ตอนแรกตั้งใจจะเคาะประตูห้อง
แต่ลองบิดลูกบิดประตูดูเห็นว่าห้องไม่ได้ล็อก ศรีพรรณกับสามีจึงถือวิสาสะเปิดเข้ามา
แล้วภาพที่เห็นคือลูกชายของเขายืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย สองมือใหญ่กดร่างน้อยไว้กับเตียง นางมองสายตาของลูกชายมันแฝงไปด้วยไฟสวาท และความห่วงใยในคนตัวเล็ก ส่วนอีกคนนั้นแฝงไปด้วยความเคียดแค้น
“พี่วุธเราเข้าไปห้ามเขาไหมคะ” นางแหงนหน้าขึ้นเอ่ยกระซิบสามีที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังของตน
“พี่ว่าปล่อยให้พวกเขาคุยกันดีกว่า เรากลับกันเถอะ พวกเขาไม่รู้ว่าเรามา เราก็ออกไปแบบไม่มีตัวตนดีกว่า”
อาวุธเอ่ย พลางโอบประคองภรรยาเดินออกไปทางเดิม โดยไม่ลืมล็อกประตูห้องให้คนทั้งสอง
“น้องกลัวลูกห่าทำร้าย...”
“ไม่หรอก คนอย่างห่าไม่ทำร้ายผู้หญิง มีแต่มอบความร้อนรุ่มให้” เอ่ยกับภรรยาขณะเดินห่างออกจากหน้าห้องของทั้งสองไป
ทั้งสองฝ่ายยังคงจ้องตากันไม่มีใครยอมหลบให้ใคร
ต่างคนต่างแข็งเข้าหากัน แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกัน
