“เธอก็อย่าพยศสิ แม่นางฟ้าจำแลงของฉัน อ่า! ตอดรัดดีเหลือเกินเนตร อา! โอว์!” คำหวานอ่อนโยนเปล่งออกจากปากหนา พลางโยกจังหวะเร่าร้อนเข้าออกกุหลาบงามอย่างเชื่องช้า
ชายหนุ่มชัดในสายตาแล้ว ไม่ว่าจะตอนไม่ใส่แว่นหรือตอนมีแว่นร่างน้อยนี้ก็สวย เธอสวย เขาเพิ่งได้มองชัด ๆ ก็ตอนนี้ นึกอยากตัดมือตัวเองข้างที่ตบหน้าหญิงสาวนัก ทำไมทำอะไรรุนแรงแบบนั้น ไม่รู้อะไรทำให้เขารุนแรงกับผู้หญิงน่ารักแบบเนตรนภาได้
“อ่า! ไม่ไหวแล้วค่า...ฉัน...อืม!”
“แทนตัวเองว่าเนตรกับฉันสิ อืม! ดีเหลือเกิน อ่า! ไม่ไหวแล้ว ชูว์” โน้มตัวลงไปเอ่ยเสียงพร่าข้างหูของเธอ พลางจูบซุกไซ้ซอกคอระหงสลับกับขบเม้ม
“อ่า! เนตรไม่ไหวแล้วค่ะคุณ! ซี้ด...”
“พี่ห่า...อย่าเรียกพี่ห่างเหินแบบนั้น จำไว้ตอนนี้เราเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง เราเป็นผัวเป็นเมียกันแล้วนะ โอว์! เนตรจ๋า...เธอตอดรัดพี่ดีเหลือเกิน อา! เย้!”
บทรักอ่อนโยนของเหรียญชัย กับเนตรนภาได
