“ เจ็บหรือเปล่า ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เธอเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าเป็นคุณหมอท่านหนึ่งที่ตัวสูงใหญ่เหลือเกิน
“ ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เจ็บ ” เธอตะกุกตะกักตอบ
“ กระโปรงเธอขาด ” คุณหมอพูดพลางถอดเสื้อกาวน์มาคลุมตัวให้ เด็กสาวรีบปฏิเสธ
“ คุณหมอคะ ไม่เป็นไรค่ะ ”
“ บอกแล้วไงว่ากระโปรงเธอขาด ขาดจนเห็นไปถึงไหน ๆ สวมไว้เถอะ ฉันมีหลายตัว ”
“ ขอบพระคุณคุณหมอมากนะคะ ”
เด็กสาวยกมือไหว้แล้วจ้องหน้า เธอไม่เห็นใบหน้าของเขาเพราะมีหน้ากากอนามัยปิดอยู่ มีเพียงดวงตาคม ๆ ที่โผล่พ้นและจ้องมองมาที่เธออยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
เธอกอดเสื้อกาวน์ไว้แนบอก มองตัวหนังสือที่ปักอยู่บนหน้าอกแล้วยิ้ม
นพ.ดุจตะวัน ภควัตโชติกุล
เช้าวันจันทร์ คุณครูรุ่งรัตน์ก็มาแจ้งข่าวดีกับแก้วกานดาว่าคุณหมอดุจตะวันคนนั้นได้ทราบเรื่องราวของเธอแล้ว ว่าเป็นเด็กดี เรียนดีแต่ยากจน ท่านจึงยินดีที่จะมอบทุนการศึกษาให้ตั้งแต่ตอ
