ก็เด็กมันร้าย

ตอนที่ 8 กลับไปหาแม่

ค่ำคืนนั้นทุกอย่างบรรเลงไปอย่างนุ่มนวลบ้างเร่าร้อนบ้าง ชานนท์กระแทกกระทั้นไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ปารียาร้องครางเสียวจนแทบจะขาดใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้ตัวอีกทีคอนดอมมีอยู่ก็ใช้หมดไปแล้ว คนร่างใหญ่จึงยอมทิ้งตัวลงนอนอย่างอิ่มเอมถึงแม้ใจยังอยากเอาต่ออีกหลายครั้งก็ตาม

ปารียาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพราะแสงที่สาดส่องเข้ามาในห้องรำไร บ่งบอกให้รู้ว่าสายมากแล้ว เธอเหลือบมองใบหน้าชายหนุ่มที่เธอกำลังนอนซบอยู่ที่อกเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ บวกกับกลิ่นกายมันช่างเป็นกลิ่นที่หอมเย้ายวนแต่สบายจมูกเหลือเกิน ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดหน้าผากของเธออย่างสม่ำเสมอ หลังจากปารียาพิจารณาใบหน้าอย่างดีแล้ว

“อร้ายยย” เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องหลังจากตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างชายหนุ่มรูปงามอย่างท่านรองประธาน แถมซบหน้ากับอกกว้างอย่างไม่อาย

‘เมื่อคืนทุกอย่างเธอไม่ได้ฝันไปหรือนี่ แล้วฉันมานอนในห้องนี้ได้ยังไง’

ชานนท์ปรือตาขึ้นมาด้วยความตกใจ ปารียากระถดกายหนีจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม แล้วมองหาชุดที่ตนใส่มาเมื่อคืน คำถามหลายอย่างถาโถมเข้ามาในหัวของเธอ รู้สึกปวดศีรษะจนหัวแทบระเบิด ร่างกายปวดเมื่อยไปทั้งตัว รับรู้ได้ถึงจุดบอบบางของเธอมันเจ็บแสบระบมไปหมด ร่างเธอสั่นเทาด้วยความกลัวและตกใจทั้งยังประหม่าที่ตอนนี้ร่างเนียนเปลือยเปล่าไปทั้งตัว

‘เมื่อคืนฉันโดนกระทำอะไรไปบ้างเนี่ย สภาพฉันตอนนี้คงดูไม่ได้เลยสินะ’

“ผมจะรับผิดชอบคุณเอง คุณต้องการเท่าไหร่” ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังปากที่ไวกว่าความคิดนั้นทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่เพราะไม่รู้จะแสดงความรับผิดชอบออกไปแบบไหนดี ถ้าจะขอเธอแต่งงานปารียาก็คงจะไม่ยอม โดยชานนท์ไม่รู้ว่าคำถามนั้นมันบาดลึกลงไปข้างในหัวใจของหญิงสาวมากเพียงใด ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องร้ายซ้ำๆ แบบนี้ เรื่องเก่ายังไม่ทันได้เคลียร์ เรื่องใหม่ดันเข้ามาแทรกอีก

“ฉันไม่ต้องการ” ปารียาตอบเสียงเรียบ น้ำตาที่กำลังคลออยู่เบ้าตาทั้งสองข้าง เธออดกลั้นและกลืนมันกลับเข้าไปไม่ยอมให้มันไหลออกมา ชานนท์มองร่างเล็กที่กำลังสวมเดรสอย่างเงอะงะด้วยสายตาที่มีแต่คำถามเต็มอยู่ในหัว

“ถ้าคุณต้องการให้ผมช่วยอะไรก็บอกผมแล้วกัน” ปารียาไม่รอฟังฝ่ายนั้นพูดอีก ทั้งกระดากอายทั้งโกรธทุกอย่างมันประดังประเดเข้ามาในเวลาเดียวกันจนเธอจับต้นชนปลายไม่ถูก ปารียาหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที ปลายทางคือคอนโดของเธอ ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ไม่ต้องทำงานเพราะบริษัทหยุดเสาร์เว้นเสาร์

ลับร่างสาวสวยแล้วชายหนุ่มก็ต่อสายหาเพื่อนรักทันที เพราะคนที่จะตอบคำถามเขาได้ทุกอย่างตอนนี้ก็คือรามิลเพียงคนเดียว

ภายในตึกแถวสองชั้น สภาพกลางเก่ากลางใหม่ ปารียาช่วยแม่เก็บกวาดร้านจนเรียบร้อย ปัทมาเปิดร้านขายข้าวแกงตั้งแต่ลูกสาวคนโตเรียนจบปริญญา เธอมีผู้ช่วยชื่อแจ่มแต่วันนี้เธอขอลางานรวมกับหยุดวันอาทิตย์ด้วยรวมเป็นสองวัน รายได้ก็พอจะแบ่งเบาเธอได้บ้าง ที่จริงแล้วครอบครัวของเธอก็ไม่ถือว่าลำบากมากนักเพียงแต่ยังไม่ถึงกับเหลือเก็บ ปารียารอแค่น้องชายของเขาเรียนจบปริญญาตรีก็เพียงพอแล้ว ถ้าน้องชายอยากเรียนต่อปริญญาโทก็ให้น้องขวนขวายเอง ส่วนเธอจะตั้งหน้าตั้งตาสร้างฐานะครอบครัวให้อยู่อย่างสุขสบาย

ตั้งแต่พ่อของเธอจากไปเมื่อสิบปีก่อนตอนนั้นปารียาอายุได้ยี่สิบปีบริบูรณ์ ปารียาอายุห่างจากน้องชายแปดปี เพราะปัทมาไม่คิดว่าตัวเองจะท้องได้อีก แต่กลับมีลูกชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคน และภาระครอบครัวทุกอย่างก็ตกอยู่ที่ปารียากับแม่เพียงสองคน ส่วนพ่อของเธอนั้นเอาแต่กินเหล้าและหาเรื่องตบตีลูกเมียไปวันๆ แม่ของเธอมีญาติพี่น้องอยู่สองคนซึ่งทำมาหากินอยู่ต่างจังหวัดและไม่เคยติดต่อกันอีกเลย หลังจากที่ปัทมาได้พบรักกับหนุ่มรุ่นน้องอย่างชัยยศพ่อของเธอ

ในเวลาไม่กี่ปีที่อยู่ร่วมกันมาหลังจากที่ปัทมาคลอดลูกคนแรกชัยยศก็ไม่ยอมทำมาหากินอะไรอีกเลย มีแต่ปัทมาเทียวรับจ้างและขายของตามตลาดนัดเพื่อจุนเจือครอบครัว นั่นจึงกลายเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ปารียาไม่อยากมีแฟนที่เด็กกว่า เพราะภาพของพ่อที่ไม่เอาไหนมันผุดขึ้นมาย้ำเตือนเธอตลอดเวลา

ทุกวันนี้เงินที่หามาได้จากงานประจำและงานแปลเอกสารทั้งหมดก็ใช้เกือบจะเดือนชนเดือน เพราะหลังจากที่เธอเรียนจบคณะศิลปศาสตร์เอกภาษาจีนเธอได้ทำงานเป็นล่ามให้กับผู้จัดการฝ่ายคลังสินค้าที่เป็นคนเชื้อสายจีนจนได้เรียนรู้งานด้านคลังสินค้าจากเจ้านายเก่าเป็นเวลาสี่ปี

แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อน้องชายของเธอเริ่มเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยค่าใช้จ่ายก็เริ่มสูงขึ้น ในเวลาต่อมาธเนศ รุ่นพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอจึงชวนเธอมาทำงานที่บริษัท AKP ด้วยเพราะค่าตอบแทนดีกว่า บวกกับการรับงานมาแปลที่บ้านจนทำให้เธอสามารถผ่อนคอนโดได้ นั่นจึงเป็นสมบัติชิ้นแรกที่เธอมี ทำให้เธอสามารถเลี้ยงดูแม่และน้องชายได้โดยไม่ขาดตกบกพร่องแต่เธอก็มีหนี้สินที่เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

“กลับมาแล้วคร้าบบ คิดถึงพี่แบมจัง” ปฐวีน้องชายสุดที่รักคนเดียวโผเข้ากอดพี่สาวด้วยความคิดถึง เขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่ อาศัยอยู่กับแม่สองคน ส่วนพี่สาวจะกลับบ้านเฉพาะสัปดาห์ไหนที่หยุดสองวันติดคือเสาร์และอาทิตย์นั่นเอง

“เย็นนี้เรากินหมูกระทะกันดีกว่า แม่อยากกินไม่ได้กินนานละ เดี๋ยวนี้กินอะไรเข้าไปนิดเดียวก็รู้สึกจุกเสียดแน่นท้องไปหมด”

“ก็ดีเหมือนกันครับ ผมก็อยากกินเหมือนกัน พี่แบมว่าไง” ปฐวีถามพี่สาวด้วยท่าทางตื่นเต้น

“พี่ยังไงก็ได้จ้ะ” ปารียาพูดเสียงเนือยๆ เหมือนไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่แม่กับน้องชายกำลังสนทนากันอยู่ แววตาเหม่อลอยจนผู้เป็นแม่สังเกตเห็นตั้งแต่ตอนที่ลูกสาวช่วยล้างจานชาม

“ไม่ค่อยสบายหรือเปล่าลูกวันนี้แม่เห็นแบมดูเหนื่อยๆ นะ” ปัทมามองใบหน้าซีดเซียวของลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ พอดีเมื่อคืนงานเลี้ยงบริษัทเลิกดึกไปหน่อยแบมเลยพักผ่อนน้อยน่ะค่ะ” ปารียาตอบขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรอหมูกะทะที่กำลังจะมาส่ง

“งั้นวันนี้กินแล้วรีบไปพักผ่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นสายหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“ค่ะแม่”