ปารียารีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ เพราะเธออั้นฉี่มานานมากแล้ว พอเสร็จธุระก็รีบออกมาเพราะเธอมีธุระสำคัญต้องคุยกับท่านรองประธานเป็นการส่วนตัว
“แบม ทำไมคุณไม่ยอมรับสายผมเลย ไลน์ไปคุณก็ไม่อ่าน คุณเป็นอะไรของคุณอะแบม” พาทิศคว้าข้อมือปารียาไว้หลังจากที่รอปารียาอยู่หน้าห้องน้ำ
“ปล่อยฉันนะคะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นหรอก” แบมพูดด้วยท่าทางร้อนใจ สายตามองไปทั่วกลัวว่าคนอื่นจะเดินมาเห็น
“ไม่ปล่อยเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ใครจะเห็นก็เห็นไปสิ ผมไม่แคร์ ใครๆ ก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน” พาทิศท่าทางจริงจัง กำข้อมือปารียาแน่นขึ้น
“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะคะ” ปารียาสะบัดข้อมือแรงขึ้นจนหลุดจากการกอบกุมของอีกฝ่าย
“แบมมีเป้าหมายใหม่ใช่มั้ย คุณถึงทำตัวห่างเหินผมแบบนี้ อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าคุณแอบมองใครอยู่”
“พูดให้มันดีๆ นะคะว่าใครมีเป้าหมายใหม่ คุณเองก็น่าจะรู้ตัวเองดีนะคะ ก็ดีเหมือนกันพูดให้มันจบๆ ตรงนี้เลยแล้วกัน แบมไม่อายใครแล
