“เป็นอะไรอะ นายปวดหัวเหรอ” เสียงใสแจ๋วที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างตัวของผมในระดับที่ต่ำกว่า หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเตี้ย
“เธอ” ผมถอยออกห่างจากอีกฝ่ายเล็กน้อย
“เป็นอะไร ทำตัวแปลก ๆ” ยายนั่นยังคงเอียงคอถามผมอย่างสงสัย
ซึ่งผมยังคงไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไร... เพียงแต่ยายหน้าจืดนี่จะทำตาโต แก้มป่อง ๆ ปากเป็นกระจับเล็ก ๆ น่ารักทำไม
“ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ฉันกลับละ” แล้วเธอก็ตีหน้าซื่อ ๆ ก่อนจะเดินผ่านไปทางรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล
“ฉันปวดหัวอะ ขับรถไม่ไหว” จู่ ๆ สมองของผมมันก็สั่งให้พูดประกาศดังลั่นออกไปแบบนั้น
และคำพูดนั่นทำให้มิราหยุดชะงักและหันมาทางผมเล็กน้อย
“ขอกลับด้วยคนได้ไหม” ผมถามเจ้าตัวที่กำลังเปิดประตูอยู่พอดี
“ก็... ได้” ยายจืดพยักหน้าและปิดประตูรถไป
“ก็แค่เนี่ย” ผมเลยพูดขึ้นกับตัวเองเบา ๆ
@บนรถ
“คาดเข็มขัดด้วยสิ” มิราหันมาบอกกับผมที่กำลังสำรวจรถแสนรกด้วยตำราเรียนของยายมนุษย์หนอนหนั
