีของเจ้าเลยนะ ตั้งแต่ที่ข้ากับตาแก่รู้จักกับสามพี่น้องมาไม่มีสักครั้งที่จะโชคร้ายมีแต่พาลูกชายข้าหาตำลึงให้พวกข้าใช้"

ท่านป้ากู้ก่อนจะนำปลาไปใส่ถังกับผักป่าอีกกำใหญ่

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านลุงท่านป้าข้าหาใส่ใจคำคนไม่พวกเขาเหล่านั้นเพียงมีปากที่ชอบนินทาว่าร้ายให้คนอื่นแต่พวกเขาไม่ได้หาเลี้ยงพวกข้าจึงไม่สนใจคำพูดไร้สาระของพวกเขาเจ้าค่ะ" ซือเหม่ยหลันตอบสองผัวเมีย

"ดีแล้วๆนี้คือข้าวสารที่ข้าซื้อมาวันนี้สิบชั่งพวกเจ้านำกลับไปด้วยก็แล้วกัน มีเกลือกับน้ำตาลด้วยน้ำมันหมูนับว่าเฉิงเย่หรงเตรียมเอาไว้ให้พวกเจ้าก่อนจะขึ้นเขาไปหลายวันกับลูกชายของข้า พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงถ้าพวกเขาได้สัตว์ตัวใหญ่จะพากันนำไปขายในตัวอำเภอไม่กลับเข้ามาในหมู่บ้านอีกสองวันข้าอาจจะเจอพวกเขาในเมืองก็ได้เดี๋ยวใหข้าจะซื้อมาให้เจ้าเองมีเท่าไรเจ้าจะซื้อหมดใช่ไหมนังหนู" ท่านลุงกู้ถามย้ำอีกครั้ง

"เจ้าค่ะท่านลุงพอดีข้าพอมีสินเดิมติดตัวมาด้วยที่ท่านแม่ของข้าซ่อนเอาไว้ให้จึงพอมีตำลึงใช้ รอท่านพี่กลับมาจากล่าสัตว์ข้าจะดูแลน้องๆของสามีและหาของป่าแถวตีนเขาลงมาทำผักดองรอสามีอยู่ที่บ้านเจ้าค่ะ ข้าพอมีความรู้เรื่องดองผักจากท่านแม่เจ้าค่ะท่านลุงกู้"

ซือเหม่ยหลันโกหกน่าตายไปก่อนเพื่อกันคนสงสัยถ้านางทำผักดองออกมาไปขายในเมืองเมื่อสามีของนางกลับลงมาจากล่าสัตว์บนเขา

"ได้ๆข้าจะต่อราคาให้เจ้าได้ถูกที่สุดนี้หนึ่งตำลึงเงินที่เจ้าฝากมาข้าจะให้ได้ใหมาให้เจ้าในวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องเข้ามารอบค่ำข้าจะไปส่งให้ถ้าข้ามาถึงบ้านก่อนจะแวะไปส่งพวกเจ้าเลย"

ท่านลุงกู้บอกนาง

"นี้จะค่ำมืดเสียก่อนพวกเจ้ากลับบ้านไปก่อนที่เหลือลุงจะจัดการให้" ลุงกู้บอกสามพี่น้องด้วยรอยยิ้มที่จริงใจรวมถึงภรรยาของท่านด้วย ซือเหม่ยหลันยิ้มให้สองผัวเมียด้วยความเคารพรวมถึงสองแฝดด้วย

"ถ้าเช่นนั้นข้ากับเด็กๆลากลับบ้านเลยนะเจ้าคะ" นางก้มหัวลงขอบคุณสองผัวเมียพร้อมข้าวสารใส่ตระกร้าที่สะพายมาด้วย

"พวกข้าลาท่านลุงกู้ท่านป้ากู้ขอรับ/เจ้าค่ะ" สองแฝดก้มหัวลาท่านลุงกู้ท่านป้าก่อนจะเดินจูงมือพี่สะใภ้คนละข้างเดินกลับบ้านไปด้วยรอยยิ้มเพราะพี่ใหญ่ซื้อข้าวเอาไว้ให้ตั้งสิบชั่งแนะ

"นับว่าเพื่อนของท่านแนะนำนังหนูซือเหม่ยหลันมาให้เฉิงเย่หรงได้ดี นังหนูนั้นก็ถูกแม่เลี้ยงข่มเหงมาเป็นปีตั้งแต่บิดาตายจากนับว่าพวกท่านผูกด้ายแดงได้ดี" ป้ากู้หันมาคุยกับสามีก่อนจะพากันเดินเข้าในบ้าน

"อือนับว่าดีอย่างเจ้าว่านั้นละดีที่นังหนูนั้นมีญาติห่างๆอย่างเพื่อนของข้าที่บิดาของนางเคยช่วยเหลือกันมาตอนมีชีวิตอยู่ นางจึงได้ออกจากนังแม่เลี้ยงใจร้ายที่รับสินสอดเป็นเพียงหมูป่ามันก็เป็นโชคดีของเฉิงเย่หรงพอดีที่ดักหมูป่าได้ที่ข้าแนะนำเขาไปแต่งภรรยาพอดี เวลาขึ้นเขาจะได้ไม่ต้องห่วงน้องที่รออยู่ที่บ้านข้ากับเจ้าก็ไปดูพวกได้ในตอนเช้าทุกครั้ง"

ที่พี่ชายของเด็กขึ้นเขาล่าสัตว์กับบุตรชายของพวกเชา

ตัดไปบนเขาเฉิงเย่หรงที่ขึ้นเขามาตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้ามืดนี้จะสองคืนที่เขาจะนอนบนป่ากับเพื่อน ทั้งสองทำที่นอนบนต้นไม้สูงที่ปลอดภัยเขาได้แต่งภรรยาเข้าบ้านหมาดๆไปเมื่อวาน พานางมาถึงบ้านนางมีไข้คงจะหวาดกลัวเขาหรือถูกบังคับให้แต่งเพราะอยู่กับแม่เลี้ยงที่ใจร้ายตามที่เขารับรู้จากท่านลุงกู้บิดาของเพื่อนสนิทของเขาว่านางลำบากไม่น้อย พอบิดาตายจากได้หนึ่งปีแม่เลี้ยงก็ใช้นางทำงานทุกอย่างแทนตัวเองกับลูกสาวมาโดยตลอดหนึ่งปีนางผอมมากเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้กินอาหารดีๆ ในบ้านหลังนั้นแถมยังกลัวเขาจนไม่กล้ามองหน้าสักเท่าไรนางขอให้ช่วยไปขุดสินเดิมตอนออกมาห่างบ้านของนางพอสมควร ได้หีบไม้มาด้วยแต่เขาก็ไม่ได้สนใจของที่นางบอกว่าเป็นสินเดิมเพียงอยากจะช่วยนางออกจากบ้านหลังนั้นและอยากให้มาช่วยดูแลน้องชายหญิงของเขาเพียงเท่านั้น เพราะทุกคนนั้นหวาดกลัวว่าเขานัยตาสีฟ้าไม่เหมือนใครในหมู่บ้านป่าท้อ แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจชาวบ้านที่รังเกียจเขาเท่าไร เมื่อคืนนั้นที่รับนางมาที่บ้านนางตัวร้อนเขาเช็ดตัวให้นางสามครั้งนางตัวเบามากอายุสิบแปด แต่ตัวเล็กมากบอบบางยิ่งนักจับไปตรงไหนก็กลัวว่านางจะเจ็บและเขายังไม่ได้คุยกับนางเลย ที่ขึ้นเขามาป่านนี้สามคนที่บ้านจะเป็นเช่นไรบ้างเขาได้แต่บอกให้น้องๆช่วยดูแลนางไปก่อน เฉิงเย่หรงคิดแล้วถอนหายใจไม่รู้ว่าใครจะดูแลใครกันแน่ที่บ้านหลังน้อยที่ตีนเขาของชายหนุ่มกับน้องๆ

"นอนไม่หลับหรือข้าเห็นเจ้าถอนหายใจหลายครั้งแล้วนะตั้งแต่เมื่อคืน"

กู้จางเหว่ยหันไปถามเพื่อนที่นอนคนละฝั่งบนบ้านต้นไม้

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าเย่หรง" เขาถามเพื่อนรักที่เคยช่วยเขากับพ่อเอาไว้เมื่อสองปีที่แล้วด้วยความเป็นห่วง

"เป็นห่วงเด็กกับภรรยาของข้านะนางเหมือนจะเป็นไข้ในวันที่ข้าไปรับตัวนางมาจากบ้าน จึงคิดว่าเจ้าแฝดทั้งสองคนนั้นไม่รู้ว่าใครจะได้ดูแลใครกันแน่นะสิ พรุ่งนี้เราได้สัตว์ตัวใหญ่ก็ลงไปขายกันเลยตอนเช้ามืดอาจจะเจอท่านลุงกู้ในเมืองช่วงสายก็ได้ได้ตำลึงข้าจะได้ซื้อยาฝากไปให้นางได้ต้มกินลดไข้ด้วย"

"อือก็ดีเหมือนกันนี้เมื่อวานเราก็ได้ไก่ป่ามาหลายสิบตัวกระต่ายป่าก็มีพรุ่งนี้อาจจะได้หมูป่าตัวใหญ่ให้พวกเราก็ได้ นอนเอาแรงก่อนเถอะอย่างน้อยนางยังมีเจ้าแฝดคอยดูแลพรุ่งนี้ค่อยสอบถามท่านพ่อของข้าเจ้าจะได้ไม่ต้องห่วงนางมากจนนอนไม่หลับแบบนี้"

กู้จางเหว่ยหยอกเย้าเพื่อนรักก่อนที่ทั้งสองจะหลับไปส่วนอีกคนก็คิดเรื่อยเปื่อยก่อนก่อนจะหลับว่านางจะหายหวาดกลัวเขาไหมนะถ้าเจอกันอีกครั้งอีกไม่กี่วันข้างหน้าที่จะถึง