เช้าวันต่อมา...
Kwan Talk
ฉันตื่นเช้าเหมือนปกติ ที่แปลกไปคือตาบวมแฉ่ง สภาพเหมือนซอมบี้ พี่เขาไม่มาตามหาฉันจริงๆด้วย ไม่สนใจฉันเลยสักนิด นี่เขาจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม ฉันยืนจัดจานตรงโต๊ะทานข้าวมีคุณท่านนั่งอยู่ สักพักพี่คอปเตอร์ก็เดินลงมาจากด้านบน ฉันหันไปมองเขาแต่เขาไม่มองหน้าฉันเลยแถมยังมองผ่านหน้าฉันไปไม่แม้แต่สบตาฉัน
"ตาคอปเตอร์มาทานข้าวกับแม่สิ"
คุณท่านเรียกพี่คอปเตอร์ไว้แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิดตอบมาแค่ประโยคสั้นๆเท่านั้น
"ไม่หิวตามสบายครับ"
พูดจบก็เดินออกไปทันที ฉันมองตามเขาไปตาละห้อย ฉันไม่รู้จะง้อเขายังไงแล้วนะ บางทีฉันก็เหนื่อยและท้อใจเหมือนกันนะ ฉันพยายามกระพริบตาปริบๆเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
" ขวัญลูกไม่ร้องไห้สิ พอๆลูก ขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วมาทานข้าวกับแม่มา"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"ขวัญไม่ค่อยหิวค่ะคุณแม่ ขวัญไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะขวัญมีเรียนเช้า"
คุณท่านพยักหน้าเ
